Veldrijdster Julie Brouwers (21) heeft er altijd van gedroomd om het ver te schoppen in de sportwereld. Stilaan lijken die dromen werkelijkheid te worden. "Ik won al snel veel wedstrijden, zonder al te veel training. Toen had ik het gevoel: hier zit meer in."
Dit artikel is een samenwerking tussen de Hogeschool PXL en Sporza, geschreven door studente Pauline Brabants. Het thema dit jaar was: aanstormende toptalenten.
Als 16-jarige tussen de toppers
“Wout van Aert en Lotte Kopecky zijn mijn grote wieleridolen”, klinkt het al lachend bij Julie Brouwers.
Dat ze nu zelf mag starten tussen die grote kleppers, is voor de jonge veldrijdster uit Olmen een droom die werkelijkheid is geworden.
“Ik herinner me nog heel goed mijn allereerste wereldbeker in Koksijde. Ik was toen 16 jaar en we stonden met 97 vrouwen aan de start."
"Ik werd als laatste afgeroepen en weet nog goed dat ik toen om me heen keek naar de grote namen tussen wie ik mocht starten."
"Ik keek echt naar hen op en was zo vereerd dat ik de kans kreeg om daartussen te mogen rijden. Dat was voor mij echt een heel mooi moment.”
Mijn mama vond fietsen eerst te gevaarlijk.
Van voetbal naar veldrijden in het zog van de broer
Hoewel ze nu niet meer weg te denken is uit het veld, had het anders kunnen lopen voor Brouwers. Voetbal was namelijk haar eerste passie.
“Ik heb heel lang voetbal gespeeld, maar uiteindelijk begon mijn broer met veldrijden. Hij zei vaak: "Julie, je moet dat ook eens proberen.""
"Ik heb zijn advies opgevolgd en toen ik 11 of 12 jaar was, zette ik mijn eerste
stapjes in het veld. Dat voelde meteen superfijn. Ik heb toen meteen afscheid genomen van het voetballen.”
Al snel was duidelijk dat Brouwers voor de cross in de wieg gelegd was. “Mijn familie en vrienden steunden vanaf het prille begin mijn dromen."
"Enkel mijn mama had het er eerst wel moeilijk mee. Fietsen houdt natuurlijk een risico in, het is best een gevaarlijke sport."
"Daarnaast ben je ook al op vroege leeftijd vaak alleen op de baan. Dus mama stond daar aanvankelijk niet meteen voor te springen. Maar uiteindelijk zag ze hoe groot mijn passie was en heeft ze zich vol achter mij geschaard.”
(lees voort onder foto)
Doorbraak met Belgische titel bij de beloften
“Ik won al snel wedstrijden en dus had ik ook snel door dat ik iets kon. Toch wil dat bij de aspiranten nog niet veel zeggen. Ik moest me nog bewijzen”, aldus Brouwers.
Haar zeges en talent hebben Brouwers nooit laten zweven, ze is steeds nuchter gebleven. “Bij het eerste jaar als junior mocht ik meteen tussen de “groten”, zoals Sanne Cant, starten."
"Dat zijn momenten waarbij je gewoon weer met je beide voeten op de grond staat. Het zijn ook de wedstrijden waaruit moet blijken of je effectief talent hebt of niet.”
Haar echte doorbraak kende Brouwers op het BK in 2023. "Ik werd Belgisch kampioen bij de beloften en kon daarna ook 10e worden op het WK. Dit jaar werd ik 2e op het BK en 9e op het WK. Ik heb het gevoel dat ik mijn belofteperiode goed heb kunnen afsluiten."
Bart en Geert Wellens springen tijdens de training vaak mee op de fiets.
Groeien door de tips van de broers Wellens: "Maar ben niet de nieuwe Van Empel"
Een jaar geleden maakte Julie Brouwers de overstap van de ploeg De Ceuster-Bonache naar team Charles Liégeois Roastery, waar coaches Bart en Geert Wellens haar op alle vlakken in haar carrière begeleiden bij haar eerste races bij de profs.
“De buitenwereld denkt vaak: nu ze prof is, moet ze het gaan waarmaken. Maar voor mij verandert er niet zo veel. Ik was het al langer gewoon om met de profs mee te rijden."
"Verwachtingen van de buitenwereld zullen er altijd zijn, maar vanuit de ploeg voel ik die druk helemaal niet. Ik krijg een heel goede begeleiding, en ik kan wel zeggen dat ik mentaal sterk sta."
Bart en Geert Wellens zijn als coaches heel nauw betrokken bij de begeleiding van hun talenten. "Ze springen tijdens de training vaak mee op de fiets. Het is gewoon superfijn dat zij mij vanop de fiets trainen en coachen.”
De toekomst lijkt Brouwers toe te lachen en zij lacht met plezier terug. Aansluiten bij de Belgische top is haar doel. Ook al is ze realistisch.
“Ik weet dat ik nooit de nieuwe Fem van Empel zal worden, maar mijn doel is om elk jaar een duidelijke stap te zetten richting de Belgische top. Voorlopig lukt me dat.”
