Met tranen van ongeloof in haar ogen. Lotte Kopecky liet haar emoties de vrije loop in haar eerste babbel als wereldkampioene. In een geweldig, maar vreselijk jaar voor de Belgische, bezorgt ze zichzelf de ultieme bekroning. "Dit betekent zó veel voor mij", deelt Kopecky.
"Ik weet het even allemaal niet ..."
Vol emoties, een combinatie van trots en verdriet, praat Lotte Kopecky voor het eerst na haar grootste triomf uit haar carrière. "Het is een geweldig, maar ook erg hard jaar geweest voor mij", deelt onze landgenote.
Gebroken met partner en trainer, het verlies van haar broer. En toch rijdt ze het beste seizoen uit haar carrière met de regenboog als ultieme bekroning.
"Ik weet niet wat me blijft pushen", gaat ze voort. "Het betekent zó veel voor mij. Het is een droom die uitkomt. Ik ga er zo hard van genieten om in de trui te rijden het komende jaar."
"Ik denk dat ik het zelf niet besef wat ik bereikt heb. Ik hoop dat ik iedereen trots heb gemaakt en heel wat jonge meisjes heb kunnen inspireren."
We zijn een grote wielernatie, maar de vrouwen hinkten altijd achterop. Tot vandaag.
"Ik was niet nerveus voor de race, maar werd wel wat zenuwachtig toen ik het gat zag oplopen tot anderhalve minuut", analyseert ze het wedstrijdverloop.
Ook dat alle favorieten enkel oog hadden voor Kopecky, hielp niet. "Ik wist dat zo'n scenario zich zou voordoen. Ik had me voorgenomen om er rustig bij te blijven, maar ik voelde meteen dat ze aan mijn wiel hingen. Het was zo'n dag, dus frustreerde ik me wel."
Al kreeg ze wel steun van haar landgenotes. "Ik moet Sanne Cant enorm bedanken voor haar werk in de eerste lokale ronden. Justine Ghekiere hield het tempo mooi hoog. Ook alle andere teamgenoten hebben enorm hard gewerkt."
"We zijn een grote wielernatie, maar de vrouwen hinkten altijd achterop. Tot vandaag. We hebben bewezen met deze ploeg dat we de wereldtitel kunnen pakken."
Daarna kwam het besef van haar wonderweek: "Na die twee titels in het baanwielrennen, dacht ik niet dat ik ook op de weg kon winnen. Om drie titels te pakken in zeven dagen is echt maf."
"Hier kon ik niet van dromen als klein meisje, want ik wilde gewoon competitief worden op een fiets. Dat ik zo goed zou worden, had ik nooit kunnen denken."
En nu? "Morgen moet ik naar een trouwfeest in Engeland. Daarna hoop ik toch een weekje rust te vinden, al twijfel ik eraan of dat zal lukken", lacht ze.
"Er is al een Whatsappgroepje voor de feestplannen van vanavond. Wat het precies zal worden, blijft afwachten."
