Torenhoge ambities met favorieten Nys en Segaert, maar ook dit jaar grijpen de Belgische beloften naast de medailles op het WK. Waar liep het dan precies verkeerd? "We waren allemaal een beetje verrast dat die beslissende vlucht zo snel al wegreed", vertelt Gil Gelders.
"We kwamen om te winnen. Als de beste renner uiteindelijk pas 7e wordt, kan het heel wat beter", is Alec Segaert na afloop duidelijk.
De beslissende vlucht vertrok al na 20 kilometer, maar toen slaagde geen enkele Belg erin om mee te glippen. "We moeten daar gewoon altijd mee zijn", klinkt het in koor bij alle landgenoten.
Al had iedereen daar achteraf wel een verklaring voor. "Ik twijfelde om mee te gaan, maar Warre Vangheluwe en Jonathan Vervenne waren meer aangeduid", legt Gelders uit.
"Ik zat gewoon te ver", is Segaert eerlijk. En Vervenne duidt het onweer aan als schuldige. "We probeerden allemaal wel op te schuiven, maar door een serieuze storm zagen we een kwartier lang zelfs geen 5 meter ver."
Het was gewoon op.
Ook in de achtervolging liep het uiteindelijk allemaal een beetje spaak. Zo ging Gelders tot 2 keer toe tegen de grond. "Ik heb veel pech gehad vandaag", stelt hij na de aankomst.
"Bij het opdraaien van de lokale ronde val ik. Op het moment dat ik terug ben, gaat een renner voor mij onderuit en val ik erover. Ik moest dus een tweede keer terugkeren, maar voorin reden ze vol door."
"Als ik gewoon voorin had gereden en mijn krachten kon sparen, kon ik misschien nog wel zijn meegegaan op het eind, maar nu was het gewoon op", is zijn eindoordeel.
Orders van Thibau Nys
Ook bij Segaert leek het vat in de slotronde leeg. Toch was hij niet helemaal tevreden met een uiteindelijke 7e plek. "Met deze benen zat er meer in", oppert hij.
"Uiteindelijk had ik ook gewoon nog de pech dat die Brit in de finale niet wilde overnemen. Ik heb 2 rondjes op mijn eentje gereden. Als ik mee was geglipt in de vroege vlucht, deed ik vandaag zeker mee om te winnen."
"We maakten op het begin natuurlijk een fout door niet mee te zijn, maar Thibau werd op de lokale rondes ook al snel nerveus. Hij vroeg mij om kopwerk te verrichten of om eens door te trekken bergop."
"Natuurlijk doe ik dat dan, maar zo verspil ik wel krachten voor mezelf. Die kom ik dan tekort als ik mijn eigen kans ga op het eind", stelt Segaert.
"En ervoor schommelde het gat ook telkens maar tussen 30 seconden en 1 minuut 15. Ik was er gerust in dat dat gat nog wel gedicht zou worden als de grote mannen zouden gaan, maar Thibau leek erg nerveus en soupeerde ons zo een beetje op."
Ik snap de frustratie van Thibau.
Vervenne had tot slot wel begrip voor zijn kopman. "Ik snap de frustratie van Thibau", stelt hij.
"Hij was sterk en dit parcours is op zijn lijf geschreven. Het is gewoon heel spijtig."
"Ik ben nog zo snel mogelijk naar voren gekomen toen de groep vertrokken was. Ik wist dat we volop moesten rijden, anders zou die vlucht voorop blijven. Dat is uiteindelijk ook gebeurd", besluit hij.
