Onze analist Peter Vandenbempt blikt terug op de internationale carrière van Axel Witsel en schat zijn afscheid als Rode Duivel in. Een verhaal met twee gezichten. Hoe "de kluis van de nationale ploeg" de strijd met het evoluerende voetbal verloor. "Zijn afscheid zou onopgemerkt voorbij kunnen gaan, maar het zou fout zijn om zijn verdienste te minimaliseren", klonk het.
Is het afscheid van Axel Witsel verrassend? Ja en neen.
Enerzijds strookt het niet met wat zijn vader onlangs verkondigde. Enkele weken geleden vertelde hij nog dat Witsel zich nog steeds beschikbaar stelde voor de nationale ploeg, ontgoocheld was omdat hij er niet meer bij was en hoopte de volgende selectie toch weer een plekje te verzilveren.
Anderzijds is het niet verrassend dat hij zijn afscheid aangekondigd heeft. Het is een beslissing van het voortschrijdend inzicht van Witsel zelf. Het was zeer tekenend dat Tedesco hem niet opgeroepen had. En als je dan ziet hoe zijn opvolgers hem daar vervangen hebben, zag je dat de evolutie zich al ingezet had.
Dan denk ik dat Witsel ook ergens wel doorhad dat hij er de volgende keer opnieuw niet bij zou zijn. Tedesco zou na twee succesvolle interlands niet zomaar teruggrijpen naar iets wat al anderhalf jaar niet meer marcheerde.
Witsel heeft de eer dan ook aan zichzelf gehouden, om zo geen tweede keer te beleven dat hij niet werd opgeroepen.
Safety first
Ik heb het grootste respect en bewondering voor de carrière van Witsel. Maar zelfs in zijn betere jaren vroegen mensen zich af waarom hij steeds in de ploeg stond.
"Hij geeft altijd gemakkelijke balletjes. Hij is onzichtbaar. Hij komt te weinig voor de goal. Hij heeft te weinig doelpogingen", klonk het dan.
En toch was hij degene die door al zijn trainers genoot van het grootste respect. Hij was in het allerbeste België van 2018 dan ook een onmisbare schakel voor het evenwicht binnen de ploeg.
Dat heeft alles te maken met zijn bovenmatige spelintelligentie, zijn gevoel voor positie en nooit verloor hij een bal. Hij was op een bepaald moment echt de kluis van de nationale ploeg. Onder druk bleef hij steeds ijzig kalm.
Hij was op een gegeven moment echt de kluis van de nationale ploeg.
Waarom hij dan toch niet zo geweldig populair was? Neen, het was geen spectaculaire voetballer, zijn voetbalstijl oogde soms wat lijzig en hij pakte niet uit met grootspraak. Maar hij schikte zich wel perfect in de rol van wat er toen van de nummer 6 verwacht werd.
Die vereisten hebben de laatste jaren een stevige evolutie doormaakt en die stap heeft Witsel niet meer kunnen zetten. Daarvoor was zijn leeftijd gepasseerd.
Als je kijkt naar de voetballers die daar nu spelen – zoals Onana en Mangala – zien we toch meer energie, dynamiek en directheid in het spel. Dat soort speler was Witsel nu eenmaal niet.
Ergens is het dan logisch dat hij niet meer in de plannen van Tedesco paste. Die ook had gezien dat het voorbije WK het toernooi te veel was voor de middenvelder. Hij was op het hoogste niveau over zijn eigen hoogtepunt heen.
Ik zeg dit met het grootste respect, maar de impact van het afscheid van Witsel bij de Rode Duivels is 0.
Een groot verlies is het niet meer. Hij zou niet meer opgenomen worden in de selectie van de Duivels. Toby Alderweireld wou hij er bijvoorbeeld wel nog bij, maar Witsel niet. Dat is toch veelzeggend.
Alderweireld zou achterin nog zijn waarde hebben tussen de jonge jongens, maar op de positie van Witsel is dit bij de Rode Duivels inmiddels niet meer nodig.
Zijn afscheid zou op die manier onopgemerkt voorbij kunnen gaan, maar het zou zeer fout zijn om de verdienste van Witsel bij de nationale ploeg te minimaliseren.
Hij was in de gouden jaren van de Rode Duivels een enorm belangrijke pion, maar die positie werd steeds moeilijker verdedigbaar. Het voetbal evolueerde, maar Witsel bleef dezelfde speler.
Peter Vandenbempt
