België vond hem onhandelbaar, in Italië blijkt hij onhoudbaar: Cyril Ngonge over steile sprong naar voetbaltop

In de achtergrond weerklinkt regelmatig een claxon of een binnensmondse Italiaanse vloek.

Cyril Ngonge pendelt op het moment van het interview tussen trainingscomplex en thuis. Zulke ritjes zijn in het chaotische Napels net wat intenser dan in vredige steden als Brugge, Groningen en Verona - de vorige domicilies van de aanvaller.
 

"Maar vergeet niet dat ik in Brussel ben opgegroeid, hé", lacht Ngonge. "Voor mij is een grootstad dus nooit een probleem geweest. Meer nog: ik hou van het sociale contact."

Net zoals het verkeer is dat in het zuiden van Italië vuriger dan elders.

"Als mensen op een scooter me hier in mijn auto zien, stoppen ze soms midden op de weg om een foto te maken. (lacht) En dan vormt zich vaak een hele file. Mooi, toch?"

La vita è bella voor Ngonge in Napels.

Geef toe dat u deze winter ook misschien even schrok toen u las over zijn transfer naar de Italiaanse kampioen. Liefst 18 miljoen euro telde Napoli neer om de smaakmaker over te nemen van Verona, waar hij in de schaduw uitgroeide tot een revelatie in de Serie A.

Onvoorspelbaar, dynamisch en ook nog trefzeker - een profiel waar elke club naar zoekt.

Niet verrassend begonnen veel gegadigden aan de mouw van de voormalige belofte-international te trekken. Naast Napoli polste ook Aston Villa naar de voorwaarden van de Belg.

"Ik had tegen mijn makelaar eigenlijk gezegd dat ik in de winter niet wou weggaan", begint Ngonge aan het verhaal van de transfer. "Ik wilde mijn periode in Verona op een mooie manier eindigen."

Maar dan schakelde Napoli plots enkele versnellingen hoger in de jacht op Ngonge.

"Ze legden een hoog bod neer bij Verona en hun sportief directeur stelde een geweldig project voor. Een plan waar iedere voetballer van droomt. Het was bijzonder moeilijk om daar nee tegen te zeggen."

"Toch bleef ik in eerste instantie bij mijn standpunt. Tot de voorzitter en sportief directeur van Verona - mensen die ik erg dankbaar ben, omdat ze de gok met mij waagden - naar mij kwamen."

"Ze benadrukten dat het geld van mijn transfer cruciaal was voor de toekomst van de club. Met hun zegen heb ik dan toch bij Napoli getekend."

Een van de strafste Belgische transfers van de afgelopen jaren.

Zeker als je kijkt waar Ngonge exact een jaar eerder stond. Bij het Nederlandse Groningen brak het talent definitief door op het hoogste niveau, maar was hij - net als bij Club Brugge - evenmin onbesproken.

"Een moeilijke jongen", klonk het overal.

Wegens "slecht gedrag" zette de club Ngonge zelfs in het uitstalraam. Het is een stempel die je als voetballer liever niet opgeplakt krijgt.

Aan de andere kant van de lijn zucht Ngonge: "Ik besef dat ik in het verleden fouten maakte. Ik ben niet iemand die een hele dag binnen de lijntjes kan lopen, maar net dáárom kan ik op het veld soms gekke dingen doen. Scoren met een scorpion kick zoals bij Groningen of een bicicleta (halve omhaal, red.). Creatieve mensen zijn vaak anders dan de rest."

Ngonge omarmt de eigenschap van "een beetje gek" te zijn in plaats van alleen de nadelen ervan in te zien, zoals vele anderen. 

"In België en Nederland hebben ze moeite om daarmee om te gaan. Ze wilden niet weten wie de echte Cyril Ngonge was, ze probeerden me te veranderen. In Italië begrepen ze wél hoe ze me moeten aanpakken. Ze lieten me mezelf zijn."

Een luide lach volgt: "Weet je wat de voorzitter van Verona zei toen hij me binnenhaalde? 'Ik wil niks weten over je verleden, maar ik weet dat je gek bent. Wel, zo iemand hebben we nodig om ons onderaan weg te halen'."

Ngonge greep de kans met beide handen. Want ook hij besefte dat er na de pijnlijke scheiding met Groningen iets moest veranderen. Evengoed was zijn carrière afgegleden in plaats van gelanceerd.

"Na Groningen heb ik diep gezeten", klinkt het eerlijk.

"Het voelde alsof ik geen kracht meer had. Ik ben zelfs even naar mijn moeder in Afrika getrokken om aan reflectie te doen. Ik zat zonder club en je moet weten: er lagen geen 20 opties op tafel, hé."

"Zou ik het wel nog maken in het voetbal? Of was het allemaal voor niks geweest? Zulke vragen gaan er dan door je hoofd. Gelukkig heb ik tijdens mijn periode bij kleinere clubs geleerd om nooit op te geven. Toen Verona kwam, heb ik definitief de knop omgedraaid. Ik weet nu veel beter wat er wel en niet kan."

Met de gekende razendsnelle opmars tot gevolg.

Eentje die Ngonge nog steeds maar moeilijk kan vatten. "Soms zit ik thuis met familie of vrienden en dan zeggen we tegen elkaar: kijk eens hoe snel het allemaal gegaan is."

De aanvaller hoopt eveneens dat zijn verhaal lotgenoten kan inspireren: "Ik ben het bewijs dat het in het voetbal snel kan gaan in beide richtingen. Het is nóóit te laat om door te breken naar de top. Voor sommigen lukt het meteen, anderen nemen een moeilijker parcours."

"Ondanks de struggles zou ik aan mijn weg niks willen veranderen. Al die kleine stapjes hebben me gevormd tot de voetballer en persoon die ik nu ben. En uiteindelijk ben ik ook geraakt waar ik wilde staan."

Op het allerhoogste podium, dus.

Vanavond is dat - als hij tijdig fit geraakt - een achtste finale van de Champions League tegen Barcelona. Ngonge hoopt er stiekem een eerste keer écht te knallen in het azuurblauw van Napoli.

"Of ik plots veel meer druk voel? Het is... anders. Vroeger was er de constante stress om naar een hoger niveau op te klimmen. Dat is weg - ik tekende voor 4,5 jaar en kan me hier focussen op mijn ontwikkeling. Maar tegelijk moét je wel elke dag presteren bij Napoli om een kans te krijgen."

"En natuurlijk ben ik voor velen de Belgische opvolger van Dries Mertens. Door mijn voornaam noemden ze me hier ook al snel Ciro. Ze willen dat ik in zijn voetsporen treed. (lacht) De lat ligt dus hoog - ik kan er maar beter aan beginnen."

Zéker als Ngonge de waterkans wil grijpen om komende zomer met de Rode Duivels naar het EK in Duitsland te gaan.

Ongetwijfeld staat de aanvaller op de radar van bondscoach Domenico Tedesco, maar door de enorme concurrentie voorin komt een selectie misschien te vroeg.

"Ik zal niet boos zijn als ik straks niet mee mag. Maar als ik de komende maanden op een hoog niveau presteer, blijft het volgens mij wel een realistisch doel. Ik ga er alvast alles voor doen."

"En zeg nu zelf: dat ik hierover luidop mag dromen, is toch al geweldig? Een jaar geleden kón ik dat zelfs niet."

In het hoofd van Ngonge is niks nog onmogelijk. En wie durft na zijn parcours nog het tegendeel beweren?