Christophe Vandegoor over het roofdier in Jasper Philipsen: "Hij is zo sluw en zo lucide. Een echte killer"

Ik zeg al jaren dat Milaan-Sanremo mijn favoriete koers is en dat kan ik ook vandaag herhalen, los van een Belgische winnaar. Al smaakt de triomf van Jasper Philipsen natuurlijk zoet.

Zo'n finale overleven, het is weinig sprinters gegeven. Caleb Ewan heeft het enkele jaren geleden nog gedaan en ook Michael Matthews was er nu bij. Philipsen was dus niet de enige, maar hij kreeg het scenario waar hij van gedroomd had.

Bij een van de vorige edities kwam hij op de Poggio boven op pakweg 20 seconden van de toppers en dan groeit dat geloof bij zulke mannen: als op een dag alles samenvalt ...

Gelukkig begonnen ze even te loeren bij de favorieten, was er een aarzeling en dan zat hij er weer bij. En dan wordt een sprinter een beest en is iemand als Philipsen meer dan een spurter.

Het was nipt tegen Michael Matthews, die nu misschien zal vloeken dat hij zijn bril verloor in de sprint. Daar verloor hij misschien even de focus, maar het hangt van zulke details af.

En gelukkig liet de Australiër nog een gat langs de dranghekken. Hij voelde zelf natuurlijk wel dat Philipsen al halverwege zijn lichaam zat, maar hij ging toch de kant van de nadarhekken op.

Een behendige Philipsen kan dan sturen zoals Peter Sagan. En plaatst dan zijn ultieme jump.

Philipsen is zo'n lefgozer en roofdier. Hij deinst nergens voor terug. Hij is een killer en dat strekt hem volledig tot eer.

Wat me opviel, is die minutenlange blijdschap na de finish. Dat vertelt veel over wat deze zege voor hem betekent. Hij heeft al 6 ritten en groen gewonnen in de Tour, maar nu waren er die knuffels, die fiets in de lucht, de gebalde vuist.

Je merkt het belang van zo'n zege voor zulke gasten. Mark Cavendish is de beste sprinter met een gigantische erelijst, maar zijn grootste glimlach kreeg je altijd als Milaan-Sanremo 2009 ter sprake kwam.

Vergeet niet dat mannen als Philippe Gilbert en Tom Boonen het zoveel jaar geprobeerd hebben. Maar Philipsen is zo slim en zo leep. Zo chaotisch hij blijkbaar in het gewone leven is, zo lucide is hij in de finale van zo'n koers.

Of dit nu de voorbode van veel meer is? Zoiets komt van nature, vind ik. Je voelde wel al enkele jaren geleden dat hij op veel meer aasde en nu komt het eruit.

Zo'n zege bewijst dat je nog meer in je mars hebt als sprinter, het krikt je status op. Je schenkt jezelf dat extra laagje en het maakt je nog completer. 

Hij heeft al een geweldig palmares als 26-jarige en ook in Roubaix en Wevelgem kan hij zeker winnen. Het zal een natuurlijk proces worden, zeker met zijn klasse.

Hij is ook einde contract bij Alpecin-Deceuninck. Ik ben zijn manager niet en ik ken niet alle details, maar hij heeft al bij UAE gereden en hij zal ook wel weten waar de grootste tactische breinen zitten. Voor een goeie verstaander: daar dus niet.

Bij zijn huidige ploeg kan hij zijn ding doen met een zekere vrijheid. Hij lijkt me niet de man die je in een te strak keurslijf moet proppen. 

Voor zo'n renner is het gevoel vaak zeer belangrijk. Ik heb nog nooit signalen ontvangen dat hij daar niet tevreden is, maar zijn prijs zal uiteraard de lucht inschieten. Ze zullen er alleszins alles aan doen om hem te houden, zeker met een Belgische sponsor.

Alpecin-Deceuninck heeft nog zo'n winnaar met Mathieu van der Poel, die vandaag geweldig werk leverde. Zeker weten. 

Wel opvallend: op de Poggio kreeg je eigenlijk het scenario zoals vorig jaar met een dubbele aanval van Tadej Pogacar, maar deze keer kwam er geen counter van de wereldkampioen.

Speelde het gebrek aan competitie dan toch een rol? Miste hij daarom die hardheid in zijn versnelling? Die extra stoot kwam niet en hij moest zich toch even zetten.

Mogen we ook niet vergeten: het werk van Jasper Stuyven in de slotfase voor Mads Pedersen. Ook dat speelt een rol in de zege van Philipsen, hé.

Het is namelijk Stuyven die Tom Pidcock nog inrekent. Die ultieme geste kwam van hem en ik vraag me af of hij niet beter was dan Pedersen. Daar moet hij zelf maar een antwoord op geven.

Maar het bewijst nog eens het cliché van Sanremo: werkelijk alles moet meezitten. Daarom is deze koers zo onvoorspelbaar.

De dubbele aanval van Tadej Pogacar op de Poggio was dan weer geheel verwacht, maar het is zeer vreemd wat zijn ploeg deed op de Capi. Daar maakten ze de koers al zeer hard.

Onder meer Isaac Del Toro gaf daar van jetje, maar die is nog maar 20 jaar, hé. Het is logisch dat hij dat niet kan volhouden. Hebben ze dat bij UAE Team Emirates verkeerd ingeschat?

Ze hadden er een mannetje tekort. Tim Wellens keek om en Pogacar gebaarde dat hij moest doorduwen, maar er kwam uiteindelijk nog volk terug na de top.

Het ging niet snel genoeg en daar is een misrekening gebeurd. Het was zeker een tactische fout door zo vroeg te beginnen.

Was het overmoed? Tactisch meesterschap was het alleszins niet. En op de Poggio kregen we dezelfde situatie als vorig jaar, maar er hing nog te veel volk aan zijn wiel.

Pogacar kan zichzelf uiteindelijk weinig verwijten, want had hij iets anders of iets beters kunnen doen? Ik denk het niet. Hij heeft weinig tot geen andere opties. Maar tactisch moet het slimmer, zeker in de volgwagen.

Zijn felicitaties zijn alvast oprecht. What you see, is what you get. Hij heeft geen verborgen agenda. Deze mannen gunnen het elkaar. Ze hebben de koers veranderd en er is geen afgunst.