Hoe een waanzinnige Tirreno-Adriatico vorig jaar de tijdslijn van het wielrennen door elkaar schudde

“Het is een mooie voorbereiding op de klassiekers om hier een week echt keihard te koersen.”

Zelden waren woorden van Wout van Aert zo profetisch. Voor de start van de openingsrit van de Tirreno-Adriatico 2021 kriebelt het bij de Belg. Hij zou dat nog eens onderstrepen door de eerste massasprint op machtige wijze te winnen.

Alleen: Van Aert was niet de enige die het voelde tintelen in Italië. Want wie waren de volgende drie etappewinnaars?

Julian Alaphilippe.

Mathieu van der Poel.

Tadej Pogacar.

En allerminst omdat de favorieten de ritzeges broederlijk onder elkaar verdeelden. Steevast moesten ze heel ver in het rood gaan om elkaar af te houden. Met een intensiteit die zó vroeg op het seizoen bijna ongezien was.

“In het peloton heerste zo’n beetje het gevoel: wat is dat hier allemaal?”, herinnert Jasper De Buyst, die zich toen mengde in enkele ritten, zich. “Bij momenten heb ik echt wel afgezien. Ik koos wel mijn ritten uit om iets te proberen. Dat was anders voor mannen die voor het klassement gingen.”

Neem nu Van Aert. In de zware vierde rit naar Prati di Tivo deed hij er alles aan om zijn leiderstrui te verdedigen. Tevergeefs, want Tadej Pogacar schudde een indrukwekkende demonstratie uit zijn benen.

Wie ook met de krachten woekerde: Mathieu van der Poel. In de 5e rit naar Castelfidardo pakte de Nederlander uit met een memorabele solo van 50 kilometer in barslechte omstandigheden.

“Het weer in die etappe was dramatisch”, weet Aimé De Gendt nog. “Het is geen toeval dat er na die Tirreno veel renners ziek zijn geworden.”

"De laatste 10 kilometer waren een hel", zou Van der Poel na de finish zeggen. "Ik ben nog nooit zo diep geweest als vandaag."

Na de befaamde rit rijzen meteen vragen naar boven over de tol van zo'n prestatie Was het geen roofbouw op lichaam en vormcurve?

De protagonisten minimaliseren dat eerst. Zoals Van der Poel, die zich daags nadien naar eigen zeggen een wrak voelde, maar “nog voldoende dagen had om te herstellen voor Milaan-Sanremo”. Ook Van Aert denkt “er alleen maar beter van te worden”.

Pogacar wint finaal het eindklassement, Van Aert pakt nog de zege in de afsluitende tijdrit mee.

En toch zouden ze allemaal nog de rekening gepresenteerd krijgen. Zowel Van Aert, Van der Poel en Alaphilippe lijken schijnbaar net een paar procentjes te kort te komen in de Ronde van Vlaanderen.

Dus kwam bij iedereen de onvermijdelijke vraag: wat als er in de Tirreno niet zo met de krachten gewoekerd was? Achteraf keek bijna iedereen met spijt op die Italiaanse week terug.

“Dat was een fout die ik niet opnieuw zal maken. Ik heb mijn les geleerd”, gaf Van der Poel toe. Ook in het kamp-Van Aert besefte men dat de Tirreno zo zwaar was dat het onmogelijk als een opbouwweek aanzien kon worden.

Belangrijke lessen zijn ondertussen geleerd. Heel wat renners hebben nu veel zorgvuldiger (en selectiever) hun programma’s uitgestippeld.

Van Aert zette met spijt in het hart een streep door het WK veldrijden en de Strade Bianche. En in plaats van Tirreno-Adriatico kwam Parijs-Nice op zijn agenda. Alles voor het grote doel: de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.

Alaphilippe past zelfs helemaal voor de kasseiklassiekers en focust helemaal op de Ardennen-klassiekers, beseffende dat de combinatie bijzonder lastig is. Van der Poel nam dan weer een noodgewongen rustperiode na een knieoperatie.

Alleen Tadej Pogacar bleef schijnbaar moeiteloos doorrazen. Luik-Bastenaken-Luik, de Tour, Lombardije en afgelopen weekend nog de Strade Bianche.

Maar straks ook opnieuw in de Tirreno?