De Giro van Tao Geoghegan Hart: met de groeten van Rohan Dennis

Vorige week ging een tweet met een gokje viraal na de ritzege van Jan Tratnik.

Een helderziende had de Sloveen als ritwinnaar van de 16e etappe getipt en zal zich die gewaagde keuze geen seconde beklaagd hebben.

Wie aan de vooravond van deze Giro Tao Geoghegan Hart als eindwinnaar had aangestipt, zal nu wellicht ook in zijn handen wrijven.

De Brit kroonde zich gisteren tot eindwinnaar van een razendspannende en onvoorspelbare Giro. Met dank aan Rohan Dennis en Sunweb.

Op zaterdag 3 oktober zag het er al rooskleurig uit voor Ineos. Wereldkampioen Filippo Ganna effende het pad met zijn tijdritzege in Palermo, Geraint Thomas - die sluw voor een vroeg startuur had gekozen - was de grote winnaar van de klassementsmannen.

Maar twee dagen later ging het op de Etna van de hemel naar de hel. Topfavoriet Thomas viel letterlijk en figuurlijk weg na een wel zeer ongelukkige val over een bidon.

De eerste topfavoriet was uitgeschakeld, de volgende dominosteentjes zouden heel snel vallen. Simon Yates en Steven Kruijswijk hadden al van hun pluimen verloren, het coronavirus gaf het beslissende zetje.

Dat met Mitchelton-Scott en Jumbo-Visma ook twee teams uit de Giro verdwenen, heeft het wedstrijdverhaal misschien ook wel deels beïnvloed.

Opvallend: Sunweb bleef ondanks het (al dan niet vals) positieve resultaat van Michael Matthews wél in koers. Kopman Wilco Kelderman had namelijk indruk gemaakt op de Etna en ook Jai Hindley klopte toen al zachtjes op de deur.

Terug naar Ineos. Op die verduivelde Etna had Tao Geoghegan Hart, die eventueel als wisselkopman kon worden ingezet, al 1'54" op Wilco Kelderman en 56 seconden op Jai Hindley verloren.

De Britten moesten het geweer van schouder veranderen en Filippo Ganna gaf het goeie voorbeeld. De Italiaan zou uiteindelijk op 4 ritzeges afklokken.

"Hij heeft de trend gezet", analyseert José De Cauwer. "Zo zie je maar: je mag nooit wanhopen."

"Die tijdritzeges, dat was normaal, maar dan wint Ganna ook een halve bergrit. En die andere jongeren aan boord willen dan ook winnen."

Dat gebeurt ook, want Jhonatan Narvaez doet zijn duit in het zakje en aan het einde van de tweede week steekt ook Tao Geoghegan Hart zijn neus steeds nadrukkelijker aan het venster.

Beetje bij beetje tekenen de krijtlijnen van deze Giro zich af. Joao Almeida verdedigt zijn roze troon met hand en tand, Sunweb kan spelen met twee troefkaarten en Tao Geoghegan Hart ligt op de loer om op het juiste moment toe te slaan.

De 25-jarige Brit is geen onbeschreven blad, maar stond tot dusver in de schaduw van de andere uithangborden bij Sky en Ineos. "Als belofterenner kon hij destijds meteen aan de slag bij Sky, maar hij ging er niet op in", vertelt commentator Christophe Vandegoor.

"Hart wilde zich ontwikkelen en koos voor het opleidingsteam van Axel Merckx. Daar is hij twee jaar gebleven en toen Sky-baas Dave Brailsford weer voor de deur stond, ging hij deze keer wel overstag."

"Dan moet je natuurlijk in dienst van Chris Froome en Geraint Thomas rijden, maar hij liet al vlagen van zijn klasse zien. Zo werd hij in 2018 5e in de Ronde van Californië. Dat volgen we in Europa iets minder, maar dat staat hoog aangeschreven."

"Hij groeide gestaag, maar reed altijd in dienst van de kopmannen. Zijn groei was niet superflitsend zoals bij een Marc Hirschi, maar wanneer de kopman in deze Giro uitvalt, neemt hij de rol - onder grote druk - met verve over. Dat zegt veel over zijn persoonlijkheid."

Toch kreeg de roze droom van Tao Geoghegan Hart pas vorige donderdag vorm op de Stelvio. Ineos zette de Giro er op zijn kop: het sloopte Joao Almeida en legde ook barsten in het pantser van Sunweb bloot.

Bij Sunweb hinkten ze op de Stelvio (te veel) op twee gedachten. Jai Hindley kon het beukwerk van Ineos beantwoorden, Wilco Kelderman hapte naar adem.

De Australische luitenant werd niet opgedragen om te wachten op zijn Nederlandse kopman, die in de vallei in niemandsland belandde en daar de Giro op mentaal vlak al verloor. Dat de volgwagen Kelderman in de steek liet voor Hindley, zal het vertrouwen van de Nederlander helemaal aangetast hebben.

