Een donderslag bij heldere hemel was het geenszins, maar dat maakt de tristesse er niet minder om: Roger Federer (41) zwaait volgende week af. Onze tennisreporter Dirk Gerlo mijmert over zoveel "Zwitserse gratie": "Wat had ik hem graag nog eens zien spelen."
Het is geen verrassing, want op alles en iedereen staat een vervaldatum.
Maar toen ik het bericht van Roger Federer zag, dacht ik toch: verdorie, wat had ik hem graag nog eens zien spelen en zelfs schitteren.
Vorig jaar verloor hij op Wimbledon zijn laatste officiële match. Dat was in de kwartfinales in 3 sets, met 6-0 tegen Hubert Hurkacz in de laatste set.
Dat deed pijn aan de ogen. Je zag toen een sukkelende Federer, eentje die afzag en werd weggespeeld.
Na zijn operatie bleef zijn revalidatie maar duren en je voelde dit nieuws aankomen.
Hij neemt nu afscheid op een veredeld demonstratietoernooi. Het blijft ergens toch een beetje schrikken.
"Dé allergrootste? Dat laat ik aan ieders interpretatie over"
Dit is het afscheid van een van de allergrootsten. Dé allergrootste? Dat is een heel moeilijke discussie. Op welke basis beslis je? Grandslams? Het aantal weken op nummer 1?
Federer won er 20, Djokovic 21 en Nadal 22. Djokovic stond ook langer bovenaan de ATP-ranking.
Elk oordeel is dus gekleurd, maar hij is zeker de beste grastennisser ooit en er komen ook weinig stilisten in zijn buurt, op een Rod Laver, John McEnroe of Stefan Edberg na.
Hij had stijl en gratie en dat koppelde hij aan efficiëntie, killersinstinct, een enorme fysieke paraatheid, aanvalsdrang en agressiviteit.
Dat maakt hem tot een van de allergrootsten, maar ik laat de rest aan ieders interpretatie over.
Hij had stijl en gratie en dat koppelde hij aan efficiëntie, killersinstinct, een enorme fysieke paraatheid, aanvalsdrang en agressiviteit.
"Tranen op Roland Garros blijven me bij"
Als ik één moment uit zijn carrière moet kiezen, dan besef ik dat ik misschien wel meer wedstrijden niet dan wel gezien heb: hij heeft sinds zijn profdebuut in 1998 net geen 1.600 competitiewedstrijden gespeeld en won er net geen 1.300.
Ik onthoud Wimbledon 2001, waar hij een einde maakte aan het rijk van de onklopbaar gewaande Pete Sampras.
Ik denk ook aan Roland Garros van 2009. Hij had toen 3 keer op een rij de finale in Parijs verloren tegen Rafael Nadal, maar die verloor van Robin Söderling.
Federer klopte de Zweed in de finale en die tranen blijven me bij.
Een paar weken later volgde ook nog een fenomenale Wimbledon-finale tegen Andy Roddick, waar hij de beslissende set met 16-14 won.
"De toekomst is aan de jeugd"
Je kunt er niet omheen: het einde van een tijdperk komt steeds dichter.
2022 was een grand cru voor Rafael Nadal, maar hij wordt vader en zijn lichaam hangt met haken en ogen aan elkaar.
Bij hem en Novak Djokovic hangt het af van hun motivatie. Kunnen ze het fysiek en mentaal nog wel opbrengen?
Djokovic heeft misschien nog de drive om meer grandslams te winnen dan Nadal, maar de toekomst is aan de jeugd.
We hebben een nostalgisch gevoel, maar ik zag veel enthousiasme op de US Open bij matchen van Carlos Alcaraz, Jannik Sinner en andere mannen als Nick Kyrgios.
De nieuwe generatie gaat de toekomst rooskleurig tegemoet.
