Jeugdvrienden over rivaliteit tussen Wout en Mathieu: "Beste vrienden zullen ze nooit worden"

"Uit frustratie trapte Wout als 12-jarige ooit eens een spaak uit zijn wielen. Dat was na een nederlaag in een wegkoers. Van papa Henk mocht Wout toen een week lang niet koersen, omdat hij moest beseffen dat een fiets duur materiaal is."

Daan Soete - al 20 jaar bevriend met Wout van Aert - haalt een anekdote op om de winnaarsmentaliteit van de kleine Wout in de verf te zetten.

"Wout was als kind geen goede verliezer. Maar dat typeert grote kampioenen."

Als 9-jarige trok Van Aert de grens over om jeugdkoersen te rijden in Hoogerheide en Bergen op Zoom. Daar liep ook ene Mathieu van der Poel rond, die weliswaar in een andere leeftijdscategorie reed omdat hij een jaar jonger was dan Van Aert.

"Iedereen keek toen al op naar Mathieu. "Hij heeft echt een chic fietske", zeiden we tegen elkaar. Mathieu reed toen met het allerbeste materiaal: carbonwielen van zijn vader en Dugast-tubes", herinnert Soete zich nog.

"Bovendien won Mathieu elke wedstrijd waarin hij van start ging. Precies een godenkind."

Van Aert had in zijn jeugdjaren zijn gestalte niet mee. Bij de nieuwelingen moest hij bijna altijd zijn meerdere erkennen in de 1 jaar jongere Van der Poel.

"Wout had net als alle andere veldrijders maar 1 doel: de kloof op Van der Poel kleiner maken. Want die reed vaak 1 minuut weg van de concurrentie", weet Soete nog.

Niemand die toen dacht dat Van Aert en Van der Poel jaren later elkaars grootste rivalen zouden worden.

Maar Van Aert kreeg als junior een groeischeut en groeide ook als renner.

"Je zag dat Wout bij de junioren de opkomende man was. Als tweedejaarsjunior stond hij bijna altijd op het podium en kon hij het Mathieu in bepaalde crossen best moeilijk maken", vertelt Yorben Van Tichelt, generatiegenoot van de 2 tenoren en jeugdvriend van Van der Poel.

In de 17 wedstrijden waarin ze als junior samen aan de start stonden, won Van der Poel 16 keer, Van Aert stond 1 keer op het hoogste schavotje.

Het was pas bij de beloften dat de tweestrijd echt vorm kreeg. Van Aert zette nog een extra stap en reed in 2014 indrukwekkend naar de wereldtitel in uitgerekend Hoogerheide, het thuisparcours van Van der Poel.

"Vanaf die periode begonnen Wout en Mathieu elkaar naar een hoger niveau te pushen", zegt Van Tichelt.

"Toen ontstond ook rivaliteit. Er werd gevloekt op elkaar bij een nederlaag. Logisch, als je elkaars concurrenten bent en allebei een winnaarsmentaliteit hebt."

"Verliezen tegen Mathieu frustreerde Wout. Maar uit die frustraties haalde hij motivatie", zegt Soete.

"Wout wou Mathieu de week erna weer kloppen en dat lukte ook vaak. Koppig zijn en nooit opgeven: dat is Wouts grootste talent."

Van der Poel kon volgens zijn jeugdvriend Van Tichelt niet altijd even goed omgaan met een nederlaag. "Dat had niet zozeer te maken met Wout, maar wel met het feit dat hij zelf niet gewonnen had."

"Na een nederlaag werden er in het huis van een vriend wel eens wat wijntjes - bier drinkt Van der Poel niet graag - naar binnen gespeeld. Mathieu was dan op maandag iets minder nuchter dan gewoonlijk", lacht Van Tichelt.

In de klassiekers, in de Tour en in het veld. Van der Poel en Van Aert zijn tegenwoordig een jaar lang elkaars concurrenten.

Zondag staan beide tenoren nog maar eens oog in oog met elkaar, met als inzet de wereldtitel.

Met een gevoel van rivaliteit? "Als je al zolang elkaars concurrenten bent, zal je nooit beste vrienden worden", zegt Soete. "Maar ze crossen wel altijd met heel veel respect voor elkaar."

"Als die mannen na hun carrière zien wat ze voor elkaar betekend hebben, zal er nog heel veel respect volgen voor elkaar", besluit Van Tichelt.