Opnieuw een tennisser die enkel een tik op de vingers krijgt na een positieve dopingtest. Na de schorsing van 3 maanden voor Jannik Sinner, uitten opnieuw heel wat conculega's hun onvrede over de variërende straffen. Hoe komt het dat de nummer 1 geen enkel toernooi moet missen? Vlaamse dopingjager Marc Van der Beken verklaart de zaak.
Nog een keer de feiten op een rijtje: in maart 2024 testte Jannik Sinner 2 keer positief op de verboden stof clostebol. Dat na een massage van zijn fysio, die een snee in zijn vinger behandeld had met een - in Italië vrij verkrijgbare - spray.
Het International Tennis Integrity Agency (ITIA) sprak de nummer 1 van de wereld vrij, maar het Wereldantidopingagentschap ging niet akkoord met die beslissing. Een beroep bij het TAS volgde.
Het eindverdict? Drie maanden schorsing voor Sinner. Een die de Italiaan aanvaardde, want hij zit tot 4 mei op het strafbankje. Perfect op tijd om alsnog Roland Garros te halen drie weken later.
"Dat zorgt toch voor teleurstelling", schetst Marc Van der Beken, directeur van NADO Vlaanderen, dat instaat voor het antidopingbeleid in Vlaanderen. "Daardoor wordt de geloofwaardigheid van onze antidopingstrijd in vraag gesteld."
WADA heeft wel conform de regels gewerkt door in beroep te gaan. Dat is een weloverwogen beslissing, omdat het 25.000 Zwitserse Frank kost.
"Toch is de beslissing niet zo dwaas", gaat Van der Beken voort. "Want in justitie geldt altijd: geen enkele zaak is gelijk aan de andere. Alleen doet al die verscheidenheid in uitspraken de geloofwaardigheid geen deugd."
Na Iga Swiatek wordt opnieuw een tennisser slechts voor een korte periode geschorst. Daar mogen ze de grote budgetten in de verdediging voor bedanken. Die leidden tot logische, wetenschappelijk onderbouwde verklaringen.
"WADA heeft wel conform de regels gewerkt door in beroep te gaan. Dat is een weloverwogen beslissing, omdat het 25.000 (zo'n 26.500 euro, red.) Zwitserse Frank kost. Het WADA denkt ook wel twee keer na, maar in dit geval mocht Sinner niet zomaar wegkomen zonder straf", meent de Vlaamse dopingjager.
"Het grote verschil met een wielrenster als Shari Bossuyt of veldrijder Toon Aerts is dat zij niet wetenschappelijk konden aantonen hoe het product in hun lichaam is gekomen. Daardoor was er geen enkele verklaring mogelijk en dus volgde de maximumstraf voor niet-intentionaliteit."
"Nu bij de tennissers werd er héél kort op de bal gespeeld", besluit Van der Beken.
