Het is er eentje voor de geschiedenisboeken. Lotte Kopecky is voor het tweede jaar op een rij wereldkampioene. Die overwinning is op zich al historisch voor een landgenote, maar vooral het scenario van dit WK in Zürich zal nog lang blijven nabranden. Van een te snel isolement en dreigende capitulatie ging het naar een onverwachte triomf. Het verhaal van het bisnummer van Kopecky.
1) Belgen sneuvelen bij bosjes
"Dit is onze beste ploeg ooit aan de start van een WK", pepte Lotte Kopecky haar ploeggenotes gisteren op de persconferentie nog eens op. Maar tussen alle Zwitserse buien door spoelden de Belgische krachten pijlsnel weg.
Lore De Schepper, die ook een kanshebber was bij de beloften, werd heel snel uitgeschakeld na een val. Het 18-jarige talent werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Een diepe wonde werd onderzocht, zonder al te veel erg.
Nog voor het bord van de laatste 100 kilometer had ook Valerie Demey het peloton al moeten laten rijden en moest Margot Vanpachtenbeke voet aan de grond zetten met materiaalpech.
"We stonden hier met onze klimploeg. We zijn lichtgewichten die goed weer verkiezen. Dit komt dus door de omstandigheden. Het was episch en loodzwaar. En ook het parcours was superlastig", verklaarde Demey haar vroege exit.
3 pionnen waren al weggevallen en bij de doortocht op 80 kilometer van de finish was de rol van Julie Van De Velde en Julie De Wilde eveens uitgespeeld.
Bleven nog over bij Kopecky: Justine Ghekiere en Lotte Claes. "Ik moest zelf vrij vroeg lossen", bekende Claes. "Dat gebeurde vroeger dan verwacht. Maar mijn lichaam blokkeerde volledig door de koude. Ik kan er echt niet goed tegen."
Ook Claes wees met een duidelijke vinger naar de weergoden. "Het was loodzwaar door het parcours en vooral door het slechte weer. Echt verschrikkelijk. Bergop kreeg je warm, bergaf was het de hel en kreeg je ijskoud."
2) Ghekiere lost alles in haar eentje op
Ook Claes overleefde de afvallingsrace niet, waardoor Kopecky bij het aansnijden van de voorlaatste ronde (op 54 kilometer van de finish) enkel nog Ghekiere als lijfwacht had in het eerste peloton van 40 vrouwen.
"Dat was niet het ideale scenario", knikte de bondscoach, "maar het koersverloop heeft dat met zich meegebracht."
"In het begin heb ik kunnen vragen of Lotte nog iets nodig had, maar ze is zo ervaren", aldus Claes. "Ze trekt gelukkig goed haar plan."
Enter Ghekiere, die als een bezetene rondreed in Zürich. "Ik had één focus: zodra ik oranje zag bewegen, moest ik ernaartoe."
"Ik wist dat ik er alles zou moeten uithalen om tegen hen op te kunnen. Ik heb alles gegeven wat ik kon. Ik zat snel alleen met Lotte, maar het is gelukt."
Kopecky zelf kon haar MVP alleen maar bedanken. "Ze heeft me in een zetel gezet. Je mag niet onderschatten hoeveel werk ze voor me gedaan heeft."
We hadden Justine gevraagd om zich te sparen voor de laatste ronde, waar ze dan moest controleren. Maar ze is er meteen mee begonnen en ze heeft de hele koers alle Nederlandse vrouwen geneutraliseerd.
Ook de bondscoach kon alleen maar bloemen uitdelen aan Ghekiere. "Het is ongelofelijk wat ze altijd klaarspeelt. Ze doet het niet alleen op kampioenschappen, maar ze wordt wel echt een kampioenschapsrenster."
"Justine is een toprenster die heel ver zal komen. Daar ben ik van overtuigd. We hadden haar gevraagd om zich te sparen voor de laatste ronde, waar ze dan moest controleren."
"Maar ze is er meteen mee begonnen en ze heeft de hele koers alle Nederlandse vrouwen geneutraliseerd. Ze heeft alles opgelost."
3) Lead-out van Vollering
Kopecky dook met Ghekiere de finale in, maar de samenstelling van de kopgroep wisselde om de haverklap.
Met een vleugje geluk, een snuif koersintellect en vooral dankzij Nederlandse onkunde raasde Kopecky uiteindelijk in poleposition naar de finish.
Kopecky: "Ik had het even heel moeilijk, maar het was nog ver en ik moest rustig blijven. Ik mocht niet exploderen. Ik wist dus dat ik niet mocht opgeven. En ik had onthouden hoe Alec Segaert gisteren nog was teruggekeerd en brons had gepakt."
Meesterknecht Ghekiere vervulde haar rol ook met verve door voorin lange tijd niet af te geven. "Daardoor hoefde ik niet meteen voluit te gaan in de achtervolging. Als ik dat meteen had moeten doen, dan zou ik misschien niet meer zijn teruggekeerd."
Ghekiere had Kopecky nochtans moeten oppeppen in de staart van de race. "Lotte zei me dat ze stikkapot zat, maar ik antwoordde dat ik zelf ook stuk was. "Reken op je sprint", gaf ik haar nog mee."
Zo geschiedde, maar Kopecky botste bijna nog met Elisa Longo Borghini en de teruggekeerde Ruby Roseman-Gannon en Chloé Dygert maakten het net voor de sprint nog link.
"Dat was een bang moment, maar Demi (Vollering) nam gelukkig over. Ze was misschien te nerveus, reed het gat dicht en dat was ideaal voor mij."
4) Geen tranen, wel opluchting
De puzzelstukjes schoven in elkaar en toverden een glimlach op de Belgische gezichten. Alsook vochtige ogen bij de bondscoach? "Neen, dat komt door de regen, hé", knipoogde Ludwig Willems.
"Vorig jaar was het anders in Glasgow. Toen had ik tranen in de ogen, nu was er vooral opluchting. In Schotland zag je de titel aankomen, hier dachten we op 10 kilometer van het einde dat alles voorbij was."
"Maar Lotte is blijven vechten en ze heeft laten zien dat een Vlaamse leeuw nooit dood is. Ze dwingt het weer af op die manier."
België staat stilaan aan de wereldtop. De andere vrouwen sluiten erbij aan.
Al ontkende Willems niet dat het geloof dus even was weggeëbd. "Lotte moest lossen op die lange klim, maar we weten dat ze explosief blijft."
"Ze zal ook wel afgezien hebben, maar dat gold voor iedereen. Bij iedereen is de sprint dan afgebot, maar bij Lotte net iets minder."
Alleen maar vreugde bij de Belgen, met andere woorden. "Ook voor de andere rensters, hé. België staat stilaan aan de wereldtop. De andere vrouwen sluiten erbij aan."
En dat mag gevierd worden. "Het wordt een stevig feestje", zei Ghekiere met pretoogjes. "Eerst goed opwarmen en daarna lekker gaan eten: een hamburger met frietjes", besloot de kersverse wereldkampioene.
