Frank Raes zag Wilfried Van Moer eerst als kleine jongen en later als beginnende journalist de Belgische voetbalvelden domineren. "Eigenlijk was hij een moderne voetballer, zijn tijd ver vooruit."
Wilfried Van Moer begon zijn carrière eigenlijk als een rechtsbuiten, weet Frank Raes. "Bij Antwerp won hij op die positie zelfs de Gouden Schoen. Maar bij Standard hebben ze hem een rijtje naar achteren geschoven."
"In Luik was hij de box-to-box-man op het middenveld. Een zeer moderne voetballer, met een enorme zin voor positiespel. Hij stond altijd vrij. Hij scoorde gemakkelijk, maar kon ook hard zijn. Eigenlijk zou hij nu nog altijd perfect meekunnen."
"Op het toppunt van zijn kunnen brak hij zijn been. Iedereen dacht dat het voorbij was, maar via Beringen raakte hij toch weer bij de nationale ploeg. Hij heeft België naar het EK geleid, waar hij ook nog goed meespeelde tot in de finale. Hij was er ook nog bij in 1982, maar meer als "wegkapitein"."
"Hij heeft een zeer lange carrière gehad, die werd gebroken door die beenbreuk. Hij behoort absoluut tot de top 3 van zijn generatie en ook daarna."
Van Moer scoorde gemakkelijk, maar kon ook hard zijn. Zowel een strateeg als een aandrijver.
"Hij was te veel in zichzelf gekeerd voor het trainerschap"
Gevraagd naar zijn hoogtepunt verwijst Frank Raes meteen naar zijn 2e periode bij de nationale ploeg. "Hij heeft die ploeg mee op de rails gezet, waarna de trein van de generatie-Thys was vertrokken. Daar profiteren wij nu nog mee."
"Maar zijn allerstrafste periode was toch bij Standard. Daar was hij in een fantastische ploeg zowel de strateeg als de aandrijver. Hij was ook een leider, maar eerder van het soort: niet zeveren, maar spelen."
"Als trainer had hij minder succes. Hij zag het wel, maar had moeite om het over te brengen. Hij was een beetje te veel in zichzelf gekeerd, was niet echt een tafelspringer. Hij was niet geboren voor het trainerschap, dat wist hij zelf ook."
