Talent hebben ze in overvloed, maar prijzen leverde dat nog niet op. De reden? Al jarenlang achtervolgen schandalen de Franse vrouwenploeg, vanavond tegenstander van de Red Flames. Sterspeelsters worden geweerd, onderling zijn er vetes en de coach ligt constant onder vuur voor haar bikkelharde aanpak. Dit is de soap van Les Bleues.
Onwetende kijkers van de match tegen Italië zouden het allerminst vermoeden. De Franse vrouwen speelden als een geoliede machine hun tegenstander weg. 5-1 stond er na affluiten op het scorebord. Een ware demonstratie vol klasseflitsen.
Toch heerst er bij onze zuiderburen geen euforie, zoals 3 jaar geleden tijdens het WK in eigen land. Daarvoor is er in de tussentijd te veel gebeurd. Zoveel zelfs dat lokale journalisten Les Bleues kansloos wanen op dit kampioenschap.
"Deze ploeg is een tikkende tijdbom", liet er eentje optekenen bij The Guardian. "Complete chaos na zoveel problemen."
Het Cocovirus
Mon dieu.
Wat is er daar in hemelsnaam gebeurd?
Veel in dit relaas draait om bondscoach Corinne Diacre. Een uitstekende strateeg langs de lijn, maar vooral een bikkelharde people manager in de kleedkamer.
Na het WK in 2019 - waar Frankrijk sneuvelt in de kwartfinales - komen veel negatieve verhalen naar buiten over de aanpak van de trainster.
Veel speelsters zouden voor wedstrijden huilend in de kleedkamer gezeten hebben, nadat ze door Diacre met de grond gelijk waren gemaakt.
De Française wil ook elk detail controleren. Een extra handdoek nodig? Eerst langs de coach, die naar verluidt zelfs geen geestigheden tijdens het ontbijt duldde. "Want we zijn hier niet om te lachen", klonk het dan. Ochtendloopjes op een nuchtere maag zijn de standaard.
Met deze coach een kampioenschap winnen lijkt onmogelijk.
Haar speelsters verzinnen al snel een handjevol bijnamen: gaande van "De Draak" tot "De Generaal". Sinds de pandemie ook "Cocovirus", omdat ze even angstaanjagend en vermoeiend is als de ziekte.
Na dat stormachtige WK proberen meerdere internationals met een coup het ontslag van Diacre af te dwingen bij bondsvoorzitter Noël Le Graët.
Die weigert opvallend genoeg te plooien onder de druk. Doelvrouw Sarah Bouhaddi kondigt dan maar aan te stoppen bij de nationale ploeg: "Want met deze coach lijkt een kampioenschap winnen onmogelijk."
De ladies van Lyon
Het is geen toeval dat Bouhaddi een speler was en nog steeds is van Olympique Lyon.
Zij staan bekend als de meest succesvolle vrouwenploeg aller tijden, maar bouwden daarmee weinig krediet op bij de bondscoach.
Diacre maakte er een staatszaak van om de nationale ploeg geen afkooksel van Lyon te laten worden en schuwde daarvoor de ingrijpende beslissingen niet.
Zo nam ze in 2018 al de kapiteinsband af van sterspeelster en natuurlijke leider Wendie Renard - een echt icoon in Frankrijk.
In haar autobiografie schetst de verdedigster dat de sfeer al bij de eerste ontmoeting giftig was. Ook de boodschap dat Renard na vier jaar haar aanvoerderschap kwijtspeelde, kwam er naar verluidt emotieloos.
"Bij de nationale ploeg speel je op 40%", zou Diacre gezegd hebben. "In Lyon heb je het gemakkelijk, maar op internationaal niveau ben je er nog lang niet."
In oktober 2020 knettert het weer tussen een sleutelspeelster van Lyon en de bondscoach. Nu wordt Amandine Henry, net terug uit blessure, geweerd omdat ze "niet goed genoeg presteert".
Volgens insiders zou een groepje Lyon-speelsters evenwel opnieuw om het ontslag van Diacre gevraagd hebben bij de federatie. Henry betaalde daarvoor de rekening.
Een maand later zou de middenveldster counteren in een snoeihard interview bij Canal +. "Het telefoontje over mijn niet-selectie duurde amper 15 seconden", aldus Henry, die openlijk vertelde over de chaos op het WK. "Bijna niemand steunt de coach, maar meisjes hebben schrik om te praten. Dus doe ik het nu."
Ondanks een enorme mediastorm bleef de Franse bond achter Diacre staan. De bondscoach verweerde zich door te benadrukken dat ze alle beslissingen neemt in functie van het collectief.
Om de gemoederen te bedaren benoemde ze Renard wel opnieuw tot kapitein.
Problemen in Parijs
Of dat het einde was van alle commotie? Verre van.
De kopzorgen van Diacre verplaatsten zich zowaar van Lyon naar Parijs. Daar schudde een onwaarschijnlijke gebeurtenis de kleedkamer van PSG door elkaar.
Na een teametentje wordt de auto van enkele speelsters belaagd door 2 gemaskerde mannen. Kheira Hamraoui incasseert klappen - vooral op de benen - met een ijzeren staaf.
Aminata Diallo, ploeggenote van Hamraoui bij PSG en de Franse nationale ploeg, wordt gearresteerd op verdenking van betrokkenheid bij de aanval.
Achteraf oordeelt de politie dat Diallo niks met het voorval te maken heeft, maar de sfeer in Parijs is compleet verziekt. Ploegmates Marie-Antoinette Katoto en Kadidiatou Diani verwijten Hamraoui dat ze tijdens de ondervragingen insinueerde dat Diallo medeplichtig was.
Diacre gokt door Hamraoui tóch op te roepen voor de volgende interlands, maar onder meer tijdens de viering van doelpunten blijkt de groep bijna volledig achter Diallo te staan. En dus kan de bondscoach niet anders dan inbinden om de vrede te bewaren.
Door de vele schandalen is de huidige samenstelling van de Franse nationale ploeg er eentje van veel gezond verstand, na een drie jaar lange supersoap.
Met (hoofdrol)spelers die vooral niet opnieuw de lont aan het kruitvat mogen steken. Diacre nam zelfs geen assistenten mee naar het EK in Engeland - enkel een fysiektrainer en keeperscoach.
Een psycholoog was misschien ook geen overbodige luxe geweest.
