"De mensen die ons ontvallen, zijn pas echt dood als je er niet meer over praat of als je er niet meer aan denkt." Chris Anker Sørensen is nog lang niet vergeten door zijn beste vrienden en collega's bij de Deense televisie. Terwijl de Tourkaravaan door Denemarken raast, staat Sammy Neyrinck stil bij het leven van de "officieuze wereldkampioen in gewoon zichzelf zijn".
De vriend van elke Deen
Eerlijk, grappig, down to earth, maar vooral: zichzelf. Zo leeft de herinnering aan Chris Anker Sørensen bij de collega's van TV2 Sport.
"Hij was een officieuze wereldkampioen in gewoon zichzelf zijn. Hij probeerde niet iemand anders te zijn of zich aan iets aan te passen", getuigt een van zijn beste vrienden bij Sammy Neyrinck.
"Voor de start van de Tour in Denemarken zat ik op mijn bed en begon ik plots te huilen. Chris zou bij mij moeten zijn, bij TV2 en bij het Deense publiek. Iedereen was emotioneel geraakt door Chris zijn ongeluk, ook al hadden ze hem niet ontmoet. Dat is het Chris-effect. Mensen zagen hem op het scherm en dachten: dat is mijn vriend."
Ik spendeerde 8 uur met Chris de dag voor zijn ongeluk. Ik voel me daar schuldig over.
Een ongeval met een bestelwagen zorgde voor het plotse overlijden van de betreurde Sørensen. Een klap die ook bij de collega's tot vandaag nazindert.
"Zoals gewoonlijk ging hij vooraf het parcours verkennen. Dit keer van de ploegentijdrit. Ik zei dat ik hem erna wel zou zien, maar het was de laatste keer dat ik hem zag."
"Ik ging naar mijn hotelkamer en... Daar kreeg ik de ergste oproep die ik ooit heb gehad in mijn leven. Ik zei: "Neen, neen... Ik heb hem net nog gezien.""
"Ik spendeerde 8 uur met Chris de dag voor zijn ongeluk. Ik voel me daar schuldig over. Het was zijn laatste middag en avond, hij moest die uren met zijn familie hebben gespendeerd. Met zijn vrouw en twee prachtige dochters... En niet met mij."
"In de maanden na de tragedie was ik kwaad op het wielrennen", gaat zijn collega voort. "De koers kon me geen moer meer schelen, maar gelukkig heb ik dit jaar het plezier teruggevonden. Chris zou zeggen dat ik voort moet doen."
"Voor de start van de Tour in Denemarken zat ik op mijn bed en begon ik plots te huilen. Chris zou bij mij moeten zijn, bij TV2 en bij het Deense publiek."
"Iedereen was emotioneel geraakt door Chris zijn ongeluk, ook al hadden ze hem niet ontmoet. Dat is het Chris-effect. Mensen zagen hem op het scherm en dachten: dat is mijn vriend."
Over die vriend zal nog lang gepraat worden, zodat hij nooit vergeten wordt.
