Groene Biniam Girmay zag zijn telefoon exploderen: "Pfff ... Eerlijk gezegd, het is té veel"

De persconferentie van Intermarché-Wanty begon met grote baas Jean-François Bourlart die herinneringen ophaalde aan de wonderbaarlijke opgang van het team.

"Het is in 1974, 50 jaar geleden dus, begonnen met een wielerclub die heel wat jongeren heeft opgeleid."

"In 2001 heb ik samen met enkele vrienden de club overgenomen en daarna hebben we stap na stap de wielerladder beklommen."

"In 2007 waren we een continentaal team, op het 3e niveau. Dat was het begin van ons grote avontuur. In 2011 stegen we naar het procontinentale 2e niveau."

"2016 was een belangrijke pagina in ons boek met de zege van Enrico Gasparotto in de Amstel Gold Race. 5 jaar later traden we toe tot de WorldTour en namen we voor het eerst deel aan de Tour."

"Het is een lang avontuur geweest en dankzij Biniam en de hele ploeg kunnen we daar ook een groot feest van maken." 

Helemaal in het midden van de tafel: Biniam Girmay, de man waarrond het allemaal draait bij Intermarché in deze Tour. Ook hij blikte terug op de opgang van het team, die samenviel met zijn eigen steile opmars.

"Ik heb superhard gewerkt sinds mijn komst in 2021 tot nu om de beste van de wereld te worden. Dat ging gepaard met veel pech en valpartijen, waardoor ik niet altijd de beste versie van mijzelf kon zijn. Maar ze zijn altijd in mij blijven geloven."

Toch is Girmay zelf verbaasd dat hij op de rustdag al 2 ritzeges op zak heeft én in de groene trui staat te blinken. "Ik had nooit verwacht dat ik in de eerste week al zou kunnen winnen, want dan is iedereen nog op volle kracht."

Even aarzeling bij Girmay wanneer hem de vraag wordt gesteld of hij de beste sprinter in deze Tour is. Het is in ieder geval opmerkelijk dat hij met zijn lichaamsbouw al die sprintbommen kan ontmantelen.

"Ik heb altijd van sprinten gehouden, al van toen ik jong was. Toen ik naar school reed, was dat een heel lange sprint. Als je mij ziet, zou je inderdaad zeggen dat ik een klimmer ben. Het voordeel is dat ik minder afzie in de bergen."

Het bruggetje met zijn Afrikaanse wortels is snel gelegd. Girmay heeft geen journalisten nodig om hem eraan te herinneren dat hij de verwachtingen van een hele natie, zelfs een continent, meetorst. Maar ook meedeelt in de enorme vreugde.

"Mijn telefoon is geëxplodeerd. Ik heb het anders moeten organiseren of ik zou de berichten van mijn ploegleiders niet meer terugvinden. Ik zie heel veel passeren, op WhatsApp, Instagram, mail, ... Pfff ... Het is té veel, eerlijk gezegd."

De gekte in Eritrea is volgens Girmay makkelijk te verklaren. "Als een Belg een rit wint, dan is dat bijna gewoon. Zij hebben Eddy Merckx gekend. Maar in Eritrea is dat ongewoon."

"De beelden van de feestvreugde die ik zie, zijn heel emotioneel. Ik denk dat sommigen zelfs blijer zijn dan ik."

Girmay duidt zijn wielergekke land met een verhaal over het nationale kampioenschap. "Dit jaar zijn daar 1 miljoen tickets voor verkocht. Ze waren allemaal de deur uit, dus dan hebben ze de andere mensen zomaar doorgelaten."

"Er is een groot stadion naast de weg gebouwd waar de mensen kunnen kijken. Het is gekte die je kunt vergelijken met de Ronde van Vlaanderen. Overal zie je toeschouwers."

Bijna had Girmay nochtans voor een andere carrière gekozen. "Ik was 8 jaar en wilde eigenlijk vooral voetballen. Maar mijn vader zei: nee, het is tijd om naar de Tour te kijken."

"Hij heeft mij richting de koers geduwd, hij heeft ook mijn eerste dure fiets gekocht. Hij gaat nog altijd mee op training, heeft mij altijd gesteund."

Behalve dan tijdens de Tour zelf. Waarom hebben we zijn ouders nog niet gezien? "Ze zouden eigenlijk eens moeten komen, maar ze blijven liever thuis."

"Normaal gezien kijken ze met de hele familie naar de televisie, maar nu zijn ze naar de cinema verhuisd om daar met de fans te kijken. Dat vinden ze ongelooflijk."

"Ik denk dat ze wel naar de slotrit in Nice zullen komen. Als ik het groen draag, tenminste. Anders weet ik het nog niet zo", lacht Girmay.