Il numero uno, de nummer één. In Italië is Diede Lemey (25) uitgeroepen tot beste keepster van de Serie A. Bij Sassuolo behoort ze wekelijks tot de uitblinkers, maar bij de Red Flames wacht de doelvrouw vreemd genoeg al acht jaar op een echte kans. “Ik heb leren omgaan met tegenslagen en keuzes.”
Bij AC Milan speelt de keepster van de Italiaanse nationale vrouwenploeg. En kampioen Juventus heeft de titularis van Frankrijk tussen de palen. Maar kijk, het is de Belgische Diede Lemey die de Serie A vandaag bekroonde als beste doelvrouw van de competitie.
Niemand die daar in de laars vraagtekens bij plaatst. Lemey haalde dit seizoen een bijzonder hoog niveau voor Sassuolo, dat vierde eindigde. Geregeld was de Belgische matchwinnaar door een cruciale save één-tegen-één of een gestopte penalty.
Haar cijfers in de Serie A: alle 22 matchen gespeeld, 9 clean sheets en een reddingspercentage van 74,2%.
“Persoonlijk was dit wellicht het beste jaar uit mijn carrière”, glundert de keepster tussen twee trainingen door. “Ik heb stappen voorwaarts gezet - onder meer in het meevoetballen en mijn présence. Dat ik daarvoor nu bekroond word met een prijs, is natuurlijk bijzonder fijn.”
De Italiaanse droom
Ondanks haar indrukwekkende prestaties in het buitenland is Lemey voor het brede Belgische voetbalpubliek nog een onbekende. Qua naamsbekendheid zit ze niet in het rijtje van een Tessa Wullaert of Janice Cayman.
Deels omdat ze al op jonge leeftijd van Anderlecht naar Italië trok. Door een oefenwedstrijd met de nationale ploeg tegen Le Azzurre kwam ze op de radar van clubs uit de Serie A.
Nadat ze haar studies als kleuterjuf afgerond had, waagde ze de sprong met een transfer naar Verona. “Nochtans heb ik lang getwijfeld”, geeft ze toe. “Maar mijn omgeving overtuigde me dat ik de kans moest grijpen, omdat ik er anders spijt van zou hebben.”
We trainen hier twee keer per dag in dezelfde faciliteiten als de mannen.
Vijf jaar later beklaagt Lemey zich haar keuze allerminst. “Ik ben hier als voetbalster en persoon gegroeid”, vertelt de keepster, die merkt dat er in Italië veel professioneler gewerkt wordt dan in ons vrouwenvoetbal.
“In België is er bijna niemand prof, hier zijn alle speelsters dat. We trainen hier twee keer per dag in dezelfde faciliteiten als de mannen. In Anderlecht was dat om acht uur ’s avonds, na al de rest… Het verschil is enorm. Vanaf volgend jaar zijn we ook officieel prof met diverse voordelen zoals pensioensparen.”
Wachten op kans bij Flames
Dat Lemey geen gevestigde naam is, heeft overigens nog een andere reden. Bij de Red Flames telt de keepster amper 7 caps ondanks 53 selecties.
Bondscoach Ives Serneels gaf de voorbije jaren steeds de voorkeur aan Justien Odeurs (Anderlecht) en Nicky Evrard (KAA Gent). Recent toonde Lemey zich wel op de Pinatar Cup, maar een échte kans als nummer één kreeg ze nog nooit.
Het is een beslissing waar veel kenners in het wereldje vraagtekens bij zetten.
Mist Lemey niet wat erkenning in eigen land? Ze zucht eens diep bij de vraag: “Ik zou liegen als ik nee zeg - elke sporter leeft ervoor om voor zijn of haar land te spelen. De bondscoach weet dat ik teleurgesteld ben, maar het is nu eenmaal een sportieve keuze en er is maar één plekje."
Fysiek en mentaal wil ik klaar zijn, zodat het op voorhand geen uitgemaakte zaak is wie de nummer één wordt.
"Doorheen de jaren heb ik wel beter leren omgaan met zulke tegenslagen en keuzes. Discussiëren doe ik er niet over met de trainer, maar ik vraag wel steeds wat ik moet doen om te verbeteren.”
Over het aankomende EK in Engeland wil Lemey dan ook geen grote uitspraken doen. “Ik hoop eerst een goeie voorbereiding af te werken, zodat ik zeker ben van mijn selectie. Het wordt nog een lange en intense anderhalve maand. Fysiek en mentaal wil ik klaar zijn, zodat het op voorhand geen uitgemaakte zaak is wie de nummer één wordt.”
Die gewonnen prijs kan alvast tellen als extra argument.
Bekijk hieronder een compilatie met saves van Lemey
