Als het lichaam kraakt, maar de tennispassie niet: "Zonder die liefde had ik al lang iets anders gedaan"

Tijdens de eerste avondsessie op Le Court Philippe-Chatrier stonden Andy Murray en Stan Wawrinka tegenover elkaar, respectievelijk 37 en 39 jaar.

De door blessures geplaagde Murray werd in 2019 op de Australian Open al een eerste keer uitgeleide gedaan. Maar de Schot onderging een heupoperatie en won een paar maanden later zowaar de European Open in Antwerpen tegen… Wawrinka.    

Echt doorstoten naar de top lukte niet meer. Murray kreeg her en der wildcards, zakte vorig jaar zelfs af naar het Challenger-niveau en staat nu anoniem op plaats 75. Laag voor een man die olympisch kampioen, Wimbledon- en US-Openkampioen was, de Davis Cup won en 1 op de wereldranglijst stond.

In februari kondigde Murray nog aan dat Wimbledon (1-15 juli) wellicht het einde zou betekenen, echt nu. Maar kijk, Murray schakelde over op een andere racketmerk en de ambitie brandt weer heviger, zelfs na de nederlaag tegen Wawrinka.

"Ik werk nog altijd met heel veel discipline en motivatie, mijn lichaam is dat van een 37-jarige en ik recupereer niet meer zoals 10 jaar geleden. Maar ik doe dit nog zo graag, ik laat de toeschouwers en de journalisten niet beslissen over hoe en wanneer het moet eindigen."

"Een perfect einde bestaat eigenlijk niet. Het doel is anders nu, vooral het beste van mezelf geven. Het zou best kunnen dat ik na de zomer dus nog actief ben."

Diego Schwartzman, de Argentijn die in Parijs wel afscheid nam, zei over Murray:  "Tennis is zijn leven, het is zijn absolute passie en hij geniet er zo veel van dat stoppen moeilijk is, dit is de erfenis die hij wil nalaten, doe zo lang mogelijk waar je van houdt."

Eenzelfde verhaal bij Stanislas Wawrinka, 39 jaar dus, 10 jaar geleden nog de nummer 3 in de wereld en winnaar van de Australian Open, Roland Garros en de US Open. 

Wawrinka sukkelt net als Murray al jaren met zijn lichaam en staat nog net in de top 100. Vanaf 2017 begon de miserie met knieoperaties, gevolgd door een voetblessure en corona. Weg uit de top 300, maar de ambitie bleef branden.

Wawrinka wil, als het lichaam het houdt, nog echt wel even doorgaan. "Het is zo emotioneel allemaal", vertelde Wawrinka net voor Roland Garros.

"Ik wil nog doorgaan omdat ik nog altijd beter wil worden. Technisch ben ik nog even goed, mentaal was het lastig om blessures en nederlagen te aanvaarden, maar daar ga ik nu beter mee om."

"Ik begon met tennis omdat ik er vrienden maakte, omdat het leuk was. Passie, plezier, vriendschap, daar draaide het vroeger en zelfs nu nog om. Ik geniet van de passie van de toeschouwers, van de ballenrapers, de chauffeurs op de toernooien, de vrijwilligers."

"Ik wil hen allemaal iets teruggeven en een goed voorbeeld zijn voor de jongeren. Het is niet omdat je ouder wordt dat de passie moet verdwijnen."

(lees voort onder foto)

Afscheid nemen is dus erg lastig. Ook "l’enfant prodige", het godenkind van het Franse tennis van meer dan 20 jaar geleden, kan erover meespreken.

Richard Gasquet is ondertussen ook al 37 jaar en weet van geen ophouden. In de 1e ronde stond Gasquet bijna 3,5 uur op de baan om de Kroaat Borna Coric te verslaan. Zijn vreugde toen hij uitgestrekt en uitgeput op de baan lag na de overwinning, was enorm.

Gasquet stond ooit in de top 10 van de wereld, was halvefinalist op een paar grandslamtoernooien, maar staat nu op plaats 124. Voor het geld hoeft hij het net als Murray en Wawrinka al lang niet meer te doen.

Maar er is die passie als doorslaggevende factor: "De smaak van een overwinning is nog altijd geweldig, ook al is het in een eerste ronde. Het gevoel van een perfecte backhand te slaan, technisch en tactisch beter te zijn dan de fysiek wellicht betere tegenstander is onbeschrijflijk."

"Alleen fysieke problemen zullen me doen ophouden. Ik heb nog steeds het vuur dat brandt. Ik wil nog plezier hebben en eigenlijk niet denken op langere termijn. Ik denk dat ik eeuwig verliefd ben op mijn sport."

(lees voort onder foto)

Afronden met de 34-jarige Kei Nishikori. Kent u hem eigenlijk nog? Tien jaar geleden 4e op de wereldranglijst, een handvol titels, finalist op de US open en de grote belofte van het Japanse mannentennis. 

Maar blessures deden hem helemaal wegzakken. Eerst operaties aan zijn pols, dan aan zijn heup en vervolgens bijna een jaar revalideren voor een enkelblessure. Tot slot zette zijn knie hem opnieuw maanden buitenspel. Het was bijna de druppel te veel.

Nishikori moest via het Challenger-circuit terugknokken, maar kon in Parijs beroep doen op zijn beschermde klassement. Hij versloeg in de eerste ronde de Canadees Gabriel Diallo in 5 sets.

"Ik heb twee keer aan stoppen gedacht, het is zo verschrikkelijk zwaar om de motivatie niet te verliezen. Maar mijn familie en coaches hebben me altijd het licht aan het einde van de tunnel helpen te vinden."

"Ik ben zo blij dat ik weer kan tennissen op het hoogste niveau, ik ervaar meer dan ooit plezier op de baan, ik voel absoluut geen druk en kan helemaal bevrijd spelen, da’s een geweldig gevoel."

"Zonder mijn liefde voor de sport had ik al lang iets anders gedaan."

Vier verhalen over geen afscheid kunnen nemen van het tennis. Samengevat in enkele woorden. Grenzeloze passie en liefde voor de sport.