"Woehoeeee! Here we are with a medal, baby!"
Met een grote glimlach, zijn vlag hoog in de lucht en al roepend komt Bashir Abdi na zijn olympische marathon naar de interviewzone.
"Dit is onbeschrijfelijk. Echt heel speciaal", barst de Belg in tranen uit na zijn sterke race naar het olympische zilver.
"Ik heb een heel moeilijk seizoen achter de rug met heel wat blessureleed, waardoor ik de laatste maanden heel veel stress heb gehad en geen enkele wedstrijd heb kunnen lopen", legt Abdi uit.
"De rest van de atleten hier heeft dat wel kunnen doen. Sterker nog: velen hebben een snelle voorjaarsmarathon achter de rug en hebben zo vertrouwen kunnen tanken. Ik kwam hier onwetend naartoe. Dus dit is echt heel speciaal voor mij."
Op een bepaald moment was ik bijna doof.
Het was een aanslepende stressfractuur die Abdi in januari tot zijn eigen frustratie lang aan de grond gekluisterd hield. Velen schreven de bronzenmedaillewinnaar van de vorige Spelen dan ook af.
Beter doen dan Tokio? "Nooit", klonk het.
"Die periode heeft me enorm veel zenuwen opgeleverd", blikt de geëmotioneerde Abdi terug. "Gelukkig heb ik een heel goed team rond mij", ruimen de tranen plaats voor een diepe zucht van opluchting.
"Ik heb er gewoon het beste van gemaakt, weet je. Ik heb heel veel alternatieve en saaie trainingen moeten doen. En dat heeft me mentaal ook sterker gemaakt."
Daar heeft hij deze ochtend alvast de vruchten van geplukt. "Ik zei voor de race nog tegen mezelf: je bent de enige frisse atleet die hier staat. En het parcours is enorm lastig, dus dat zal een voordeel zijn", sprak hij zichzelf goede moed in.
Belgische gekte
Ook de manier waarop Abdi voor de tweede keer naar olympisch eremetaal liep, was op z'n zachtst uitgedrukt indrukwekkend.
Hij was steeds attent op de voorposten, kraakte iedereen die hem probeerde te volgen en knalde zo naar een toptijd van 2u06'47" op het loeizware en heuvelachtige parcours. Enkel winnaar Tamirat Tola moest hij met een olympisch record voor zich dulden.
"Eerlijk, tot kilometer 40 durfde ik eigenlijk niet aan te vallen", doet Abdi het verhaal van zijn wedstrijd. "Ik dacht dat die beklimmingen het lastigste deel zouden zijn, maar voor mij waren dat eigenlijk de afdalingen."
"Ik verloor er telkens een paar 100 meter op de groep en kreeg tijdens die aflopende stukken ook steeds heel veel last van mijn knie. Maar de "gekke supporters" langs het parcours deden me de pijn vergeten."
Zo werd de doorslaggevende beklimming zelfs tot "Belgian Hill" omgedoopt. De helft van Gent verzamelde er om hun gouwgenoot vooruit te schreeuwen.
"Op een bepaald moment was ik bijna doof", knipoogt Abdi."Ik wil dan ook iedereen bedanken. Dat ik zó veel supporters had, heeft me geholpen en was ongetwijfeld een voordeel vandaag", sluit hij af met een grote glimlach.
