Eén gouden medaille is uitzonderlijk, twee opeenvolgende zelfs ongezien. Nafi Thiam zorgde vandaag voor een unieke prestatie door als eerste Belg ooit haar olympische titel te verlengen. Velen probeerden het al, maar niemand slaagde erin. De redenen waren divers: van scheidsrechterlijke dwalingen, over blessures tot de versmachtende mentale druk. Een overzicht.
Gaston Reiff
Olympisch kampioen op 5000 meter in 1948
Gaston Reiff verraste in 1948 de atletiekwereld door de Tsjechische legende Emil "De Locomotief" Zatopek te kloppen. 4 jaar later in Helsinki draaide het helemaal anders uit.
Reiff moest in de finale een ronde voor het einde opgeven na een complete inzinking. "Ik wilde met panache winnen, maar raakte verstikt en kon het ritme van mijn tegenstanders niet volgen", vertelde hij daar later over.
André Noyelle
Olympisch kampioen in de wegwedstrijd in 1952
Net zoals velen het slachtoffer van zijn eigen succes. Na zijn olympische titel in 1952 kreeg André Noyelle de kans om profwielrenner te worden. Door dat statuut kon hij 4 jaar later in Melbourne niet langer zijn titel verdedigen. Enkel amateurs waren immers toegelaten.
Gaston Roelants
Olympisch kampioen op de 3000 meter steeple in 1964
De Belgische atletiekgod Gaston Roelants snelde in 1964 naar olympisch goud. Alleen kon hij in de volgende editie in Mexico-Stad zijn kansen nooit ten volle verdedigen.
Roelants sukkelde namelijk al maanden met een knieblessure. In de reeksen eindigde hij nog 3e, in de finale was dat "maar" 7e.
Patrick Sercu
Olympisch kampioen op 1000 meter tijdrit in 1964
De koning van de piste veroverde goud in 1964. Maar hem wachtte hetzelfde lot als André Noyelle: door een profcontract mocht hij niet meer deelnemen aan de Spelen.
Robert Van de Walle
Olympisch kampioen in het judo tot 95kg in 1980
"Mijn leven stortte in." Robert Van de Walle noemt het nog altijd de grootste ontgoocheling uit zijn carrière. Na zijn olympische titel in 1980 draaiden de Spelen in Los Angeles uit op een enorme teleurstelling.
Door een scheidsrechterlijke dwaling verliest de judoka in de eerste ronde verrassend van de Amerikaan Leo White. "Ik wou té goed presteren", blikte hij later terug. "Ik voelde te veel druk van buitenaf."
Roger Ilegems
Olympisch kampioen op de puntenkoers in 1984
Zijn titel in de puntenkoers was een enorme stunt in 1984. 4 jaar later was Ilegems er niet bij. U mag één keer raden waarom...
Net als Noyelle en Sercu was de renner dan geen amateur meer. Pas in 1996 zouden ook profwielrenners mogen deelnemen aan de Spelen.
Ulla Werbrouck
Olympisch kampioen in het judo tot 72kg in 1996
Na de triomf in Atlanta startte Ulla Werbrouck ook in Sydney als topfavoriete voor goud aan de Spelen. Verwachtingen die ze niet kon inlossen. In de 2e ronde sneuvelt Werbrouck al tegen de Spaanse Martin. Ook de herkansing voor brons gaat verloren met een waza-ari van de Zuid-Koreaanse Cho Min-Sun.
Frédérik Deburghgraeve
Olympisch kampioen zwemmen op de 100 meter schoolslag in 1996
Het kan snel gaan in topsport. Ook Frédérik Deburghgraeve kan erover meespreken. Na zijn olympische titel slaagt de zwemmer er zowaar niet in om de limiettijd te zwemmen voor de Olympische Spelen in Sydney.
Hij besluit meteen ook zijn carrière te beëindigen. Als reden voor het verval haalt hij de enorme mentale druk aan.
Justine Henin
Olympisch kampioen tennis in 2004
De heldin van Athene zou Peking niet veroveren. Justine Henin maakt in mei 2008 - twee maanden voor de Spelen - compleet onverwacht bekend dat ze stopt met tennissen. Na enkele verrassende nederlagen trekt de Waalse er plots de stekker uit. Nadien zou ze wel nog een comeback maken.
Tia Hellebaut
Olympisch kampioen hoogspringen in 2008
Zichzelf opvolgen zou een bijzonder straf nummer geweest zijn. Tia Hellebaut kondigt enkele maanden na haar gouden sprong in Peking aan dat ze zwanger is en stopt met hoogspringen.
Twee jaar later keert ze terug, met de Olympische Spelen in Londen als hoofddoel. Door de geboorte van een tweede kindje verloopt de voorbereiding wel niet optimaal. Hellebaut geraakt in Londen niet over 2 meter en moet vrede nemen met een 5e plek.
Greg Van Avermaet
Olympisch kampioen in de wegwedstrijd in 2016
Na 5 jaar ruilde hij zijn gouden helm in voor een wit exemplaar. Daar had Greg Van Avermaet zich voor de start van de wegrit in Tokio al bij neergelegd. De renner trok als helper van Wout van Aert en Remco Evenepoel naar de Spelen. Na veel werk te hebben verzet, gaf hij op 53 kilometer van de streep op.
Bovenstaand overzicht bestaat enkel uit naoorlogse kampioenen op individuele nummers. Al slaagde ook vóór 1948 en in de ploegsporten er nog nooit een Belg in om zijn olympische titel te verlengen.
Aan Nafi Thiam om de vloek te doorbreken.