Het is geen hattrick geworden voor Lotte Kopecky. De wereldkampioene leek zich nooit kiplekker te voelen tijdens de Ronde van Vlaanderen. "Mentaal was het moeilijk, ja. Je loopt achter de feiten aan en je voelt dat je bergop tekort komt", gaf ze eerlijk toe.
"Ik weet het niet ... Ja, de Koppenberg ... Waar het voor ons vorig jaar heel goed liep, was het nu minder", zocht Lotte Kopecky naar de juiste woorden.
"Demi en ik stonden er te voet en voorin zaten veel toppers. Dat gat kan je niet zomaar dichten. Ik voelde me zelf ook geen 100 procent. Ik heb gecommuniceerd en ben blijven rijden om nog iets op te knappen."
"Dat is redelijk goed gelukt, maar meer zat er niet in toen ze aangingen op de Kwaremont."
Wat dacht Kopecky op de Kwaremont? "F*ck", vloekte ze nog eens. "Zeker als je ziet dat er 10 à 15 vrouwen wegreden. Maar in de Ronde geef je niet op."
"We hebben gestreden en verloren. Maar ik denk wel dat we trots moeten zijn dat we niet hebben opgegeven."
"Mentaal was het wel moeilijk, ja. Je loopt achter de feiten aan en je voelt dat je bergop tekort komt."
Volgende week wacht Roubaix. "Een nieuwe kans, een nieuwe dag. Ik kijk er al naar uit", kwam haar glimlach terug. "Ik ben er nog niet klaar mee."
Wachtende Vollering
Ploeggenote Demi Vollering baalde vooral van het lopen op de Koppenberg. "We wisten dat het er zou kunnen gebeuren, maar we moesten er veel te vroeg af. Dat was balen."
"Ik wachtte boven op Lotte om samen terug te keren, maar het duurde even te lang. Ik sprong daarna wel nog solo naar de kopgroep, maar dat kostte me veel te veel energie. Daarna was het finito."
"Ik besliste op instinct om bij Lotte te blijven op de top van de Koppenberg. Achteraf had ik misschien meteen voluit zelf moeten doorrijden, wetende dat Lotte niet zo top was. Maar dat wisten we daar nog niet."
"Wachten was misschien niet zo slim. Als ik voorin was teruggekeerd, dan zou het waarschijnlijk eerder zijn stilgevallen en kon zij makkelijker terugkeren."
"Op Lotte wachten was in dat opzicht misschien een verkeerde keuze, maar ik denk altijd dat we met z'n tweeën sterker zijn. Daarom doe ik het automatisch."
Lorena Wiebes hield wel stand op de Koppenberg, maar kraakte op de Oude Kwaremont. "Die klim was er te veel aan. Daar baal ik van."
"Maar we hebben alles gegeven als team. Soms is het niet genoeg, soms wel. We zijn geen robots. Mindere dagen horen erbij."
