Het overzicht waar niemand in wil staan: Van Eetvelt was lang niet de eerste (Belgische) vroegjuicher

In de covideditie van La Doyenne 2020 gaat een elitegroepje van vier de laatste kilometer in. Roglic, Pogacar, Hirschi en Alaphilippe kijken naar elkaar in de sprintvoorbereiding, waardoor ook Mohoric nog kan komen aansluiten.

In een warrige sprint, aangezet door Mohoric, gaat Alaphilippe even op zwier met Hirschi, die daardoor zijn zegekansen in rook ziet opgaan. De Franse wereldkampioen lijkt het te gaan halen en steekt zijn handen in de lucht, maar dat is buiten Roglic gerekend. De Sloveen sprint door tot op de streep en klopt Alaphilippe zo alsnog.

Alaphilippe verliest uiteindelijk zelfs nog de tweede plaats. Door zijn manoeuvre met Hirschi plaatst de wedstrijdjury hem terug naar plaats vijf.

Erik Zabel wist hoe hij Milaan-San Remo moest winnen. Liefst vier keer trok hij er aan het langste eind, daarmee staat hij samen met Gino Bartali derde op de ranking van meeste zeges in de Primavera.

In 2004 krijgt Zabel de kans op een vijfde overwinning. Een grote groep komt beneden aan de Poggio en maakt in een massasprint op de Via Roma uit wie de winnaar wordt. 

Alessandro Petacchi zet als eerste aan, maar valt stil. Zabel lijkt met al zijn ervaring perfect te timen. De Duitser laat zijn stuur los om te juichen, maar ziet plots Oscar Freire nog voorbij flitsen.

Te vroeg juichen, het lijkt een ziekte van de groten der aarde, want ook Tom Boonen deed het ooit. In het sprintersfestival van de Scheldeprijs werd Boonen in 2008 verrast door een jonge Mark Cavendish.

Boonen komt in zijn typische stijl als eerste uit het pak. Hij denkt te winnen, maar als een duiveltje-uit-een-doosje komt Cavendish er nog langs en over. Boonen baalt, maar kan op het podium toch nog lachen als Cavendish onderuitschuift tijdens het champagne spuiten.

Ook Gerben Thijssen stootte zich ooit aan dezelfde steen als Van Aert en co. De sprinter van Intermarché-Wanty-Gobert kon het toen wel echt afschilderen als een "rookie mistake", want hij was nog geen prof. 

In de Giro voor beloften van 2018 wordt hij op de streep nog geklopt door de Italiaan Giovanni Lonardi. Het podium wordt vervolledigd door een ander groot talent: Jasper Philipsen. Die laatste neemt wel de roze trui over van Edoardo Affini. Allemaal namen die ons vier jaar later bekend in de oren klinken.

De Eurométropole Tour stond in het verleden al geregeld garant voor enkele ophefmakende anekdotes. Zo noemde Oliver Naesen in 2017 Dylan Groenewegen een "deb". Maar ook de editie van 2018 blijft ons bij.

In een chaotische laatste kilometer - waar er plots ook auto's op het parcours verschijnen - probeert Anthony Turgis het met een late uitval. Achter hem twijfelen ze even. Turgis denkt het te halen, maar juist op tijd schieten de sprinters in actie. 

Turgis juicht, maar veel te vroeg. Niet een, maar twee renners steken hem nog voorbij. Het is uiteindelijk Daniel McLay die de zege pakt.

Niet alleen mannen verkopen het vel van de beer wel eens te vroeg. Ook vrouwen hebben zich er al aan laten vangen. Vraag dat maar aan Demi Vollering. 

In een sprint met vier tijdens de Brabantse Pijl van 2021 blijken Vollering en Ruth Winder de snelsten. De Nederlandse juicht en lijkt zegezeker, Winder baalt.

Maar de finishfoto brengt een andere waarheid aan het licht. Het is Winder die het eerst de streep heeft aangeraakt. Pijnlijk voor Vollering, die anderhalve week later wel haar gram haalt door Luik-Bastenaken-Luik te winnen.

Een "rookie mistake" noemde Wout van Aert het achteraf zelf, toen hij al juichend alsnog geklopt werd door David Gaudu in de 3e rit van de Dauphiné van 2022. 

Onze landgenoot leek lang op weg naar zijn tweede ritzege in de rittenkoers, maar op de hellende aankomststrook stak hij net te vroeg zijn handen in de lucht. Toen hij besefte dat zijn Franse concurrent alsnog zijn fiets voorbij die van hem had gegooid, greep hij zich naar de haren.

Zo zie je maar, het kan de beste overkomen.