Karakterkop Michael Matthews bevrijdt zichzelf en blinkt in Mende

Bij kilometer 0 opende Gougeard de debatten. Meteen vormde zich een kopgroep van 18 renners, met daarbij enkele uitgelezen namen voor de ritzege in de intussen klassieke overgangsrit naar Mende. De koerssituatie lag vast voor de volgende uren, zo leek het.

Dat was echter buiten Pogacar gerekend. De witte trui gooide op 183 km van de streep een splinterbom. Jumbo-Visma werd koud gepakt door de aanval. De ploeg van gele trui Vingegaard werd gehalveerd, terwijl de koers ontplofte. Wat volgde was een uitputtend gevecht om een nieuwe vlucht op te zetten.

Dat lukte pas on de uitloper van de tweede helling van de dag. Daar vertrok een gelijkaardige vlucht, ditmaal met 23 renners. Die kreeg de zegen van het peloton, dat de koplopers in de hitte bijna 14 minuten liet wegrijden. In de achtergrond zat Ewan toen al een tijdje in de puree. Drie Lotto-ploegmaats moesten de gehavende spurter opwachten.

Vooraan had Matthews geen zin om te wachten. Hij dynamiteerde de kopgroep heel vroeg en kreeg na wat schermutselingen Kron, Sanchez en Grossschartner mee. Die eerste verdween na een lekke band, nota bene op een verse strook asfalt. Brute pech.

Op de monsterlijk steile Montée Jalabert in Mende kieperde Matthews de andere twee overboord. Toch leken zijn inspanningen geen ritzege te gaan opleveren. Bettiol kwam met brede halen terug uit de achtergrond en ging erop en erover. Matthews sprak echter al zijn wilskracht aan en stormde de verbijsterde Italiaan op zijn beurt voorbij.

Ruim tien minuten na het nummertje van de ritwinnaar bestegen de favorieten de klim naar het vliegveld van Mende. Pogacar ging als een speer, maar kon een ijzig kalme Vingegaard niet afschudden. De witte en de gele trui wonnen wel wat seconden op de andere klassementsmannen.