Nog twee dagen tot de openingsceremonie van de Paralympische Spelen. Voor ons land zal Bruno Vanhove de vlag dragen. "Een hele eer", vindt de kapitein van het goalbalteam, die met zijn team op de kwartfinales mikt deze Spelen.
Onze Belgische paralympiërs stromen één voor één toe in het olympisch dorp in Tokio. Onder hen ook Bruno Vanhove, kapitein van onze nationale goalbalmannen. Vanhove was er al in 2008 in Peking en in 2012 in Londen bij en heeft dus de nodige ervaring.
"Het is gelijkaardig aan hetgeen wat ik in Londen heb meegemaakt", klinkt het bij Vanhove. "Het grote verschil is dat er geen publiek, vrienden en familie aanwezig zijn. Maar voor de rest is het stramien heel gelijkaardig, dat voelt heel vertrouwd aan."
"Zo zonder publiek spelen zal wel een kleine impact op het spel hebben. Als er gescoord wordt en er is heel veel applaus, hoor je de bal niet meer. Dan hoor je niet meer wat er aan de overkant gebeurt en weet je moeilijk wat er gaat gebeuren. Dat is nu niet het geval."
"Maar langs de andere kant blijft het wel jammer dat er geen publiek bij kan zijn. Als paralympische sporter heb je weinig kansen om echt voor publiek te spelen. Maar het is verstaanbaar dat dat op dit moment niet mogelijk is."
Kwartfinales zijn het doel, alles wat daarna komt is bonus
Onze goalbalmannen nemen het in de poulefase op tegen China, Turkije en Duitsland. Een zware opdracht. Maar dat schrikt Vanhove niet af. "We willen als ploeg de kwartfinales halen", klinkt de kapitein ambitieus.
"We zitten in de poule met de Europees kampioen, vice-Europees kampioen, vice-wereldkampioen en Aziatisch kampioen. We zullen dus een goed toernooi moeten spelen om die kwartfinales ook te halen. Alles wat daarna komt, is bonus."
Vanhove zal samen met Michèle George de Belgische vlag dragen tijdens de openingsceremonie. "Ik zit er niet mee in mijn hoofd", zegt Vanhove daarover. "Het is een hele eer dat ze me dat gevraagd hebben. Ik krijg er nog kippenvel van."
"Ik ben al sinds 2003 bezig met deze sport. Ik heb al 2 Paralympische Spelen meegemaakt. Het is een erkenning voor onze ploeg dat ik als kapitein vooraan de delegatie mag uitlopen. Het is voorlopig een van de hoogtepunten in mijn carrière.
Ik weet niet wat ik moet verwachten. De vorige openingsceremonies heb ik niet meegemaakt omdat we meteen daarna een wedstrijd hadden. Ik laat het op me afkomen. Het is goed georganiseerd, goed geregisseerd. Ik zal er vooral van genieten.
