Opschudding op 50 kilometer van de finish in de Strade Bianche: Tadej Pogacar nam een afdaling op kop, maar ging te snel en te fel. Het gevolg: een loeiharde schuiver. De wereldkampioen gleed het struikgewas in met een halve koprol en kon - met heel veel geluk - een paaltje ontwijken. Als bij wonder sprong Pogacar snel weer op zijn fiets en na een wissel begon hij aan zijn achtervolging.
En plots had niet alleen zijn koers voorbij kunnen zijn, maar ook zijn volledige voorjaar.
Op 50 kilometer van de finish gaf Tadej Pogacar stevig van jetje in een afdaling. In een bocht naar links had hij de snelheid veel te hoog opgedreven. "Hij gaat er veel te snel in", analyseerden onze commentatoren de crash.
Pogacar ging tegen de grond, incasseerde een klap en bleef doorglijden. "Hij mist het paaltje ginds op een haar na. Maar dit is een schuiver die kan tellen!"
Als een ijskonijn bleef Tom Pidcock miraculeus recht, ook Connor Swift kon tijdig in de ankers gaan.
Pogacar kroop vliegensvlug op zijn fiets, maar moest tijdens zijn ziedende achtervolging dan toch een reservefiets aannemen.
Nog geen 5 kilometer verder had de Sloveen, tjokvol adrenaline, de wachtende Pidcock al opnieuw te pakken.
Maar met zijn geschaafde elleboog, gescheurde broek en geblutste lichaam kan deze Strade Bianche een nog meer episch tintje krijgen.
"Zo zie je maar: er kan altijd iets gebeuren", klonk het nog bij Karl Vannieuwkerke en José De Cauwer.
"Hopelijk zijn mijn verwondingen minder erg dan ze lijken", vertelde Pogacar over zijn schuiver.
"Ik ken die wegen nochtans als mijn broekzak. Ik heb er al een keer of 20 gereden, maar soms schat je iets verkeerd in. Ik ging gewoon te snel. Shit happens."
Pogacar liet de val niet aan zijn hart komen. Of toch? "Ik wist niet of ik oké was en mijn fiets was stuk. Na de wissel maakte ik me wel zorgen."
"Een crash vraagt veel van je lichaam, maar ik had nog voldoende in de tank om het af te maken."
