Egan Bernal: "Misschien kan ik nu eens bidons halen voor mijn ploegmaten"

Egan Bernal zag gisteren sterretjes op weg naar de Grand Colombier en finishte op meer dan 7 minuten van ritwinnaar Tadej Pogacar. In het algemeen klassement tuimelde hij van de 3e naar de 13e plaats, op 8'25" van Primoz Roglic.

"Ik voel me vandaag wel een beetje beter, ik ben relaxed", klinkt het op de rustdag bij de Colombiaan. "Ik heb geen spijt van gisteren, van wat ik gedaan heb het voorbije seizoen. Ik heb mijn best gedaan en kan mezelf niets verwijten. In elke rit heb ik gevochten voor deze wedstrijd, voor deze droom die we hadden sinds vorig jaar."

"Ik heb alles gegeven wat ik in me had, ik heb gevochten tot de laatste snik. Vanaf de eerste klim zag ik zondag al enorm af. Ik moest aanklampen, maar ik ben blijven koersen en knokken. Tot ik dan op de slotklim werd gelost. En dat is het, ik kan dat niet veranderen, dat is wielrennen en het leven. Nu moeten we blijven vechten en vooral geen spijt hebben."

Bernal begon aan de Tour als titelverdediger én als één van de favorieten om de Tour opnieuw te winnen. "Toen ik voor de eerste rit dat rugnummer 1 opspelde, wist ik dat het moeilijk zou worden om terug nummer 1 te worden", zegt Bernal.

"Ik heb enorm genoten van die titel, die eer en heb elke dag mijn best gedaan. Ik denk niet dat ik druk voelde, het was eerder een soort van respect voor de wedstrijd. Ik wilde die alle eer betonen. Ik wilde hier goed voor de dag komen, ik wist dat het moeilijk zou worden in de grootste wedstrijd van het jaar met de beste renners aan de start. Maar ik heb geen last van de druk van de koers, ik voel eerder respect."

"Ik heb al één Tour gewonnen, dat kan niemand meer veranderen. Ik was de eerste Colombiaanse winnaar ooit en daar ben ik heel trots op. Ik ben echt trots op wat ik vorig jaar heb gerealiseerd op 22-jarige leeftijd. En ik zal opnieuw proberen om de Tour te winnen."

Dat zal dit jaar dus niet meer lukken. Maar wat is hij dan nog van plan in de slotweek? "Ik wil nu nog verder recupereren. En ook proberen om de jongens te helpen. Misschien kan ik hen wat bidons brengen, dat soort werk doen dat ik anders nooit doe of gedaan heb."

"Misschien kan ik eens meespringen in een vlucht, zonder te denken aan het klassement. Ik moet de komende dagen misschien ook wat tijd verliezen en als ik me weer goed voel in de vlucht meegaan. Maar het zal afhangen van hoe het met mijn rug is gesteld, want die doet nog altijd wat pijn."