Remco Evenepoel maakte zondag met succes jacht op zijn droomkoers. In Luik-Bastenaken-Luik vloog hij tussen La Redoute en de finish niet alleen naar de zege, maar ook naar een nieuwe status. De twijfelaars zijn onderweg overtuigd geraakt. Ploegleider Tom Steels sprak er eerlijk over in onze podcast De Tribune.
Solo naar de finish rijden
Na een solo van 29,6 kilometer won Remco Evenepoel zondag, de langste ontsnapping van de winnaar in Luik-Bastenaken-Luik sinds een legendarische solo van Bernard Hinault in 1980.
Uitzonderlijke talenten hebben iets met eenzaamheid. Ze rijden niet alleen vaak eenzaam voor de rest uit, alle meningen en kritiek waarmee ze geconfronteerd worden, isoleert hen soms ook een beetje.
"Iemand verwoordde het gisteren perfect", vertelde Tom Steels in De Tribune. "Adelaars vliegen vaak alleen en Remco is een adelaar die waarschijnlijk vaak alleen zal vliegen."
Ik denk wel dat Remco ook kan wachten en sprinten. Niet iedereen is een sprinter.
Alleen tegen alle andere topfavorieten won Remco Evenepoel in Luik. "Het is niet dat hij iets van zijn voorsprong cadeau kreeg", zegt Steels. "Er was meteen organisatie achter hem, maar het meest verrassende aan zijn prestatie vond ik zijn demarrage."
"Met die versnelling rijdt hij de top van het wielrennen op dat soort parcours los uit het wiel. Daarna houdt hij stand. Hij moet bij wijze van spreken niet naar 10 kilometer meer of minder kijken en heeft een heel sterk karakter om te blijven gaan. Niet iedereen durft zo een solo aan. Hij heeft het talent én de durf."
Alleen naar de finish rijden en alle tijd hebben voor een zegegebaar is voor elke renner het mooiste, maar dat zal niet altijd lukken. Evenepoel probeert zijn sprint te trainen, bevestigde Steels. Kan hij ook al winnen door af te wachten en te sprinten?
"Ik denk het wel. Dat is nooit de favoriete manier om te winnen, maar hij moet er ook niet altijd schrik voor hebben. Niet iedereen is een sprinter. Met Wout van Aert moet hij natuurlijk niet naar de finish gaan."
De eenzaamheid van revalidatie
Eenzaamheid, maar dan van een heel andere orde, heeft Remco Evenepoel moeten doorstaan na zijn val in de Ronde van Lombardije. Alleen hijzelf en zijn ploeg weet exact hoe moeilijk zijn revalidatie was.
"Als ploeg zien wij het hele verhaal. Deels zijn de media te streng geweest voor Remco, maar deels hebben we intern misschien ook wel op momenten de verwachtingen te hoog gelegd", analyseert Tom Steels die periode.
"Als ploegleider kom je dat soort supergetalenteerde renners misschien maar een of twee keer tegen. Ook ik ga dan soms denken dat echt alles mogelijk is. Maar als een renner in een ravijn duikt, dan worden het opnieuw gewone mensen."
"Ik ben zelf gelukkig nooit in een ravijn gereden, maar ik kan me voorstellen dat als zoiets je overkomt, dat het dan lang duurt voor je dat beeld uit je hoofd krijgt. Zijn revalidatie heeft veel tijd gevraagd."
"Volgens mij heeft hij door die crash een stilstand in zijn ontwikkeling gekend van minstens een jaar."
Volgens mij heeft hij door die crash een stilstand in zijn ontwikkeling gekend van minstens een jaar.
Het competitiebeest in Remco Evenepoel en de voortdurende belangstelling zijn geen goede raadgevers geweest.
"De aandacht zal er heel zijn carrière zijn, maar net zoals een bokser moet je op momenten dat je incasseert leren om kalm te blijven en nooit het geloof in jezelf te verliezen."
"En binnen de ploeg heeft hij nu ook begrepen dat daar niet altijd verwacht wordt dat hij het grote woord voert. Bij ons mag hij ook gewoon eens stil in een hoekje zitten."
