Wesley Sonck blikt in 'Het huis' terug op turbulente jeugd: "Er vlogen soms stoelen door de ramen"

Bij aankomst in Het huis krijgt de gast normaal de kans om even het huis te verkennen, maar Sonck wordt meteen naar de sportkamer gestuurd. Daar mag hij het beste van zichzelf laten zien onder het goedkeurend oog van zijn grote held en basketballegende Michael Jordan.

Wanneer Sonck na de sportproef even op adem komt in de slaapkamer, vertelt hij Goens over een zware val in 2015. "Niet iedereen weet dat, maar ik ben een trap of 13, 14 naar beneden gevallen. Ik weet daar niets meer van. Het enige dat ik nog weet, is dat ik in het ziekenhuis lag en ze mij met spoed moesten opereren."

Sinds de val is Sonck zachter geworden voor zijn naasten, want volgens zijn vrouw was zijn empathieknopje niet zomaar kapot, maar gewoon afwezig.

"Ik snap wat ze bedoelt", lacht Sonck. "Een ex-ploeggenoot zei onlangs dat ik vroeger verschrikkelijk was om mee samen te spelen. Dat wist ik niet. Ik wilde gewoon winnen en daar wilde ik alles voor doen. Maar ik was geen arrogant mannetje. Ik liet mij niet doen. Dat is iets helemaal anders."

In de woonkamer krijgt Sonck beelden te zien van 10 april 1994, toen hij kampioen speelde met zijn eerste voetbalploegje KVK Ninove.

"Mijn bijnaam was ‘dikke’, omdat ik eerst in de breedte groeide en dan pas in de lengte", aldus de ex-spits. De beelden van de wedstrijd worden gevolgd door die van het kampioensfeest in Café Madelon, het volkscafé in Ninove dat Soncks mama Rosette 42 jaar openhield.

Sonck groeide letterlijk op achter de toog van Café Madelon.

"Je leert dan heel snel uw mannetje staan", vertelt Sonck als hij terugblikt op zijn jeugd. “Wij zagen bijvoorbeeld ook vechtpartijen in het café. Soms loop je dan weg van de schrik."

Een vergelijking met het boek 'De helaasheid der dingen' van Dimitri Verhulst blijkt op zijn plaats. "Dat is wat er bij ons echt gebeurd is. Er vlogen soms stoelen door de ramen, maar dat was mijn thuis."

Hoewel Café Madelon zijn thuis was, besliste Sonck op zijn negentiende het café achter zich te laten en brak hij met zijn moeder.

"Het moest ook", legt Sonck uit. "Je moet je inbeelden: er stonden twee caféstoelen naast elkaar, en daar lagen mijn broer en ik op als wij moe waren. Dan zeiden ze: ‘Slaap maar op de stoel.’ En wij deden dat dan ook."
​​
​Sonck verliet het ouderlijk huis, twintig jaar lang was er geen enkel contact tussen moeder en zoon. Sinds enkele jaren is die stilte doorbroken.

"Ik heb er wel spijt van, maar voor een stuk ook niet. Op dat moment was dat de beste beslissing, maar achteraf gezien had ik het misschien sneller moeten proberen herstellen."

Ook met zijn papa Jean-Pierre, die amper zestig jaar was toen hij overleed, had Sonck een moeilijke relatie. Op de vraag of zijn vader zo jong gestorven is omdat hij rap tegen den toog hing, is Soncks antwoord duidelijk: "Het was met momenten gewoon erg. Je zit dan ook aan de bron hé. Maar als kind heb je dat niet in de gaten. Je bent veel te jong. Je snapt dat niet. Op den duur begin je dat ook gewoon te worden. Ik heb nooit iets anders geweten."

Toen papa Jean-Pierre overleed, was het Sonck zelf die hem thuis in de zetel aantrof: "De deur was dicht, maar we hoorden zijn gsm rinkelen en voelden dat er iets niet klopte. Mijn nonkel en ik zijn samen binnengegaan en we wisten het meteen. Hij lag gewoon in de zetel. Hij had iets gekregen, maar we weten niet wat."

Zijn turbulente jeugd en de moeilijke relatie met zijn ouders heeft Sonck altijd als motivatie gebruikt om het zelf beter te doen. “Zorg dat het bij u niet gebeurt. Zorg dat je je kinderen een goed leven geeft. Toon hen hoe het kan, hoe het zou moeten.”