Mark Uytterhoeven was jarenlang de geestelijke voorzitter van de fanclub van Herman Vanspringel. Later werd hij ook nog eens zijn vriend en biograaf. "Ze zeggen: ontmoet nooit je helden, want dat valt vaak tegen. Bij mij viel dat geweldig mee."
In 2011 schreef tv-maker Mark Uytterhoeven het boek "Herman Vanspringel 68". Op de 68e verjaardag van de renner, maar ook een verwijzing naar het jaar waarin hij de Tour had moeten winnen, alleen dacht ene Jan Janssen daar toen anders over.
"Volgens mij heeft het feit dat hij die Tour niét heeft gewonnen hem meer bekendheid gebracht dan mocht hij die wél hebben gewonnen."
"Jan Janssen was natuurlijk geen patattencoureur. Die was al wereldkampioen geworden en had onder meer de Vuelta en Parijs-Roubaix gewonnen. Maar normaal gezien was Herman de betere tijdrijder en die slottijdrit was meer dan 50 kilometer lang."
"De nederlaag heeft bijgedragen aan zijn populariteit bij de mensen. Vlamingen wentelden zich toen nog vaak in de underdogrol. 'Wij verliezen toch altijd tegen Nederlanders', hoorde je toen."
"Hij was er altijd bij en dus waren wij als supporters blij"
Die tweede plaats in de Tour zal altijd aan Vanspringel blijven kleven, maar toch doet die hem ook tekort. In een periode met kleppers als Merckx, Maertens, Godefroot en De Vlaeminck kon Vanspringel toch nog 136 koersen winnen. "En dat zonder een sprint."
Daarnaast stond hij op het eindpodium van alle grote rondes, veroverde hij zilver op het WK en werd hij 2 keer tweede in Parijs-Roubaix. "Die tweede plaatsen spreken tot de verbeelding, maar hij vocht altijd voor zijn plaatsje. '4e is beter dan 5e'. Dat was toen normaal."
Bij de voorstelling van het boek rond Vanspringel vroeg Eddy Merckx aan Uytterhoeven waarom hij eigenlijk nooit voor hem had gesupporterd. "Ik zei tegen Eddy: "Jouw supporters waren ontgoocheld als je niet won, wij waren altijd blij als Vanspringel eens won."
"Hij was er ook altijd bij in de finale en dus waren wij als supporters blij. Een van zijn kwaliteiten was dat hij rondreed met een schijn 'dat hij maar wat aan het meerijden was'. Maar dan demarreerde hij plots en zagen ze hem vaak niet meer terug."
Zijn andere troef was zijn enorme uithoudingsvermogen. Het zorgde ervoor dat hij 7 keer Bordeaux-Parijs kon winnen, een koers van ongeveer 600 kilometer. "Hij trainde daar ongelooflijk straf voor. Eén keer per week een training van 500 kilometer bijvoorbeeld."
Het leverde hem de bijnaam Monsieur Bordeaux-Paris op. "Niet dat wás zijn bijnaam, maar dat ís zijn bijnaam", zegt Uytterhoeven met nadruk. "Dat zal hij altijd blijven. Dat staat ook op zijn borstbeeld in Grobbendonk."
"Hij schepte nooit over zichzelf op en dat maakte hem geweldig sympathiek"
Wie de naam Herman Vanspringel liet vallen, nam bijna meteen ook het woord 'minzaam' in de mond, misschien wel de grootste kwaliteit van de Kempenaar.
"Hij was de rust zelve, schepte ook nooit over zichzelf op, zoals tijdgenoten dat wel eens deden. Dat maakte hem geweldig sympathiek."
Uytterhoeven was eerst supporter van Vanspringel, maar groeide met de tijd uit tot een vriend. "Ik was zelfs getuige bij zijn tweede huwelijk en heb hem zaterdag nog bezocht."
"Ze zeggen wel eens dat het vaak tegenvalt als je je idool na jaren van adoratie tegenkomt. Bij mij viel dat gelukkig geweldig goed mee."
