Tom Boonen onthult zijn standbeeld op zijn Taaienberg: "Afgietsel van mijn eigen benen"
De wielertoeristen die de Vlaamse Ardennen doorkruisen hebben er een extra trekpleister bij: Tom Boonen heeft vanochtend "Boonen Beenen" onthuld, een monument te zijner ere bovenaan de Taaienberg in Maarkedal. "Ik ben enorm trots."
Boonen beslist mee in jury van wedstrijd
Ontwerper Thomas Huyghe heeft alleen de benen van de 42-jarige wielerkampioen afgebeeld. Die gebruikte die op de Taaienberg vaak om het verschil te maken in menig Vlaamse voorjaarsklassieker à la Ronde van Vlaanderen, E3, Omloop of andere Dwars door Vlaanderen.
De Taaienberg, 800 meter lang met kasseien, wordt daarom vaak ook de Boonenberg genoemd. Hij testte hier steevast zijn eigen benen én die van de concurrentie uit.
Het kunstwerk kwam tot stand na een wedstrijd georganiseerd door Het Kunstuur, het kunstinitiatief van Hans en Joost Bourlon. Tom Boonen zelf zat mee in de jury.
"Ik vind het heel geslaagd. Ik ben enorm blij. We hadden een aantal heel mooie inzendingen, maar voor mij stak dit er onmiddellijk bovenuit. Ik zei in de jury dat dit het voor mij moest zijn en dan is de rest gevolgd."
"Als kunstwerk an sich vond ik dit zo sterk. Dit zou ik zelfs nog in mijn tuin hebben willen staan. Het is niet het typische standbeeld van een renner, zoals er al zijn. Het is een rustpuntje op het einde van een zware helling die vaak beslissend is."
"6 uur mee bezig geweest"
Boonen heeft een actieve rol gespeeld bij de creatie van het kunstwerk. "Dat zijn effectief afgietsels van mijn eigen benen. We zijn daar toch een uur of 6 mee bezig geweest. Dat was geen lachertje. Het was been per been, ik moest 3 uur op één been staan, dan 3 uur op het andere."
"Dan werd dat met een soort latex ingeverfd, laag per laag per laag. Daarna werd het ingegipst."
Boonen voelt zich heel vereerd. "Ik had als jong rennertje nooit gedroomd dat ik dit palmares bij elkaar had kunnen fietsen. Gaandeweg is de Taaienberg, zonder dat ik dat ooit gepland heb, zowat mijn helling geworden in de koers, waar ik vaak de beslissing kon doorvoeren. Daarna kwam deze vraag. Ik ben er enorm trots op."
Zijn mooiste moment op de Taaienberg. "Die keer in de E3 Harelbeke dat ik er met Andreas Klier wegreed. Toen was het voor mij voor het eerst duidelijk dat die Taaienberg mij wel ligt." Hij won toen die koers in 2005.
"De jaren daarna is dat een beetje mijn helling geworden. Heel kentekenend was dat in mijn laatste Ronde van Vlaanderen mijn wedstrijd hier eindigde. Toen was de cirkel rond."
