Week 2 in de Tour: Col du Granon, Alpe d'Huez, Mende en toch nog een massasprint?

De Alpenreuzen loeren om de hoek, maar de parcoursbouwers tonen nog een beetje clementie daags na de rustdag en aan de vooravond van een loodzwaar tweeluik.

Vanuit Morzine kunnen de renners de zware cols omzeilen, maar rugnummers met dikke poten na de luie maandag zullen toch een beetje balen met deze aankomst bergop.

De slotklim naar Megève is lang (19 kilometer), maar is niet grillig en komt niet in de buurt van de dubbele stijgingspercentages.

Gewapende vrede tussen de klassementsmannen en de rode loper voor een vluchtersgroep? Het zou zomaar eens kunnen.

De koninginnenrit in de Tour? Maak er voor deze editie maar een koppeltijdrit van: het Alpenmenu van woensdag en donderdag is duizelingwekkend.

De expeditie vanuit Albertville betokkelt de Lacets de Montvernier, de col met de gracieuze haarspeldbochten. De helikopterbeelden zullen sowieso in elke montage van deze Tour een plaatsje krijgen.

Nadien gaat het over de Télégraphe naar de Galibier, met een hoogte van 2.642 meter het dak van deze Tour. 

Na die piek dalen we richting de voet van de slotklim. 

De Col du Granon (11,3 km aan 9,2 procent) is voor het eerst sinds 1986 weer opgenomen in het parcours. Bernard Hinault moest toen zijn gele trui afstaan aan Greg LeMond. 

De "vergeten reus" gunt de renners nauwelijks een adempauze en in de slotkilometers - op ruw asfalt - krijgt de wind vrij spel zoals we ook op de Mont Ventoux altijd meemaken.

Deel 2 van deze tango in de Alpen zal het ontbijt van de niet-klimmers helemaal verpesten.

De Franse nationale feestdag wordt opgeluisterd door 3 kanjers met het label buiten categorie.

Vanuit Briançon gaat het weer naar de Galibier, vandaag weliswaar langs de iets mildere flank.

De Croix de Fer zet de slopingswerken voort en de rekening wordt op Alpe d'Huez opgemaakt.

Moeten er nog hoogtemeters zijn? Deze dag klokt af op liefst 4.750, het maximum in deze Tour.

De kleine versnellingen ruimen plaats voor een groter mes, al is de 13e etappe zeker geen biljartlaken.

Sprinters zijn niet volledig kansloos, maar vermoedelijk zal de knaldrang van baroudeurs en ontsnappingskoningen net iets meer doorslaggevend zijn.

Thomas De Gendt won in 2019 in Saint-Etienne na een zenuwslopend kat-en-muisspel met Julian Alaphilippe en Thibaut Pinot.

Die heuvelachtige finale werd niet gekopieerd, maar na zo'n zware doortocht in de Alpen moet je sowieso over goeie papieren beschikken om hier een woordje mee te spreken.

De voorlaatste zaterdag van deze Tour biedt een etappe die misschien wel onderschat wordt. Nochtans is Mende geenszins een onbekende bestemming in de Tour.

Na zijn ritzege in 1995 schonk Laurent Jalabert zijn naam aan de Côte de la Croix Neuve, een bult van 3 kilometer aan 10,2 procent.

Het traject behelst 3.400 hoogtemeters en eindigt dus met die Montée Jalabert, waar vele aanvallers al met hun gezicht tegen de muur zijn gelopen.

Naar alle waarschijnlijkheid kan een vluchter zijn armen in de lucht gooien op het vliegveld van Mende. 

Je zal maar als sprinter naar deze Tour afgezakt zijn. Sinds de Deense tweedaagse zitten ze in een bergruimte opgesloten, maar vandaag zouden ze kunnen uitbreken.

Tussen Rodez - voor eeuwig verbonden met Greg Van Avermaet en zijn duel met Peter Sagan - en Carcassonne is het parcours hun bondgenoot, maar de wind kan het scenario eventueel nog omgooien en welke ploeg is bereid om te controleren van a tot z?

Het is überhaupt afwachten hoeveel sprinters de Alpen doorsparteld hebben. 

Ook vorig jaar ontving Carcassonne de Tour de France. Mark Cavendish evenaarde er met zijn 34e ritzege het record van Eddy Merckx.