Het hindernissenparcours van Jochem Vermeulen richting voorbestemde EK-medaille: "Ik dacht vaak aan stoppen"

Niet de Belgian Tornados, niet de Belgian Cheetahs, maar wel Jochem Vermeulen zorgde woensdag op de 1.500 meter voor dé Belgische stunt op de slotdag van het EK atletiek.

Met een weergaloze laatste rechte lijn snelde Vermeulen nog zeven atleten voorbij, op weg naar zilver. Zijn eerste medaille op een internationaal kampioenschap. 

Voor het grote publiek kwam die medaille dan wel uit de lucht gevallen, "maar het stond eigenlijk in de sterren geschreven", vertelt vriend en trainingsmaat Pieter-Jan Hannes.

Vermeulen staat immers al jaren te boek als groot talent. In 2015 verpulverde hij op zijn zeventiende het Belgisch scholierenrecord op de 1.500 meter. Hij werd dat jaar ook tiende op het WK voor scholieren.

"Rond die tijd, toen ik mijn beste jaren beleefde, trainde ik net als Jochem bij coach Rik Didden", blikt Hannes terug. "Rik zei toen al tegen mij: 'Hier zie, dat is de volgende PJ Hannes.'"

"Ik voelde me nog lang niet afgeschreven, hoor. (lacht) Maar als je Jochem zag lopen, met zo'n naturel ... Hij is voor die 1.500 meter geboren."

Een internationale carrière lag in het verschiet voor Vermeulen, maar zijn broze lichaam sputterde tegen. Onze landgenoot sukkelde van de ene blessure in de andere.

"Hij heeft de laatste tien jaar gemiddeld wel een stressfractuur per jaar gehad. Dat waren telkens serieuze blessures, met weken tot maanden inactiviteit", zegt Hannes.

"Dat maakt dat hij een van de weinige atleten is die geen hoog trainingsvolume afwerkt. Zijn lichaam kan dat niet de baas. Hij fietst wel heel veel, om de trainingslast te verdelen."

Vooral problemen aan het scheenbeen hielden Vermeulen herhaaldelijk aan de kant. Ook een breuk in het heiligbeen en een covidbesmetting in de lente van 2022 zorgde voor een lange inactiviteit.

“Nee, het valt niet mee om telkens terug te komen", vertelde Vermeulen, die zijn atletiekcarrière combineerde met universitaire studies, daar destijds zelf over.

"Soms heb ik echt gedacht om ermee te stoppen. Maar omdat ik het zo graag doe, blijf ik het proberen."

Omdat hij niet binnenraakte op grote meetings zoals de Diamond League reisde Vermeulen half Europa af om in kleinere wedstrijden ervaring op te doen.

"In zo'n wedstrijden, waar vaak 20 of 25 atleten aan de start staan, is het een constante strijd", spreekt Hannes uit ervaring. "Daar leerde Jochem wel wat het is om een wedstrijd te lezen en om te knokken voor je plaats."

Ervaring die hem van pas kwam op de schaarse momenten dat Vermeulen wél eens fit was. Maar ook dan zat het niet altijd mee.

In de zomer van juni probeerde hij zich te plaatsen voor het EK in München. Nadat hij in Huizingen net de EK-limiet had gemist, waagde hij op Deadline Day nog zijn kans in Pfungstadt.

Vermeulen liep in Duitsland een uitstekende race, maar strandde uiteindelijk op amper 9 honderdsten van de EK-limiet.

Altijd net niet, het leek een rode draad doorheen de carrière van Vermeulen.

Maar keikop Vermeulen bleef doorbijten.

Na een smetloze winter leek hij begin dit jaar klaar voor het indoorseizoen, tot dat vermaledijde scheenbeen weer kwam opspelen. Een nieuwe stressfractuur hield hem vier maanden aan de kant.

Verre van een ideale voorbereiding voor de zomer, maar begin mei volgde de mentale klik in Karlsruhe. Op zijn seizoensopener in Duitsland liep Vermeulen met 3'35"21 meteen een meetingrecord én de limiet voor het EK in Rome.

In het Stadio Olimpico volgde woensdag finaal de grote beloning. 

En dat terwijl het in de halve finale - alweer - bijna was foutgelopen.
Vermeulen kon struikelende concurrenten niet meer ontwijken en ging zelf tegen de grond. Gelukkig werd hij, ondanks zijn 8ste plaats, nog opgevist voor de finale.

"Ik heb getoond dat het niet zomaar een cadeau was dat ik heropgevist werd", klopte de bescheiden Vermeulen zich toch wat op de borst na zijn zilveren race.

"In de reeksen was ik al supergoed. Dat ik hier nu een medaille pak ... Ik kan niet geloven dat ik nog kon terugkeren. De rest viel stil, en ik niet."

Als kers op de taart hengelde Vermeulen, net als Ruben Verheyden die knap vierde werd, nog een olympisch ticket binnen. Met welke ambitie mag hij straks naar Parijs afreizen?

"Als het daar een echt snelle race wordt, met tijden richting de 3'28", dan weet ik niet of Jochem en Ruben de wapens hebben om mee te doen", denkt Hannes.

"Jochem kan een hoog tempo goed aanhouden, maar zo'n knetterharde tijd heeft hij er nog niet kunnen uitpersen. Ook omdat hij er op het hoge niveau, genre Diamond League, de kans nog niet toe heeft gekregen."

"Maar als er in Parijs trager gelopen wordt, kan het alle richtingen uit. De kwalificaties moeten Jochem en Ruben kunnen overleven. Ook omdat er met herkansingen wordt gewerkt. Daarna moet de finale het doel zijn."