In "Goud!" volgt documentairemaker Eric Goens Belgische topsporters in hun voorbereiding op de sportzomer. In aflevering 1 komt onder meer G-wielrenner Ewoud Vromant aan bod. Vromant vertelt hoe hij 12 jaar geleden zijn been moest afgeven door een tumor, maar hoe er desondanks een nieuwe wereld voor hem openging.
Ewoud Vromant is al jarenlang een van de Belgische vlaggendragers in het G-wielrennen. Op de Paralympische Spelen van Tokio veroverde hij goud op de tijdrit, enkele dagen nadat hij op de piste als grote topfavoriet was gediskwalificeerd op de achtervolging.
In "Goud!" vertelt Vromant hoe het lot hem in 2012 richting de G-sport dwong.
"Als kind had ik een nachtmerrie waarin ik mijzelf zag zitten in een rolstoel aan de rand van het voetbalveld, kijkend naar mijn ploeggenoten. Dat was een soort schrikbeeld dat ik had."
""Ik ga toch niet gehandicapt worden of in een rolstoel belanden?", dacht ik toen. Maar op een bepaalde manier is dat wel waarheid geworden."
Vlak voor mijn amputatie heb ik nog een sprintje getrokken naar het gebouw waar ik moest zijn.
1 op 2 overlevingskans
Eind 2012 werd er bij Vromant een tumor in zijn been ontdekt. "Ik deed veel aan sport. Plots begon mijn been op te zwellen. Ik dacht eerst dat ik spieren had bijgekweekt, maar ik ben er toch mee naar een dokter gestapt. Uit een scan bleek dat ik een tumor had in mijn rechterbovenbeen."
"Mijn overlevingskans was eigenlijk niet supergroot. 1 op 2, zei de dokter. Ze zei ook dat de kans groot was dat ik mijn been zou verliezen."
"Dat laatste had ik eerst niet door. Pas na ons gesprek begon dat te dagen. "Heeft ze nu écht gezegd dat ik mijn been ga verliezen?" Ik ben de dokter achterna gelopen om het haar toch nog eens te vragen."
"Dat was een heel moeilijk moment. Ik deed veel aan sport en besefte: ik ga dit nooit meer kunnen doen."
Uiteindelijk verloor Vromant ook effectief zijn been. "Ze hebben nog eerst chemotherapie geprobeerd, maar de tumor was al te groot. Ze hebben de tumor dan maar met been en al verwijderd. Dat was de beste oplossing."
"6 maanden na mijn amputatie ging ik skiën"
Vromant kon uiteindelijk vrij snel de switch maken. "Ik ben nog een laatste wandeling gaan doen op de terreinen van het ziekenhuis. Tot slot heb ik nog een laatste sprintje getrokken naar het gebouw waar ik moest zijn."
"Eén of twee dagen na mijn amputatie stond er een dokter naast mijn bed die zei: "Ewoud, jij bent toch een sportieve gast? Binnen een paar maanden kun je met ons mee gaan skiën.""
"Dat had ik totaal niet verwacht. Maar effectief: 6 maanden later ben ik gaan skiën. Op 1 been. Dat was een belangrijk moment voor mij. "Als ik kan skiën, dan kan ik ook al de rest weer", dacht ik."
