Wie Wimbledon zegt, denkt wellicht aan Roger Federer, groen gras, Britse bourgeois en onvermijdelijk ook ... witte outfits. De hyperstrenge dresscode van de All England Club is al anderhalve eeuw oud en zorgde doorheen de jaren al voor veel controverse. Onze tennisman Dirk Gerlo vertelt u er meer over.
Zelf gezien op de openingsdag van het toernooi, vorige maandag. De Roemeense Mihalea Buzarnescu komt aan op baan 12 voor haar wedstrijd tegen de Duitse Natasja Schunk. Buzarnescu trekt haar trainingsjack uit, maar de umpire merkt iets op.
Buzarnescu draagt een zwarte sportbeha onder haar witte shirt. Kan niet, mag niet. Er wordt een official bijgehaald en die stelt, net als de scheidsrechter, vast: zwart onder wit, dit kan niet. Buzarnescu moet vervolgens naar de kleedkamer op zoek naar een witte beha.
Dit is maar één van vele voorbeelden van tennissers die geconfronteerd werden met de wel erg strikte - te strikte - kledingregels op de All England Club. De slagzin: "witter dan wit" ofwel "any colour, as long as it’s white". Maar waarom?
Zweetvrees
Daarvoor moeten we bijna 150 jaar terug in de tijd, naar de beginperiode van Wimbledon in het Victoriaanse tijdperk. Toen werd ook de eerste dresscode op papier gezet.
Sport beoefenen betekent zweten. En omdat zweetvlekken in die periode als vies en onfatsoenlijk beschouwd werden en duidelijker zichtbaar waren op donkere kledij, werd wit als dominante kleur verplicht. Want dan zag je die zweetplekken niet zo goed. Zo simpel dus.
Gedurende een paar tientallen jaren was de witte kleur niet de enige verplichting. De mannen droegen ook verplicht lange broeken, de vrouwen lange rokken met daaronder witte nylonkousen. Die tijd is natuurlijk al lang voorbij, maar door de jaren heen heeft die "witte verplichting" wel voor heel wat controverse gezorgd.
Van een bodysuit tot oranje zolen
In 1985 zorgde de Amerikaanse Ann White - what's in a name - voor opschudding. Ze verscheen dan wel helemaal in het wit op de baan, maar ze droeg een nauw aansluitende lycra bodysuit. De match werd over twee dagen gespreid en hoofdscheidsrechter Allan Mills verplichtte White om op de tweede dag fatsoenlijk op de baan te verschijnen, met topje en rokje dus, wat geschiedde.
Zo weigerde de wel erg kleurrijke Andre Agassi een paar jaar om naar Wimbledon te komen, omdat hij de regels niet wou volgen. Agassi plooide uiteindelijk voor de traditie, in 1992 won hij in vlekkeloos wit het toernooi.
Zelfs Roger Federer kreeg het aan de stok met de All England Club. Federer had het aangedurfd om witte schoenen met oranje zolen te dragen. Dat kon dus niet. Federer, toen al een paar keer kampioen, kreeg een waarschuwing en verscheen voor zijn volgende match met perfect witte schoenen. Federer zei wel dat hij vond dat de club te ver was gegaan.
Ook Rafael Nadal zocht de grenzen van het toelaatbare op. Niet dat hij niet in het wit op de baan verscheen, maar met zijn mouwloze shirt, de langere short en de hoofband kreeg hij wel afkeurende blikken.
Negenvoudig kampioene in het enkelspel Martina Navratilova kreeg ooit een verwittiging omdat het gekleurde boordje van haar shirt te breed was. En zo zou ik nog even kunnen doorgaan.
Are the times a-changing?
Wie zin heeft kan eens op de website van Wimbledon gaan kijken voor de dresscode die aan de spelers wordt opgelegd. Hier lees je dus al wat kan en mag met logo’s van sponsors, sokken, polsbandjes, veters, ondergoed, pleisters, noem maar op.
Dit jaar zetten meer en meer spelers zich af tegen de strenge regels. Nadat de Chinese Qinwen Zheng het in Parijs had over de fysieke problemen door menstruatie tijdens een toernooi, pikte ex-olympisch kampioene Monica Puig in over de schrik van veel speelsters om tijdens Wimbledon maandstonden te hebben.
Want wat als er plots een bloedvlek zou verschijnen ... Het gaat zelfs zo ver dat er speelsters zijn die proberen hun maandstonden uit te stellen door het nemen van de pil, om mogelijk onheil te voorkomen.
Het gaat zelfs zo ver dat er speelsters zijn die proberen hun maandstonden uit te stellen door het nemen van de pil, om een mogelijke bloedvlek te voorkomen.
Brulboei Nick Kyrgios die zonder gène sushi at tijdens zijn persconferentie sneerde naar de All England Club. “Hoe cool zou het al niet zijn om een zwarte pols- of hoofdband te kunnen dragen. Maar de club hier heeft duidelijk geen interesse voor wat cool is. Het zal ook nooit veranderen.”
Of toch? Heeft u Maria Sakkari en Kristina Mladenovich aan het werk gezien? Zij droegen wat ze hier nu een croptop noemen. Wit uiteraard, maar een soort maxi sportbeha die de buik wel bloot laat. Wimbledon heeft het laten gebeuren. Are the times a-changing?
