De jager is nu de prooi: hoe 2022 (n)iets zegt over 2023 voor Pogacar en Vingegaard

Was hij te gulzig geweest? Te overmoedig? Waren het tactische en strategische fouten? Een hongerklop? Of was hij simpelweg op zijn waarde geklopt?

Vroeger dan verwacht kwam het voorspelde rijk van Tadej Pogacar in de Tour al ten einde.

Na zijn eindzeges in 2020 en 2021 leek 2022 een logische hattrick te zullen opleveren, maar met Jonas Vingegaard was er een kaper op de kust.

Een Deense sluipschutter sloeg genadeloos toe. Weinig blabla, veel boemboem. 

Pogacar leek aanvankelijk te spelen met zijn pedalen en met de lepels van zijn collega's.

Hij woekerde met zijn krachten en dolde met de camera's, maar op weg naar de Col du Granon toonde hij dan toch een menselijk kantje in die 11e etappe.

De Sloveen liep in de val van Jumbo-Visma, nota bene opgezet door een landgenoot van hem.

Primoz Roglic kortwiekte Pogi's vleugels tijdens die adembenemende dag, Vingegaard maakte het af. Pogacar leek heel even Icarus.

Het was niet dat Pogacar of de Tour daarna als een nachtkaars uitdoofde, maar wat of hoe hij het ook probeerde, het geel heroveren zat er niet meer in. 

De eindzege van de Deense Jumbo-kopman was geen donderslag bij heldere hemel.

Een jaar eerder had hij na het wegvallen van kopman Roglic al bewezen dat hij meer dan slechts een meesterknecht was, denk aan zijn nummertje op de Mont Ventoux.

Dat hij Pogacar in 2021 in de Provence (even) kon losgooien, was misschien wel de kiem van zijn latere succes. En een teken aan de wand dat het pantser van Pogacar vroeg of laat zou afbrokkelen.

Toch was Vingegaard - ondanks de Grand Départ in zijn vaderland - vorig jaar als nummer 2 in de pikorde aan de Tour begonnen, tot Roglic weer eens tegen de grond smakte en zich met zijn laatste restjes energie tot meesterknecht ontpopte. 

Vingegaard nam het zitje in de cockpit over en gooide de schroom van zich af.

Mondjesmaat ontdekte hij de kopman in zichzelf, die - gesteund door een ijzersterke ploeg - de gele droom van Jumbo-Visma realiseerde.

De bijdrage van zijn ploegmakkers tussen Kopenhagen en Parijs werd in elke analyse veelvuldig benadrukt, misschien wel tot frustratie van Vingegaard zelf. 

Alsof hij het geel had gestolen of op een diefje had gewonnen. 2'43" was het verschil in Parijs, toch?

Al kan ook de minzame Deen niet negeren hoe bijvoorbeeld Wout van Aert in zijn groene trui Pogacar op Hautacam helemaal in de vernieling reed. 

Het is misschien wat kort door de bocht, maar zo'n 11 maanden later staat de teller weer op nul en begint iedereen met een propere lei aan een nieuwe Tour. Nou ja, propere lei?

Na zijn gele glorie stapte Vingegaard tegen wil en dank een nieuw leven in, dat van een Tour-winnaar die voortdurend wordt aangeklampt en opgejaagd.

Het leidde al snel tot geruchten over mentale perikelen bij de nieuwbakken popster, verhalen die de Deen enkele maanden later pertinent klasseerde als "onzin".

Zijn status is evenwel veranderd, die van Pogacar eigenlijk niet.

Het zondagskind leek in juli kwetsbaar, maar manifesteerde zich weer nadrukkelijk in het najaar en haalde dit voorjaar verwoestend uit.

De eerste (mentale) tikken werden uitgedeeld in Parijs-Nice, een confrontatie die een opvallend hongerige Pogacar op de valreep zelf opzocht.

Schijnbaar met de vingers in de neus vermorzelde hij zijn Deense concurrent. Bergop was Pogacar ontembaar: 1-0.

