Het Sports Palace in Minsk is een van de populairste zalen op de Europese Spelen. Hier vindt de worstelcompetitie plaats. België stuurde geen worstelaars naar Minsk, maar de sport kruipt in ons land wel uit een diep dal.
Vreemde eend in de bijt
Russen, Wit-Russen, Azeri’s of Georgiërs lossen elkaar in sneltempo af op de mat van de worstelhal in het centrum van Minsk, maar waar zijn de Fransen, de Britten, de Nederlanders? Waar zijn de Belgen in het worstelen?
Als leek kijk je er enigszins verwonderd naar. Nog meer wanneer je plots dan toch een Zweedse atlete de mat ziet opwandelen. De vreemde eend in de bijt. “Ja, dat klopt, maar zo zie ik het niet“, lacht Jenny Fransson, die net naast het brons heeft gegrepen. “Ik hou van worstelen van toen ik klein was. Ik heb van alles geprobeerd en deze sport lag me het best. Ik doe het ondertussen 27 jaar.”
“Natuurlijk is worstelen niet de grootste sport van Zweden, maar de worstelaars die we momenteel hebben, doen het prima. Ook al vinden we moeilijk goeie coaches en degelijke sparringpartners. Ik heb uiteindelijk veel zelf geleerd."
"Maar in Scandinavië kunnen we toch pronken met enkele wereldkampioenen. Niet slecht als je het aantal leden bekijkt. Dat staat in groot contrast met de populariteit van het worstelen in deze landen. Veel kinderen kijken hier op naar de sterren in het worstelen en willen ook een grote carrière. Zo hou je de sport in stand.”
Sport begon opnieuw in België met dank aan Oost-Europeanen
"In de landen aan de Kaukasus, Rusland, Wit-Rusland, Oekraïne, Armenië, Azerbeidzjan, zelfs in het kleine Moldavië, is worstelen sport nummer 1, groter dan voetbal”, vertelt Filip Stuer, secretaris-generaal van de Belgische Worstelbond.
“Zowat alle jongeren daar beginnen vroeg te worstelen. Dat zorgt voor een grote instroom. Zij vormen de toplanden in onze sport en het is als kleine West-Europese tegenstanders moeilijk om daartussen te geraken. Bovendien zijn de Europese Spelen voor hen een prestigezaak, zeker in Wit-Rusland.”
De enige olympische medailles in het worstelen voor België dateren uit de tijd dat de dieren nog spraken: zilver voor zowel Pierre Ollivier (1924 ), Edmond Spapen (1928) als Joseph Mewis (1956).
“In België staat de sport op een laag pitje”, geeft Stuer toe. ‘In feite zijn we bijna helemaal opnieuw begonnen. Met dank aan de instroom Oost-Europeanen in België. Mensen die 15 jaar geleden gevlucht zijn voor de oorlog in Tsjetsjenië bijvoorbeeld. Heel wat van hen hebben nu de Belgische nationaliteit."
"Zij hebben overal in het land nieuwe clubs opgericht. In Aalst, Gent, Kortrijk, Oostende, Roeselare, Hasselt... om er een aantal in Vlaanderen te noemen. Het gaat vooral om breedtewerking. En dat slaat enorm aan. Bij BORZ (Tsjetsjeens voor wolf) in Parkspoor Noord in Antwerpen mochten ze al ongeveer 300 leden verwelkomen. Hoofdzakelijk jongeren. Met de goeie clubwerking houden ze veel kinderen van de straat."
Belgische EK-medaille bij de cadetten
Langzaamaan krijgen clubs in België een stabielere structuur, want de nieuwe Belgen willen snel vooruit met het oog op succes op grote kampioenschappen.
"Daarom is het ook goed dat stilaan enkele Vlamingen de clubs administratief versterken, want voor nieuwkomers in ons land is het een doolhof om subsidies aan te vragen, matten te kopen, in orde te zijn met de administratie en dergelijke", zegt Filip Stuer.
"De bronzen medaille op het EK voor cadetten betekent wel een opsteker voor de nieuwe wind die in onze sport waait. Eigenlijk kan iedereen worstelen, want kinderen onder elkaar stoeien vaak. Speels vechten, dat is een soort worstelen, toch?"
"Bovendien staat de sport voor gendergelijkheid. En dat wordt ook in landen zoals Tunesië en Turkije opgevolgd. Die landen hebben enkele sterke vrouwen in het worstelen. Dat gaf de sport een boost. Wij organiseren ook veel initiaties
in scholen en dan zie je dat sporten zoals worstelen en boksen de meisjes niet
meer afschrikken. Integendeel, de meisjes zijn vaak enthousiaster dan de
jongens.”
