Tien om te zien. Met het mes op de keel hebben de Red Panthers een statement gemaakt tegen Zuid-Korea (1-10). Een stijlbreuk met een verleden vol vraagtekens. "Ze speelden alsof ze eindelijk beseften dat ze niet zomaar de nummer vier van de wereld zijn", zag ook onze hockey-commentator Floris Geerts.
Deze prestatie stond in schril contrast met het verleden. Vroeger zag en voelde je de twijfel in de de Red Panthers-ploeg sluipen wanneer de druk hoog werd.
Die twijfel heb ik vandaag niet gezien in de ogen en op het veld bij de Belgische hockeyvrouwen. Integendeel. Zelfs na die afgekeurde goal van Zuid-Korea leken ze allerminst aangeslagen.
België heeft laten zien dat het een topland is. Na vandaag weet iedereen dat er rekening gehouden zal moeten worden met dit team, dat meer dan ooit vertrouwen lijkt uit te stralen.
Die mindset is er echt door de bondscoach ingeslepen. Zelf straalt hij dat ook uit. Na Ierland werd er niet gepanikeerd, maar werd er wel gefocust op het goede en werden er enkele kleine bijschavingen gedaan.
Mentaal staat het als een huis. Het zit echt goed in de hoofden: alsof de speelsters eindelijk beseffen dat ze niet zomaar de nummer vier van de wereld zijn of een EK-finale hebben gespeeld.
Sleutelfiguren
Niet enkel aan de prestatie an sich kunnen de Belgen zich optrekken. Ook individueel waren er enkele opstekers.
Te beginnen met uitblinker Ambre Ballenghien. Het was lang geleden dat ze écht belangrijke goals had gemaakt voor België, maar vandaag zette ze de Panthers met vier treffers op weg naar die ruime overwinning.
Ze is lang buiten strijd geweest en er waren wat twijfels rond haar prestaties bij de nationale ploeg, ook tegen Ierland had ze moeten scoren.
Maar vandaag heeft ze bewezen dat ze van goudwaarde kan zijn voor dit team. Deze Ballenghien zal belangrijk zijn voor de toekomst.
Daarnaast zag ik ook een renaissance op de strafcorner. Tegen Ierland kregen de Panthers er elf, maar geen enkele ging binnen. Vandaag scoorden ze vijf op vijf. Zo trek je de machine wel weer op gang, natuurlijk.
Wat ook opviel - al is dat misschien iets meer voor de hockey-nerds - was de rol van Emma Puvrez. Die was jarenlang de vaste aangeefster, maar vorig jaar verloor ze het vertrouwen in haar kunnen. En alsof ze de yips had, kwamen haar ballen niet meer aan.
Charlotte Englebert had die taak dan maar op haar genomen, maar toen die vandaag op de bank plaatsnam, waagde Puvrez zich weer aan de bal. Met ontegensprekelijk succes.
Het vertrouwen en de muscle memory van Puvrez zijn vandaag zeker een stukje hersteld.
In wedstrijden als deze is dat eerder onbelangrijk, maar met het oog op de Spelen is het toch cruciaal om een hoofdaangeefster met vertrouwen te hebben. Haar vertrouwen en haar muscle memory zijn vandaag toch zeker een stukje hersteld.
Allemaal dingen die hun kiem vandaag hebben, maar cruciaal kunnen zijn voor de toekomst.
Te beginnen met de wedstrijd van morgen tegen Oekraïne, waar ze een nieuwe stap kunnen en moeten zetten naar de Spelen. Ik verwacht opnieuw een ruime score, eigenlijk.
