Wie met een Belgische bril terugkijkt op de Olympische Spelen, denkt natuurlijk aan de Belgische medailles. Maar de emoties die vrijwel iedereen zich nog voor de geest kan halen, zijn de tranen van Mieke Gorissen na de olympische marathon in Japan. Ruben Van Gucht blikt met haar terug in Sporza Thuismatch.
"Ik heb de sessie mediatraining gemist"
Een standbeeld is er nog niet in Diepenbeek, maar een bord siert wel de Ganzenstraat, de thuisbasis van Mieke Gorissen. Haar ontwapenende reactie na de marathon was een van de hoogtepunten van de Spelen.
"Ik schrok hoeveel mensen waren opgebleven om te kijken naar de marathon", zegt ze over haar eigen prestatie (28e) in Sporza Thuismatch. "Ik dacht: waarom zou je daar je slaap voor laten?"
Gorissen was zo verrast over haar resultaat dat ze bij onze reporter in tranen uitbarstte. "Ik floep er snel iets uit en zit er weinig mee in, maar achteraf denk ik altijd: wat heb ik uit mijn botten geflanst? Blijkbaar moet ik me er niet te veel zorgen over maken."
De atlete liet haar buikgevoel spreken, iets wat je in de sportwereld weinig meemaakt. "Er was mediatraining aangeboden aan de Belgische deelnemers, maar ik gaf les toen de sessie werd gehouden", herinnert de leerkracht fysica zich.
"Ik heb die sessie dus moeten skippen. Misschien lag het daar aan. Ik heb nog gevraagd naar de opname om die achteraf te bekijken, maar daar ben ik dus niet toe gekomen."
"Veel mensen dachten dat ik verdrietig of ontgoocheld was"
"De impact was ongelofelijk", herhaalt Mieke Gorissen nog eens. "Ik zag memes over mezelf, leerlingen vertelden me dat er op TikTok stukjes gemaakt werden. En ik viel uit de lucht toen ik door de Nederlandse televisie gevraagd werd."
Had Gorissen dan zelf niet ingecalculeerd dat ze zo emotioneel zou reageren? "Neen! Ik ben een spraakwaterval die vooral achteraf honderd keer nadenkt."
"Ik heb nadien gehoord dat veel mensen dachten dat ik verdrietig was, dat ik ontgoocheld was. Vooral buitenlanders dachten dat."
"Zij vonden dat Sammy (Neyrinck, onze reporter) aan het porren was. "Laat haar toch met rust. Ze is ongelukkig." Maar ik was dolgelukkig, alleen was de filter weg."
Ik ben altijd bang dat ik mensen teleurstel. Als er aanvragen binnenkomen, wil ik altijd ja zeggen. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik het net op die manier zelf in stand aan het houden ben.
Het leven van Mieke Gorissen is sinds de tranenbabbel toch wat veranderd. "Zeker qua aandacht. Het is iets waarvan ik nu nog altijd niet heel goed weet hoe ik er mee moet omspringen. Op bepaalde vlakken is de anonimiteit weg, ja."
"Ik ben altijd bang dat ik mensen teleurstel. Als er aanvragen binnenkomen, wil ik altijd ja zeggen. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik het net op die manier zelf in stand aan het houden ben."
"Het zijn fijne dingen die op mijn pad komen, maar er staat precies een spotlight op mij. Net omdat ik iemand ben die doet en daarna pas denkt, is dat een positie waarvan ik weet dat mijn nerveuze aard er niet rustiger van zal worden."
"Mocht ik een glazen bol gehad hebben, dan zou ik er zeker goed over nagedacht hebben. Maar dat zou totaal niet geholpen hebben. Ik denk soms te veel na, maar op dat moment zeker niet."
"Onlangs sprak iemand me aan in een winkel. Hij zei dat de spontaniteit van mijn interview hem had geïnspireerd om spontaan iets tegen mij te zeggen. Dat vond ik hartverwarmend. Sommige mensen hebben er een klein gelukske in gevonden en daar ben ik dankbaar voor."
"Ik denk dat leerkrachten LO uit hun stoel vallen"
Naast de tranen staat Mieke Gorissen natuurlijk ook voor sportieve prestaties. Soms tot haar eigen verbazing.
"Ik loop graag, maar vroeger had ik altijd de laagste punten op sport. Ik denk dat mijn leerkrachten lichamelijke opvoeding van vroeger uit hun stoel vallen."
"Balsporten? Dramatisch. Toestelturnen? Een ramp. Dankzij de coopertest kon ik mijn punten wel opkrikken."
