De momenten van de Sporza-jury (1): "Alsof een adoptiezoon Gent-Wevelgem won"

Mocht ik de vraag voor Luik-Bastenaken-Luik gekregen hebben, dan zou ik voor de raid van Tadej Pogacar in de Strade Bianche of de ontdekking van Biniam Girmay in Gent-Wevelgem gekozen hebben.

Maar het orgelpunt na een fantastisch voorjaar is zondag nog gebeurd in Luik. Niet alleen door de zege van Remco Evenepoel en alles wat daar bij komt kijken, maar ook door het volledige Belgische podium. Dat hadden we in 46 jaar niet meer gezien.

Het bewijst dat de Belgische wielersport baadt in weelde. In de kasseikoersen wisten we dat wel, maar nu realiseren we het ook in de Ardennen. Dit voorjaar was eigenlijk één langgerekt orgasme.

Als je kijkt naar de pure sportieve prestatie, dan kies ik voor Tadej Pogacar in de Strade Bianche. 

Als je het menselijke karakter aanraakt, dan heeft de actie van Romain Bardet bij Julian Alaphilippe mij het meest geraakt. Dat was sportmanship van de bovenste plank, het hart op de juiste plaats.

Maar naast Parijs-Roubaix is Milaan-Sanremo mijn lievelingskoers en dan kan ik niet om Matej Mohoric en zijn afdaling heen. Dat was het prototype van hoe je naar een wedstrijd toeleeft en het dan ook afmaakt.

Mohoric veranderde de wielerwetten, iets wat de jongste tijden om de haverklap gebeurt. Vroeger wist je dat de toppers zouden wegrijden, of dat toch proberen te doen, op het laatste stuk van de Poggio. Nu zijn ze zo aan elkaar gewaagd en doet hij het in de afdaling, met alle risico's in acht genomen.

Wielerlogica bestaat dus minder en minder en dan kom je ook bij Biniam Girmay terecht. In mijn verslaggeving op Radio 1 zei ik al toen ze met z'n vieren wegreden: Girmay wint. 

Hij had nog nooit de Kemmelberg gezien, maar wint er wel. Het is overdreven, maar als concurrent zou je dan eigenlijk beschaamd moeten zijn. Maar het was een eyeopener voor alles en iedereen.

Ik kies resoluut voor de Strade Bianche van Lotte Kopecky. Daar heeft ze de echte stap naar de wereldtop gezet. 

Je kon haar begin april opschrijven voor de Ronde van Vlaanderen, zeker na die zege in Siena, maar voor de Strade Bianche was het minder vanzelfsprekend.

Fysiek en tactisch heeft Lotte daar een uitmuntende prestatie neergezet tegen een Annemiek van Vleuten in topvorm. Ze loste mee iedereen op een terrein dat voor haar met haar limieten flirt en ze toonde tactisch meesterschap in de finale.

Je zag bij die ontknoping waar de uitdrukking "op het scherp van de snede" over gaat. Het was mano a mano, met het uitremmen als in de Formule 1. Die slotfase had gewoon alles.

Mijn Luik-Bastenaken-Luik eindigde zondag op 3 kilometer van de aankomst toen een overijverige agent de weg versperde. We mochten pas doorrijden toen de groene vlag gepasseerd was. We hebben er een halfuur stilgestaan en zo hebben we een stukje wielergeschiedenis in levenden lijve gemist.

Dat was een domper op de feestvreugde, maar als je de uitslag van Luik bekijkt, dan voel je dat dit een resultaat is om in te kaderen, eentje waar je nog 50 jaar naar kunt kijken.

Al jaren trekken we naar Luik met de instelling dat we tevreden zullen zijn als een Belg de top 15 haalt, maar dit trio - Remco Evenepoel, Quinten Hermans en Wout van Aert - vat het voorjaar zo mooi samen.

Met één pennentrek heeft Evenepoel alle pech van Quick Step-Alpha Vinyl uitgewist. Het was een geniale actie en de sterkste renner heeft gewonnen, maar dat gebeurt niet in elke koers. En zo is hun voorjaar alsnog geslaagd.

Intermarché-Wanty-Gobert had die 2e plaats van Hermans zelfs niet nodig, maar ook zondag bevestigden ze hun plaats bij de wereldtop. Wat een constante in hun prestaties!

En alle verhalen kwamen samen op dat podium, ook dat van Van Aert. Er zit drama en heroïek bij. 

Het is de perfecte weerspiegeling van waar België staat in het huidige wielerlandschap: we herbeleven de seventies in het kwadraat. Geniet ervan, want dit gaan we zeker niet elk jaar meemaken.

Gent-Wevelgem was één brok emotie. Het begon al bij de start in Ieper, de geboortestad van Karl Vannieuwkerke, en met de vloek van José De Cauwer bij de Menenpoort door de link met de oorlog in Oekraïne.

Aan de finish volgde er weer een krop in de keel. De Cauwer kreeg tranen in zijn ogen na de zege van Biniam Girmay. 

Hij vertelde ons meer dan een jaar geleden al dat Girmay een kanjer zou kunnen worden. "Niemand gelooft me nu, maar onthoud mijn woorden", zei hij onder meer tijdens de Tour en de Vuelta.

Toen ze begonnen te sprinten, wist ik dat er emoties zouden volgen bij onze cocommentator. Ik zag tranen. 

Het was alsof een Belg olympisch kampioen geworden was of alsof zijn adoptiezoon gewonnen had. Dat zie je zelden bij een niet-Belgische overwinning.

Doe mij maar Parijs-Roubaix voor vrouwen. Niet per se voor winnares Elisa Longo Borghini, maar ik vind het nog steeds een echte doorbraak dat deze wedstrijd nu ook op de vrouwenkalender staat.

Het was de 2e editie, maar vorig jaar was de koers niet echt representatief door de modder. Nu hebben we pas echt kunnen zien hoe de vrouwen presteren op de kasseien.

Het is bijna niet te geloven dat die wedstrijd een eeuwigheid als het ware verboden terrein was voor de vrouwen. Het is een enorme mijlpaal. We zijn er nu.

Het was veelal van "niet kunnen en niet mogen". De vrouwen wilden dit zelf al heel lang en het is symbolisch voor de grote stap in onze sport.

Ik betrapte mezelf er tijdens de uitzending op dat ik weer geëmotioneerd raakte. Dat vrouwen dit niet kunnen is echt wel flauwekul.