"De dood van Michel Verschueren is het einde van een tijdperk", stelt voetbalcommentator Frank Raes, die zelf vorig jaar na bijna 40 jaar de VRT uitwuifde. "Al was de man wel al veel langer met pensioen." Raes schetst de carrière en figuur van de overleden Anderlecht-manager in Nieuwe Feiten op Radio 1.
Hij had niet meer echt die bestuurlijke macht, maar hij is wel altijd het prototype van de voetbalmanager in België geweest. Hij is 11 keer Belgisch kampioen geworden met Anderlecht en haalde nog een pak andere trofeeën.
Hij was Anderlecht. Terwijl hij eigenlijk eerst kampioen geworden is met RWDM, ook uit Brussel.
Hij is ooit begonnen als fysical trainer bij Anderlecht bij de generatie van Paul Van Himst, Jan Mulder, Jef Jurion... En nadien is hij dan naar RWDM, de concurrenten zeg maar, gegaan en kampioen geworden met onder meer Jan Boskamp als voetballer.
Daarna is hij weer bij Anderlecht terechtgekomen. Samen met (voorzitter) Constant Vanden Stock heeft hij Anderlecht in die periode echt heel groot gemaakt. Hij had een enorme bewondering voor Constant, hij beschouwde die bijna als zijn zoon en deed daar alles voor.
Ook voor Roger Vanden Stock, de zoon, maar vooral dus voor Constant, die bekend stond als groot voetbalkenner. Zelfs in moeilijke tijden - Anderlecht is ooit verwikkeld geraakt in een omkoopschandaal als dader - is hij de club blijven verdedigen.
Samen met Constant Vanden Stock heeft hij Anderlecht echt heel groot gemaakt
"Wie niet werkte en er altijd voor ging, hoorde niet thuis in zijn wereld"
Voor hem was aanval de beste verdediging. Hij ging altijd met "de kop vooruit". Hij hoorde ook een beetje thuis in de paternalistische maatschappij van toen. Hij wou ook altijd gelijk hebben, heeft stakers wel eens luiaards genoemd.
Zijn visie was werken, werken, werken en er altijd voor gaan. Wie dat niet deed, hoorde niet thuis in zijn wereld. Al had hij ook veel charme.
(Over Verschuerens homofobieprijs in 2001) Hij vond wel dat de vrouw aan de haard moest zitten. Hij zou het in deze tijden moeilijk hebben.
Het maatschappijbeeld dat hij had, was niet meteen het mijne. Maar als voetbalmanager was hij ongeëvenaard, dat moet gezegd.
Hij wilde altijd zijn zin doordrijven. Ik herinner me nog dat hij zo bijna slaags raakte met Herman Vanderpoorten, een van de grote mannen op Lierse toen en nog minister van Justitie geweest.
Hij deinsde niet terug om allerlei truken uit de hoed te toveren om zijn zin te krijgen en spelers te transfereren. Daar was hij enorm sterk in. Hij kon door de muur heen gaan.
Hij deinsde niet terug om allerlei truken uit de hoed te toveren om zijn zin te krijgen.
"Hij kon dingen in beweging zetten"
Hij speelde zijn connecties uit. Zo raakte Nii Lamptey, een Ghanese voetballer, zonder paspoort op zijn 16e in Brussel, omdat Michel Verschueren allerlei mensen had ingeschakeld. Via Nigeria kwam dat groot wonderkind in België aan.
Voor Julien Kialunda, een van de spelers uit de grote periode van de jaren 60 bij Anderlecht, die vrij arm gestorven is in Brussel, heeft hij ervoor gezorgd dat Anderlecht de begrafenis betaalde. Verschueren heeft dat mee georganiseerd, hij had ook dat hart.
Hij was ook goed voor de mensen die goed voor hem waren. Op dat gebied is het wat dubbel. Maar zijn maatschappelijke standpunten, daar kan ongeveer niemand meer achterstaan.
Anderlecht betaalde de begrafenis van Julien Kialunda, een van de spelers uit de grote periode van de jaren 60, die arm gestorven is. Hij had ook dat hart.
Verschueren had dus wel ook zijn zachte kanten en stond altijd klaar voor een interview. Hoe moeilijk het ook ging bij Anderlecht, hij bleef dan met de borst vooruit voor de club staan.
Als er supportersprotest in de tribunes was, ging hij daarnaartoe. Hij had overtuigingskracht, sprak perfect Frans en Nederlands en zat niet om iets verlegen. Hij kon dingen in beweging brengen bij een club.
