De ene vluchtte voor de oorlog, de andere knokte tegen vooroordelen: de 4 nieuwe Duivels voorgesteld

Een Vereniging levert een Rode Duivel aan.

Olivier Deman is de grootste verrassing in de selectie van Tedesco. De wingback ontpopte zich dit seizoen tot een van de sterkhouders bij revelatie Cercle Brugge. De Antwerpenaar is een harde werker die onvermoeibaar meters maakt.

En toch had het evengoed helemaal anders gelopen.

Want Deman werd drie seizoenen geleden onder Bernd Storck helemaal afgeschreven en naar de B-kern verwezen. Gelukkig geloofde interim-coach Jimmy De Wulf wél nog in de youngster, die nadien ontbolsterde onder Yves Vanderhaeghe en nu een zekerheid is bij Miron Muslic.

Opvallend: Deman speelde in de jeugd eerst voor Cercle Brugge, trok dan naar grote rivaal Club, maar keerde uiteindelijk toch terug naar de Vereniging.

"Bij Club had ik veel blessures door de trainingen", vertelde hij daar eerder over. "Breuken, trappen incasseren... Ik miste het plezier, wat nog steeds het belangrijkste is.  Op Cercle heb ik dat altijd gehad."

Vincent Kompany had eerder al zijn potentieel gezien.

Ameen Al Dakhil was één van de vele spelers die de Burnley-coach dit seizoen naar Engeland lokte. Een huwelijk dat voorbestemd leek, want als jeugdspelertje van Anderlecht poseerde Al Dakhil ooit bij het shirt van zijn toekomstige trainer.

Zijn carrière liep wel net iets anders.

Al Dakhil brak niet door bij paarswit, maar trok naar Standard. Bij de Rouches schoolden ze de aanvaller om tot een slimme, snelle en technisch begaafde centrale verdediger.

Alleen geloofde Luka Elsner niet zo hard in Al Dakhil als zijn voorganger Mbaye Leye, waardoor hij naar het achterplan verdween. Bij Sint-Truiden kreeg én greep de verdediger wel volop zijn kans.

Nog dit: Al Dakhil  is eigenlijk geboren in Irak, maar vluchtte op éénjarige leeftijd samen met zijn ouders naar België, waar ook zijn grootmoeder leefde. "In Irak volgen ze me wel van dichtbij", vertelde Al Dakhil eerder.

"Mijn vader krijgt nog wekelijks telefoon of ik niet voor hun nationale ploeg wil kiezen."

Keepen zit in zijn bloed.

Voor het neefje van Gilbert Bodart - een Standard-icoon met 416 matchen - was zijn achternaam soms een zegen, maar ook een vloek.

In de jeugdopleiding van Standard moest Arnaud Bodart namelijk vaak tegen twijfels en vooroordelen opboksen. Onder meer zijn lengte (nu 1m86) was steevast een discussiepunt.

Toch kreeg hij op 19-jarige leeftijd een profcontract bij de Rouches én mocht hij debuteren in play-off 2.

Na twee seizoenen als doublure kreeg Bodart in 2019 voluit zijn kans als eerste doelman. Ook vorig seizoen, na een korte verwijzing naar de bank, knokte de complete keeper zich terug in doel.

Volgens de geruchtenmolen lonkt straks een transfer naar het buitenland.

Op basis van zijn statistieken hoorde hij bij de Rode Duivels.

Mike Trésor draaide namelijk een straf seizoen bij Racing Genk, met een recordaantal van 24 assists.

Groot was dan ook de verbazing toen bleek dat de middenvelder niet in de (zeer ruime) WK-voorselectie met 54 namen zat van Roberto Martinez. Ook Tedesco passeerde Trésor bij zijn eerste selectie - tot ongeloof van gans Racing Genk - maar nu volgt dus wel de beloning.

Dat het nog niet eerder gebeurde, ligt volgens Trésor aan zijn atypisch parcours. De assistenkoning - niemand in Europa gaf meer beslissende passes - verruilde als tiener Anderlecht voor een avontuur in Nederland.

Ook daar kon hij in principe een paspoort aanvragen, maar de keuze is dus op België gevallen.