De favorieten voor de Tour (1): Tadej Pogacar en zijn Champions League-finale

Zou het kunnen dat er in de Emiraten en/of ten huize Pogacar de afgelopen maanden – geheel tegen alle logica in – toch eens gevloekt is?

Toen veelvraat Tadej Pogacar midden december aankondigde dat hij de Giro op zijn bord zou nemen, werd die keuze door UAE Team Emirates verkocht als “honger is de beste saus” voor de Sloveense kannibaal.

De gulzige Pogacar leeft van verse uitdagingen en prikkels, maar zijn Giro als voorgerecht werd door de buitenwereld aanvankelijk vooral gepercipieerd als de vlucht vooruit.

Nadat hij twee jaar op een rij een gele uppercut had geïncasseerd van zijn Deense tegenpool, zou Pogacar volgens sommige analisten Italiaanse eieren voor zijn geld gekozen hebben.

Als je dan toch weer op je appel krijgt in de Tour, dan heb je tenminste de Giro al op zak als troostprijs.

Tot dusver hoefde Pogacar in 2024 niet getroost te worden, al moest hij vorige week zijn hoogtestage iets vroeger afbreken na het overlijden van zijn grootvader.

Maar sportief heeft de Sloveen de voorbije maanden een spoor van vernieling achtergelaten van Siena over Luik tot in Rome. “In spaarmodus” is het label dat aan zijn verpletterende Giro-eindzege hangt.

Pogacar fietste in mei op een roze wolk en heeft zijn benzinetank geenszins tot de laatste druppel moeten ledigen om in Rome tot keizer te worden gekroond. Of zo neemt iedereen toch aan.

De Giro zou zijn Tour dus niet mogen hypothekeren, want UAE meent dat Pogacar dankzij een behapbaar voorjaar, een weekje rust en een hoogtekamp in Isola 2000 weer blinkend in zijn vel in Firenze moet opduiken.

Je acht het zeker niet onmogelijk, want als één man anno 2024 de slopende dubbel Giro-Tour tot een goed einde moet kunnen brengen, dan is het wel het godenkind uit Slovenië.

Zijn pen ligt klaar om geschiedenis te schrijven en om zijn nalatenschap nog groter te maken. Zegt ploegmakker Tim Wellens: "Tadej is zéér, zéér, zéér goed."

Sinds zijn “Andiamo-tweet” op 17 december waarbij Pogacar zijn deelname aan de Giro bevestigde, ziet de wereld er echter een tikje anders uit. Het Baskenland en de Dauphiné hebben het landschap hertekend.

De concurrentie neemt een rugzak vol twijfels en kopzorgen mee naar de Grand Départ, terwijl er voor Pogacar geen vuiltje aan de lucht lijkt. Op elk favorietenlijstje steekt hij er met kop en schouders bovenuit. De meest complete renner heeft met zijn team nóg een stap gezet, denk aan zijn progressie op de tijdritfiets. 

Het contrast met 2023 kan niet groter zijn. Toen was Pogacar de onzekere factor nadat zijn voorbereiding danig verstoord was geraakt door zijn crash in Luik.

Pogacar kon aanvankelijk nog een rookgordijn optrekken, maar moest finaal kleur bekennen. Zijn “I’m gone, I’m dead” op de Col de la Loze staat in het geheugen gegrift.

Pogacar kraakte toen door de slopingswerken van Jumbo-Visma, dat de Sloveen dag na dag op de rooster had gelegd tot hij overgaar aan het spit hing.

Hij moest vorige zomer dan toch het wielerwetboek aanvaarden, simpelweg omdat zijn basis niet breed genoeg was om van a tot z de zweepslagen te kunnen beantwoorden.

De rollen zijn nu omgedraaid. Jonas Vingegaard, Primoz Roglic en Remco Evenepoel: op papier ogen ze allemaal kwetsbaar en allemaal slepen ze een verhaal met zich mee.

Het zou dan ook niet mogen verbazen mocht Pogacar vanaf dag 1 als een razende stier tekeergaan. Het terrein leent zich er ook toe om snel kipkap te maken met veeleisende Italiaanse antipasti, de Galibier op dag 4, een lastige tijdrit én de gravelrit als toetje van de eerste week.

Schrik niet als Pogacar bij de eerste rustdag zijn tegenstanders al een rake rechtse heeft uitgedeeld, vooral op het mentale front.

Zo kan hij het tweede luik - inclusief de zware slotweek - met een marge aanvatten en hoeft een eventueel dipje niet meteen een drama te betekenen. Zeker met een ploeg die sterker is dan ooit tevoren.

Maar komende Tour zal voor Pogacar meer dan ooit his race to lose zijn. Je zou het bijna vergeten, maar sinds de Jumbo-coup op de Col du Granon in de zomer van 2022 heeft Pogacar het geel niet meer gedragen.

Wonderknaap of niet, ook Pogacar en UAE weten niet hoe zijn geest en lichaam zullen omgaan met het Italiaans-Franse huwelijk dat ingegaan is op 4 mei en moet standhouden tot en met 21 juli.

De voorbije decennia gingen Chris Froome, Alberto Contador en Tom Dumoulin dezelfde uitdaging aan. Geen koekenbakkers, maar allemaal grepen ze naast de flosj.

Misschien is de grootste vijand van Pogacar … Pogacar himself. Wie te overmoedig is, wordt vroeg of laat keihard afgestraft. Met zo’n zware en atypische uitsmijter van de Tour kan de rekening snel aandikken. Het zou niet de eerste keer zijn dat Pogacar met zijn ogen dicht in die val tuimelt.

Nogmaals: tegenwoordig is het gevaarlijk om uit te gaan van traditionele handvaten, maar in principe zou de curve van Pogacar een neerwaartse knik moeten krijgen naarmate Nice nadert, terwijl zijn uitdagers net zouden moeten kunnen groeien.

Vraag is dan in welk stadium die twee lijnen elkaar kruisen.

UAE zal zichzelf alleszins een vernedering zoals de voorbije jaren te allen prijze willen besparen en stuurt een Dream Team naar Firenze. Rocksterren, zo worden ze intern genoemd. Al durft het ook in dat wereldje wel eens te rommelen.

Na zijn hersenschudding in de UAE Tour modderde wingman Adam Yates lang aan, maar in Zwitserland stond hij er helemaal.

Kan Yates, vorig jaar ook al 3e, zich helemaal verzoenen met die rol in de schaduw of droomt hij stiekem van een kus van de juf en een bank vooruit zoals Sepp Kuss vorig jaar in de Vuelta? In Zwitserland liet hij zijn nieuwe ik zien: Yates viel er zelf aan in plaats van te ondergaan.

De ambitieuze Juan Ayuso werd ziek voor de Dauphiné en verliet Frankrijk geblutst en geschaafd. In Zwitserland was João Almeida opvallend voorbeeldig, al weet je nooit hoe hevig zijn eigenzinnigheid opborrelt en of hij met een dubbele agenda koerst. 

Als Jumbo-Visma zich vorig jaar na eindwinst in de 3 grote rondes kon identificeren met de All Blacks of de Chicago Bulls, dan mogen deze Galacticos uit de Emiraten hun Champions League-finale op 21 juli niet verliezen.

De weg naar het verlossende doelpunt is na de droogte van de voorbije edities geplaveid. De defensie met Vingegaard en tutti quanti ligt op apegapen. Maar zelfs voor een leeg doel durft een spits van wereldformaat wel eens te missen.