Alleskunner als kind, nu hete adem in Van der Poels nek: wie is voorjaarsrevelatie Laurence Pithie?

Het voorjaar van de grote ontdekking.

Almaar vaker zien supporters het blauw van Groupama - FDJ opduiken in volle finale. En ook de toppers kijken twee keer over hun schouder.

Zo verbaasde een 21-jarige knaap in Kuurne-Brussel-Kuurne door Wout van Aert te kunnen volgen op de Mont Saint-Laurent, wat niet veel renners gegeven was.

Ook sterke beren Mathieu van der Poel en Mads Pedersen waren onder de indruk toen de Nieuw-Zeelander pas loste op de laatste passage van de Kemmelberg in Gent-Wevelgem.

De naam, Laurence Pithie. Wat is zijn verhaal?

In 2002 ziet Laurence Pithie het levenslicht in Christchurch, de op een na grootste stad in Nieuw-Zeeland.

Al snel werd duidelijk dat hij een paar stappen zou overslaan.

Pithie kroop of wandelde nog maar nauwelijks, of hij begon al te lopen. Met succes. Zo werd hij nationaal kampioen in het veldlopen als kind én kwam hij aardig voor de dag in het langlaufen.

Tot een knieblessure roet in het eten gooide. De zware impact moest vermeden worden, dankzij een vader en broer met voorliefde voor de fiets vond hij al snel een uitweg op een tweewieler.

"Al was dat gewoon om mijn conditie op peil te houden en mezelf bezig te houden als ik niet kon rennen", keek hij erop terug bij zijn werkgever. "Als de blessure er niet was geweest, had ik waarschijnlijk nooit op een koersfiets gezeten."

Pithie had duidelijk een overschot aan koerstalent. Zijn familie droomde stiekem van een profcarrière, maar hij zelf zag nog één probleem.

"Ik vond koers best saai om naar te kijken als tiener", grinnikt hij. "Ik was gewoon behoorlijk getalenteerd, waardoor ik lokale wedstrijden kon winnen zonder veel te moeten trainen."

Zo klom de goedlachse kerel op in het lokale circuit en werd 2016 het jaar van de kentering.

Laurence Pithie pakte dan wel de nationale titel in het langlaufen, baanwielrennen, triatlon, duatlon én wielrennen, het was op dat laatste waar hij zich vol op zou toeleggen.

Ambitieus als hij is, wil de Nieuw-Zeelander zo rap als zijn eindsprint doorgroeien in de wielerwereld.

"Waar beter dan bij de beloften van topteam Visma-Lease a Bike?", denkt hij zelf. Maar bij de Nederlandse formatie kan hij geen plekje bemachtigen.

Dus waagt hij zich aan een stap van 19.000 kilometer van zijn thuisstad naar Besançon, in het oosten van Frankrijk.

Daar vindt de 18-jarige Pithie onderdak bij het opleidingsteam van Groupama, dat meteen overtuigd is van zijn grote potentieel.

Bij zijn nieuwe team maakt hij sprongen, de uitschieters bewaart hij voor 2024.

Laurence Pithie wint met de Cadel Evans Great Ocean Race zijn eerste WorldTour-koers in januari. Vooral de manier waarop hij de sprint naar zijn hand zet - gewurmd in de massa - oogst lof.

Later in het voorjaar volgen mooie ereplekken: 8e in Le Samyn, 15e in Milaan-Sanremo en Brugge-De Panne. Als bonus mocht hij ook even de gele, groene en witte trui aantrekken in Parijs-Nice.

Het orgelpunt leek er gisteren te komen in Flanders Fields.

Maar om écht mee te kunnen met de allergrootsten, ontbreekt het hem voorlopig aan cilinderinhoud.

"Het was zo ongelooflijk zwaar", reageerde Pithie na zijn avontuur met Pedersen en Van der Poel. "Ik heb tactisch een goede race gereden. Ik werkte wanneer ik moest, nooit eerder ben ik zo diep gegaan."

"Ik ben trots op hoe ik voor de dag kwam. Met de huidige en ex-wereldkampioen had ik mooi gezelschap. Dat belooft voor de toekomst."

Als wat voor renner wil Laurence Pithie zich dan profileren? "Dat weet ik nog niet zo goed. Een klassieke renner of eerder een sprinter? Ik zal het allemaal proberen te doen", besluit hij.

Dat kleine beetje nog, dan zal iedereen zijn naam kennen.