Ook in 2024 was Emma Meesseman weer een van de beste basketbalsters op deze planeet. In onze reeks eindejaarsinterviews blikt Meesseman terug op het voorbije jaar, waarin ze niet voorbij kan aan de Olympische Spelen. "Ik ben een slechte verliezer. Frankrijk en Australië waren niet beter dan wij."
Emma Meesseman won in 2024 alles wat er te winnen valt met Fenerbahçe. Toch zijn het de Olympische Spelen die haar het meest zullen bijblijven van dit jaar, ook al was Parijs 2024 een rollercoaster van emoties voor de Belgian Cats.
Het toernooi van de Belgen begon met een ontnuchterende en verrassende nederlaag tegen Duitsland. "Ik dacht dat ons toernooi er al op zat", blikt Meesseman terug. "De dag erna was ik onaanspreekbaar. Het was heel moeilijk om me weer op te laden."
Het was de massale steun van de Belgische fans die Meesseman en co. overeind hield. "Al dat volk in Rijsel dat voor ons kwam. Dat was fenomenaal. Hoeveel mensen ons daar gesteund hebben, daar ben ik eeuwig dankbaar voor. Dat gevoel wil ik onthouden van de Spelen."
Ik dacht dat ons toernooi er na Duitsland al op zat. De dag erna was ik onaanspreekbaar.
"Na het verlies tegen Duitsland waren onze supporters de enige motivatie om er nog voor te gaan. "We doen het voor hen". Maar wel nog steeds met het gevoel dat we nog 2 wedstrijden zouden spelen en dan naar huis gaan. Want er was echt wel een mirakel nodig."
En dat mirakel voltrok zich. Na de logische nederlaag tegen de VS hadden de Cats een zege van 27 punten of meer nodig tegen Japan. "27 punten? Op de Olympische Spelen? Dat is absurd", zegt Meesseman. "Voor de match waren we daar echt niet mee bezig. Als je rekent, loopt het altijd fout af."
En kijk: wonder boven wonder wonnen de Cats met exact 27 punten verschil van de Japanners. "Ik geloof niet in mirakels. Maar dat zal voor eeuwig het Mirakel van Rijsel zijn", glimlacht Meesseman.
Als de tegenstander beter was, kan ik daarmee leven. Maar Frankrijk en Australië waren niet beter dan wij.
Met een overtuigende zege in de kwartfinales tegen Spanje plaatste België zich vervolgens voor de halve finales. Twee kansen op een medaille, maar twee keer liep het mis: eerst tegen Frankrijk, daarna tegen Australië. En dat blijft wringen.
"Ik ben een slechte verliezer, maar als de tegenstander beter was - zoals tegen de VS - kan ik daar perfect mee leven. Maar Frankrijk en Australië waren niet per se beter dan wij. We hebben 2 mooie kansen gehad op de Spelen. Dat zal altijd wel pijn doen."
Volgt er in 2028 in Los Angeles nog een kans? "Daar zijn we nog lang niet", klinkt het nuchter. "Tussen nu en dan kan de ploeg nog veranderen, daar hangt ook veel vanaf. Stap voor stap, dat is mijn levensmotto. En zo kijk ik ook naar LA 2028. Maar in theorie kan het wel."
Gewoon Emma
Tijdens het gesprek met Emma Meesseman valt andermaal haar rust en bescheidenheid op. "Gewoon Emma", zoals ze zelf in het verleden al eens liet optekenen. Het blijft toch opmerkelijk voor een wereldster, al fronst Meesseman zelf de wenkbrauwen bij dat woord.
"Een wereldster? Ik heb samengespeeld met wereldsterren die zich ook zo gedragen, dus dat hoop ik niet", grijnst ze.
En dan ernstig: "Ik weet wel dat ik thuishoor bij de goeie speelsters en dat ik wel al wat geschiedenis geschreven heb. Daar ben ik dankbaar voor. Maar ik heb er ook hard voor gewerkt."
Ik doe niks fenomenaals. Ik dunk niet. Ik ben niet superatletisch. Simpel basketbal is het beste basketbal.
Meesseman wil niet in superlatieven over zichzelf spreken. "Ik speel gewoon simpel basketbal. Ik doe niks fenomenaals. Ik dunk niet. Ik ben niet superatletisch. Het is gewoon basketbal. Samen spelen en de ploeg beter laten spelen. Simpel basketbal is het beste basketbal."
Waar is het op dat vlak het meest genieten: bij de Cats of bij een Europees topteam als Fenerbahçe? "Goh, de Cats zijn anders. Daarmee ben ik opgegroeid. Dat is meer in mijn comfortzone. Maar dat betekent niet dat ik liever hier of daar ben. Ik pas me aan."
"Bij je club is er elk jaar wel een extra uitdaging. Bij Fenerbahçe is dat nu om een nieuwe ploeg zo snel mogelijk samen te krijgen. En er zijn meer uitdagers. De grootste uitdaging zal zijn om opnieuw kampioen te worden."
Ik weet nog niet wat ik na het basketbal wil doen. Ik hoop dat ik nog een passie vind.
Een zoveelste titel is het doel, maar de weg ernaartoe is ook belangrijk, heeft Meesseman geleerd. "Als je zo'n goede ploeg hebt, zijn trainingen soms beter dan de wedstrijd. Of bij de Cats: de weg naar de Spelen duurt 3 jaar. Dat is lang. Het zou jammer zijn om daar onderweg niet van te genieten."
"Het hoofddoel is altijd om plezier te hebben in het spelletje. Ik probeer basketbal niet te zien als werk. Dat zou het begin van het einde zijn. Het blijft een passie en ik ben superdankbaar dat ik ervan kan leven."
Met een leven na het basketbal is Meesseman nog niet bezig. "Ik zal zelf beslissen over mijn carrière en ik ga zeker niet mijn lichaam opofferen om nog ergens te geraken. Wat ik na het basketbal wil doen, weet ik nog niet. Geen trainer of coach worden (lacht). Ik hoop dat het niet saai wordt en dat ik nog een passie vind."