En passant leerde hij Van Aert - die andere kwelgeest van vorige zomer - op zijn Vlaamse terrein ook nog eens een lesje in de Ronde van Vlaanderen. 2-0 in het hol van de leeuw.

Luik-Bastenaken-Luik zou het toetje worden van een angstaanjagend sterk voorjaar, maar een valpartij gooide roet in het eten.

En bracht de tussenstand als het ware weer in evenwicht. 

Dat openingsdoelpunt tussen Parijs en Nice was misschien veeleer symbolisch, de Tour wordt per slot van rekening niet in maart gewonnen. Maar onderschat de impact toch maar niet.

Een complex had Pogacar niet overgehouden aan de vorige Tour, maar de Sloveen zal bij zijn analyse ook wel vastgesteld hebben dat hij er nergens in was geslaagd om zijn rivaal bergop te lozen.

Ook al lijkt Pogacar mentaal van ijzer, het moet toch geknaagd hebben aan het springkonijn. Alsof Superman zijn kryptoniet had ontmoet.

Maar met zijn speelse gebaren richting de camera's was de entertainer weer het zonnetje in huis tijdens de koers naar de zon. 

Fysiek liep hij op wolkjes, mentaal zat alles helemaal snor. 

Vingegaard verliet Nice daarentegen met een rugzak vol huiswerk, weliswaar met een andere insteek.

De Deen leerde er dat 2022 niets vertelt over 2023: Pogacar is springlevend en is tuk op revanche.

Het mentale front - volgens Jumbo-Visma tegenwoordig veel minder een issue dan in het verleden - kreeg een maand later een boost in het Baskenland en vooral in de Dauphiné.

Vingegaard deed er min of meer wat hij wilde, de rest stond niet op de foto. Zeker niet de geblesseerde Pogacar. 

Je zou geneigd zijn om te denken dat de balans daardoor richting het Deense pluimgewicht helt, maar meer dan ooit is Pogacar het grote vraagteken.

Het scheepvormig handwortelbeentje herbergt de antwoorden.

Hoe goed is de Sloveen hersteld van die vervelende breuk aan zijn pols op de Luikse betonwegen?

De Sloveense kampioenschappen mogen geen waardemeter zijn, maar over enkele weken kan blijken dat de pauze door die Waalse pech een zegen is geweest. 

Fit of niet fit, een garantie op een duel is er uiteraard niet. Denk maar aan hoe de Giro (of zelfs het BK tijdrijden) uitdraaide op een anticlimax.

Bovendien is er geen tijd om te roderen in de Tour: het vuurwerk wordt al vanaf de eerste dag in het Baskenland afgeschoten.

Maar als ze het allebei uitzingen tot op de Champs-Elysées, dan zijn alle elementen aanwezig om weer 3 weken op een achtbaan te zitten.

Pogacar en Vingegaard zijn 2 kampioenen die het beste uit elkaar halen, elk met hun eigen identiteit. 

De Sloveen is de instinctcoureur die zonder aarzelen all-in gaat met versmachtende aanvallen à l'ancienne, Vingegaard koestert iets meer het traditionele wielrennen en kopt meestal het werk van zijn team binnen.

Zoals hij ook vorig jaar deed, maar in deze Tour liggen de verhoudingen mogelijk anders.

UAE heeft met onder meer Adam Yates een sterkere klimkern bij elkaar gekocht en knabbelt aan zijn (professionele) achterstand.

Jumbo-Visma heeft met Roglic geen bliksemafleider meer, meesterknecht Sepp Kuss heeft bovendien al een Giro in de benen en Wilco Kelderman wisselt plusjes af met minnetjes. 

Dat het straks vermoedelijk een één-tegen-ééngevecht wordt, is een bewuste keuze geweest van Jumbo-Visma door Roglic naar de Giro te sturen.

Vingegaard is als renner, mens én kopman gegroeid en is rijp genoeg om Pogacar in zijn eentje te muilkorven.

De uitdaging is groot en gewaagd.

Maar wie niet waagt, niet wint.