AS Roma speelt vanavond de finale van de Conference League. De Giallorossi dromen ervan om, bijna dag op dag 5 jaar na het afscheid van clubicoon Francesco Totti, af te rekenen met hun demonen en na jaren van teleurstellingen eindelijk nog eens een prijs te pakken.
Sei stato un sogno - je was een droom, titelde de Italiaanse sportkrant Corriere dello Sport 5 jaar geleden, daags na het ontroerende afscheid van Francesco Totti, op dat moment 40 lentes jong.
Voor fans van de Giallorossi was het adieu van hun geliefde kapitein wellicht een van de droevigste momenten als supporter. Totti in tranen, het Stadio Olimpico huilde mee.
Nochtans hebben de Romeinen de voorbije decennia weinig gehad om euforisch over te zijn, de dalen zijn dieper geweest dan de pieken. De geniale voetballer die Totti was deed fans inderdaad dromen, maar van trofeeën dromen ze in Rome nog steeds.
Sinds 2001 eindigde de club liefst 9 keer als 2e in de Serie A. AS Roma lijkt de eeuwige "net niet-club". Toepasselijk wel, in de Eeuwige Stad.
De eeuwige cyclus: geloof, hoop en teleurstelling
Een kritische Romanista deed een poos geleden op Twitter een ludieke poging om te beschrijven hoe het voelt om een Roma-supporter te zijn, met een soort eeuwige driehoek der ontgoochelingen: van geloof, over hoop naar teleurstelling en weer van voren af aan.
Het is exact die cyclische beweging die de Romeinen woensdagavond hopen te doorbreken. Want ook in de 5 jaar die verstreken tussen het afscheid van Totti en het bereiken van de Conference League-finale zijn de supporters van de club eindeloos van de ene emotie in de andere geslingerd, zonder te proeven van de extase van een echte prijs.
Delirium in de Champions League
In het seizoen na het afscheid van Totti bleef de schaduw van de levende Roma-legende boven het team hangen, al werd de bittere pil van zijn pensioen verzacht door een ploeg die bij momenten geweldig voetbal op de mat legde.
Met onder meer een excellente Radja Nainggolan op het middenveld schopten de Romeinen het tot de laatste vier in de Champions League, na een onvergetelijk duel met Barcelona in de kwartfinales.
Na een 4-1-nederlaag in de heenmatch in Camp Nou won AS Roma tot eenieders verbazing de terugwedstrijd in een kolkend Olimpico met 3-0. Goed voor de kwalificatie, in een tijdperk waarin uitgoals nog doorslaggevend waren. De beslissende goal van Manolas en het Engelse commentaar van Peter Drury zijn inmiddels legendarisch.
De miskleunen van Monchi
Geheel volgens de driehoek der ontgoochelingen volgde de ontnuchtering al enkele weken later. De hoop van de Roma-fans werd in de halve finales doorprikt door Liverpool.
Na de Champions League-domper volgde bovendien nog een teleurstellende zomer, waarin toenmalig sportief directeur Monchi - een jaar eerder nog met veel tromgeroffel binnengehaald als nieuwe Messias - besloot om de halve ploeg op de schop te gooien.
Onder meer doelman Alisson werd voor een recordbedrag verpatst aan Liverpool, ook Nainggolan moest tegen zijn zin opkrassen. Monchi spendeerde die zomer in totaal ruim 100 miljoen euro aan inkomende transfers die stuk voor stuk een flop bleken te zijn, op Nicolo Zaniolo na.
De miskleunen van Monchi - Schick, Pastore of Nzonzi om er maar een paar te noemen - hebben de club inmiddels langs de achterdeur weer verlaten, al kampt de selectie tot op vandaag nog steeds met de naweeën van de transferpolitiek van de Spanjaard.
"Ik gaf Monchi 100% controle over de club. Dat is mijn fout geweest", liet toenmalig eigenaar James Pallotta een jaar geleden optekenen.
Van de ene Amerikaan naar de andere
Monchi keerde in het voorjaar van 2019 met de staart tussen de benen terug naar Sevilla. Hij is nu persona non grata in Rome, net zoals James Pallotta dat al die jaren geweest was toen hij de club in handen had.
De Amerikaan met Italiaanse roots nam Roma over in 2011 en wilde de wereld veroveren met de Giallorossi. Onder zijn bewind maakte de club een broodnodige professionalisering door, maar wat het pronkstuk moest worden - een fonkelnieuw stadion - bleef botsen op een staaltje bureaucratie waarbij zelfs Kafka zou verbleken.
Bij de harde kern was Pallotta nooit geliefd. Zij verweten hem (terecht) een afwezige voorzitter te zijn. Dat publiekslievelingen Francesco Totti en Daniele De Rossi onder zijn bewind met zachte dwang richting vaarwel begeleid werden, maakte het water tussen Pallotta en de supporters alleen maar dieper.
Groot was de vreugde dan ook bij de aanhang toen Pallotta in de zomer van 2020, na maandenlange onderhandelingen, de club verkocht aan zijn landgenoot Dan Friedkin.
De Amerikaanse miljardair gaf de dagelijkse leiding van de club in handen van zijn zoon Ryan, vader en zoon zijn in tegenstelling tot hun voorganger wél zeer aanwezig. En alleen al daarom meer geliefd bij de fans.
Vorig seizoen, het eerste jaar onder de Friedkins, schopte AS Roma het met meer geluk dan kunde tot de laatste vier van de Europa League. Opnieuw droomden de fans van een trofee - de eerste sinds de Coppa Italia 2008 - maar opnieuw volgde een teleurstelling. Manchester United overklaste de Giallorossi in de halve finales.
Het Mourinho-effect
Tussen de twee confrontaties met Manchester United door pleegden de Friedkins ruim een jaar geleden hun eerste grote coup voor Roma: de aankondiging van José Mourinho als nieuwe trainer.
De flamboyante trainer heeft de jongste jaren weliswaar wat van zijn pluimen verloren, maar sinds de komst van de Portugees mogen de fans opnieuw dromen. Ook al was het Serie A-seizoen er opnieuw één met de traditionele hoogtes en laagtes, het Mourinho-effect zorgde zeker in de 2e helft van het seizoen voor een bomvol Stadio Olimpico.
Mourinho heeft voor meer structuur gezorgd, op en naast het veld. En ondanks de immer moeilijke omstandigheden in de hoofdstad - Roma is een snelkookpan, zei Filip Joos vorig jaar nog - heeft de Portugees zijn team in zijn eerste jaar toch maar mooi naar een Europese finale geleid.
Na de halve finales tegen Leicester barstte Mourinho in tranen uit. "Ik voel wat de fans voelen. Dit is een topclub zonder prijzenkast. Ik besef wat dit betekent voor de supporters, ik voel hun emoties", sprak Mourinho. "Ik heb al in meer prestigieuze finales gestaan, maar deze is heel bijzonder."
Want ook al is het "maar" de Conference League, vast staat dat de tifosi snakken naar een prijs. Is met de finale te halen de piek al bereikt en wordt het duel met Feyenoord een zoveelste ontgoocheling? Of wordt er in Tirana, 5 jaar na het afscheid van Totti, afgerekend met de demonen, de cyclus doorbroken en worden de Romeinse dromen eindelijk nog eens realiteit?
