28 jaar na het WK in Lugano maakt er in Zwitserland opnieuw een Belg kans op de regenboogtrui. Johan Museeuw doet bij Sporza nog eens zijn verhaal over de turbulente week die begon met een abrupte beslissing na Parijs-Tours, maar na een monstertraining richting Sankt Moritz toch resulteerde in een van de mooiste overwinningen uit zijn carrière.
Met Remco Evenepoel hebben we weer een topkandidaat om op een WK in Zwitserland goud te veroveren in de wegrit. Johan Museeuw deed het Evenepoel in 1996 voor door in Lugano naar de regenboogtrui te fietsen.
Die overwinning kwam wel enigszins onverwacht. 28 jaar na datum doet Museeuw nog eens zijn verhaal over de week voorafgaand aan dat WK. En die bewuste week begon met een sisser in Parijs-Tours.
Een abrupte beslissing
Daar reed Museeuw met de Mapei-ploeg een wedstrijd met een dubbel doel. Winst voor hun sprinter Tom Steels en het veiligstellen van de wereldbekertrui van Museeuw zelf. Alleen loopt de wedstrijd niet zoals gepland.
"Het was een turbulente periode met de Tour en de Olympische Spelen", vertelt Museeuw. "Ik had dus veel wedstrijddagen, want ik wilde mijn wereldbekertrui verdedigen. Maar Steels won niet en ik pakte geen punten."
"Na de wedstrijd is er toen een burn-out naar boven gekomen, al noemden we dat toen niet zo. Mijn stoppen zijn doorgeslagen, want ik was ontgoocheld en boos. Ik heb toen iets gezegd wat ik beter niet voor de camera gezegd had."
Mijn stoppen zijn doorgeslagen, want ik was ontgoocheld en boos.
Museeuw kondigde aan dat hij ging stoppen met wielrennen. Een lange autorit van Tours naar Kortrijk met ploegleider Patrick Lefevere veranderde daar niets aan.
"Er werd die hele rit niets gezegd. Helemaal op het einde vertelde hij enkel dat hij me de volgende ochtend zou bellen. Die ochtend laat hij me weten dat we naar Milaan vertrekken om met de dokter en de sponsor van Mapei te spreken."
"De dag erna voelde ik dat mijn burn-out toch al wat geblust was, al had ik nog altijd het gevoel dat het me allemaal te veel werd. In Italië had ik een goed gesprek met de sponsor en Patrick had alles al geregeld om een dag eerder naar het hotel in Lugano te gaan met mijn fiets en mijn verzorger Dirk Nachtergaele."
Monstertraining zorgt voor morele boost
"Daarna heb ik nog weinig over die ontploffing na Parijs-Tours gesproken", gaat Museeuw verder. "Want het ging toen over het WK en ik vertelde aan Dirk dat ik op woensdag een lange training zou doen."
Die "lange training" zou wel een heel lange worden.
"Toevallig passeerde Laurent Jalabert, die de Vuelta al eens had gewonnen, me en aan een rood licht moesten we allebei stoppen. Ik vroeg hem toen: "Tu vas où?", waarop hij antwoordde dat hij richting Sankt Moritz zou rijden en er een harde training van wilde maken."
"Ik ging maar mee met hem zonder goed te weten hoe ver het was naar Sankt Moritz en dat dat op 2000 meter hoogte lag."
Ik reed zonder me te forceren mee met Jalabert.
Jalabert was medefavoriet voor het WK na zijn sterke Vuelta. Tijdens de trainingsrit kreeg de Fransman vanuit de volgwagen af en toe het signaal om wat te versnellen.
"Om de 15 minuten duwde ploegleider Manolo op zijn claxon, waardoor Jalabert wist dat hij 5 minuten all-out moest gaan. Ik kon iedere keer goed volgen en zo reden we dus naar Sankt Moritz, waar het bergop ging."
"Ik vroeg aan Jalabert of we hoog moesten klimmen en hij zei tot 2000 meter. Ik probeerde gewoon te volgen en anders zou ik wel terugkeren. Maar ik reed zonder me te forceren mee met hem."
Op 2 dagen tijd had ik moreel een heel ander gevoel over mijn winstkansen.
Dat gaf Museeuw een morele boost met het oog op het WK.
"Tijdens die dag voelde ik dat de benen wel goed waren, want ik kon toch de Vuelta-winnaar (van 1995) volgen. Ik kreeg ook regelmatig eten en drinken van Manolo, want dat was allemaal voorzien."
"Toen kwamen we terug in Lugano en op mijn fietscomputer stond dat ik meer dan 9 uur gefietst had. Aan het hotel was Dirk al wat ongerust, maar ik zei hem dat mijn benen heel goed waren."
"Op 2 dagen tijd had ik moreel een heel ander gevoel over mijn winstkansen op een parcours dat voor mij op de limiet was. Ik was meer een puncher, terwijl het parcours voor klimmers was. Ik wist wel dat ik op één dag goed kon overleven na overwinningen in Zürich en de Amstel Gold Race, maar mijn moreel was dus super goed."
De gouden zet van Eddy Merckx
Met dat gevoel verwelkomt Museeuw de nationale ploeg met bondscoach Eddy Merckx, die een dag later aankwam.
"Over de training van woensdag werd niets meer gezegd. Maar op vrijdag wilde ik nog 2 uur gaan trainen, toen Eddy tegen me zei dat ik mijn zadel 2 millimeter hoger moest zetten en dat ik dan wereldkampioen zou worden."
"Tegen iemand anders zou ik misschien onnozelaar gezegd hebben, want een renner verandert zijn positie normaal niet. Maar ik vroeg dus een inbussleutel aan Eddy en zette mijn zadel wat hoger."
Die zet zou er wel eens voor gezorgd kunnen hebben dat Museeuw op zondag wereldkampioen werd.
"Zondag heb ik ook op die zadelhoogte gereden. Of het door die 2 millimeter kwam, weet ik niet. Maar ik heb het wel gedaan en voor mij is dat verhaal ongelooflijk."
"Eddy is de allergrootste renner aller tijden en die zegt me als coach dat ik wereldkampioen word als ik mijn zadel wat hoger zet. Voor dat WK moet ik trouwens de hele familie Merckx bedanken, want ook Axel heeft tijdens de wedstrijd veel werk geleverd door in de achtergrond af te stoppen."
En zo bleef Museeuw nog wielrenner. Later zou hij nog de Ronde van Vlaanderen voor de 3e keer op zijn naam zetten, net als Parijs-Roubaix.