Maar als Sunweb daar al (min of meer) de kaart van Hindley had getrokken, dan werd er nog te veel gepokerd. Hindley kleefde aan het wiel van Geoghegan Hart en viel niet aan, hoewel hij de beste indruk gaf.

Aan het einde van die donderdag leek er voor de buitenwereld met de ritzege van Hindley en de roze trui voor Kelderman misschien geen vuiltje aan de lucht, maar ergens voelde Sunweb de bui al hangen.

Zaterdag stortte het kaartenhuisje dan vrijwel helemaal in elkaar. Kelderman kraakte op weg naar Sestrière, Hindley probeerde Geoghegan Hart deze keer wél te dumpen. Het bleef bij proberen.

Hindley eiste nog wel de roze trui op, maar was op papier en in werkelijkheid kansloos in de afsluitende tijdrit in Milaan. 2e en 3e op het eindpodium, daar kun je mee pronken, maar de wereld had er ook anders kunnen uitzien.

Sunweb moet in de spiegel kijken, maar daar zal het wellicht ook de schaduw van Rohan Dennis opmerken. De Australiër heeft deze Giro niet zelf gewonnen, maar heeft wel over winst en verlies beslist.

De tweevoudige wereldkampioen tijdrijden heeft die status moeten afstaan aan ploegmakker Filippo Ganna, maar de 30-jarige Australiër vond op de Stelvio en op weg naar Sestrière zijn beste klimmersbenen terug.

Dat Dennis kan klimmen, heeft hij links en rechts al eens bewezen. Enkele jaren geleden wilde Dennis het ook eens over een andere boeg gooien en probeerde hij zich - naar het voorbeeld van mannen als Wiggins en Thomas - om te scholen tot een klassementsman.

Dat experiment viel dik tegen, maar na deze Giro zou je toch weer twijfelen. Toch, José De Cauwer? "Als je zulke zaken kunt in zulke zware etappes... Ze hebben er al eens aan gedacht om hem klaar te stomen voor een grote ronde. Als je dit gezien hebt..."

Misschien speelde het verleden nog wel een stukje mee bij Rohan Dennis, die altijd een beetje als buitenbeentje door het peloton heeft gefietst.

Dennis was in 2011 de Australische vreemde eend in de bijt van het opleidingsteam van Rabobank, met onder meer Tom Dumoulin, Jetse Bol, Dylan van Baarle en... Wilco Kelderman als boegbeelden.

In een column bij Wielerflits.nl schetst Raymond Kerckhoffs hoe die passage in Nederlandse loondienst altijd zwaar op de maag van de Aussie is blijven liggen. Dennis werd er - volgens de overlevering - niet op gelijke voet behandeld en min of meer vernederd.

Een persoonlijke afrekening met zijn ex-ploegmaats is dit geenszins, maar de Trofeo Senza Fine op de schouw van Tao Geoghegan Hart draagt wel de handtekening van Dennis.

Het zorgde ook voor emoties bij Sir Dave Brailsford, de sterke man van Sky en Ineos. Met 7 ritzeges in de Giro en de eindzege wordt een annus horribilis op de valreep vermeden.

"Mensen denken vaak dat ik niet emotioneel ben, maar we hebben zoveel gewonnen de laatste jaren en als je ouder wordt, dan gaat het over verhalen en atleten."

"Kijk naar de verhalen van Dennis en Hart. Tao zag 10 jaar geleden hoe Bradley Wiggins gelanceerd werd en hier staat hij nu zelf. Bradey was zijn idool. Alles komt samen. Ik geniet hier echt van."

Idool Wiggins had zijn landgenoot zaterdag nog wat moed ingepompt: "Ik herinner me hoe jij, Tao, als kleine jongen naar de voorstelling van Sky was komen kijken. Ik was je held en daarom ben je beginnen te koersen. En nu sta je hier in Milaan. Je wordt een superheld, een superman."

En zo geschiedde. De Ronde van Frankrijk kende een spetterende ontknoping en kreeg met Tadej Pogacar (22) een piepkuiken als eindwinnaar, de Giro d'Italia was ook een thriller van formaat met Tao Geoghegan Hart (25) als laureaat.

"Dat is gebeurd in wat ik een spiegeljaar noem", concludeert José De Cauwer.

"Het is een jaar waarin heel veel renners zichzelf in de spiegel gezien hebben gedurende de coronaperiode. En daarbij zullen ze gedacht hebben: ik moet iets doen, want de deur staat open en ik zal eruit vallen."

"Is mijn carrière nog wel voldoende om in de huidige wielersport te blijven? Want het wielrennen heeft dit jaar, nog meer dan vorig seizoen, een metamorfose ondergaan met al die jongeren."

En dus blijft het - chauvinistisch als we zijn - erg jammer dat Remco Evenepoel zijn kansen niet heeft kunnen verdedigen in deze Giro.

Een herkansing wacht in 2021, afhankelijk van de routes die de organisatoren van de grote rondes uitstippelen. En helaas ook afhankelijk van de grillen van het coronavirus en Dame Fortuna.