Bij de start van het nieuwe NBA-seizoen is het voor Belgische basketbalfans niet langer uitkijken naar één, maar wel naar twee landgenoten. Naast Toumani Camara bij Portland timmert nu ook Ajay Mitchell aan zijn NBA-carrière, bij titelkandidaat Oklahoma City. De jonge Belg maakte maandag tijd voor de Belgische pers en vertelde uitgebreid over zijn eerste NBA-maanden, zijn tijd in België en zijn ambities met de Belgian Lions. "We kunnen met België bijzondere dingen bereiken."
Ajay, hoe kijk je zelf terug op de voorbereiding? Van een speler die gekozen werd in de 2e ronde van de draft wordt vaak niet veel verwacht, maar jij hebt met enkele sterke prestaties je visitekaartje afgegeven. Heb je jezelf daarmee verrast?
Eigenlijk niet. Ik was er klaar voor. Voor mij was het gewoon een kwestie van op het veld te staan en te spelen. Gewoon basketballen, wat ik al 20 jaar doe. Spelen en plezier maken. Al ben ik natuurlijk wel heel blij met hoe alles verlopen is in "preseason".
Hoe was het om voor het eerst op een NBA-parket te staan?
Ik wist wel dat het bijzonder zou worden, maar op een NBA-veld staan, dat is toch nog iets anders (glimlacht). Maar uiteindelijk is het ook gewoon basketbal. Ik was het snel gewend. Ik was klaar en ik voelde me op mijn gemak. Ik moest gewoon tonen wat ik kan en dat heb ik gedaan.
In de voorbereiding heb je voluit je kans gekregen en ook gegrepen. Waar sta je nu, denk je?
Ik besef dat ik nog een lange weg af te leggen heb. Preseason was een geweldige ervaring. Ik moet nu blijven leren tot ik op een dag hopelijk een vaste waarde ben in de NBA. Maar ik focus eerst en vooral op het nu. Ik wil elke dag beter worden, als speler en als mens.
In de draft werd je nog gekozen door de New York Knicks, maar je belandde al snel bij Oklahoma City. Hoe ben je daar ontvangen?
Iedereen probeert me hier enorm te helpen. Ik ben ook verrast door hoe close iedereen hier met elkaar is. Iedereen praat hier met iedereen, OKC is als een familie. Iedereen steunt elkaar, dat is echt een ongelooflijk gevoel.
Geen sterren
Oklahoma City is dit seizoen een van de titelkandidaten in de NBA. Hoe is het om de kleedkamer te delen met sterren zoals een Shai Gilgeous-Alexander?
Wel, eigenlijk hebben we geen sterren in onze ploeg. Natuurlijk, op papier is een speler als Shai wel een ster, maar in het dagelijkse leven is dat ook maar een normale gast. Voor mij zijn die jongens gewoon ploegmaten.
Wat steek je van je ploegmaats op?
Ik leer eigenlijk vooral veel over onze manier van spelen, hoe er gewerkt wordt. Zij helpen me om het systeem te begrijpen. Ook van hen bezig te zien, steek ik veel op. Zij werken ook keihard, zij geven het voorbeeld. En op defensief vlak leer ik veel van jongens als Alex Caruso of Lu Dort. Ik leer veel verschillende dingen van veel verschillende spelers. Dat helpt me om elke dag beter te worden.
Je zegt dat je hard werkt om een betere speler te worden. Op welke vlakken wil je nog vooruitgang boeken?
Ik denk dat ik op alle vlakken nog sterker kan worden. Dat is ook nodig op dit niveau. Ik blijf werken aan mijn fysiek, mijn shot, mijn defense... Er zijn zoveel dingen waarin ik nog kan evolueren. Dat geeft mij op zich ook motivatie. Het is nog maar mijn eerste jaar. Ik kan nog zoveel progressie maken. Dat is allemaal heel opwindend.
Ik hou van basketbal en ik wil het de rest van mijn leven doen. Maar basketbal is niet wat mij definieert. Dat helpt om mentaal fris te blijven.
Je hebt momenteel een "two-way contract", wat betekent dat het team op elk moment kan beslissen om jou naar de satellietploeg in de G League te sturen. Is die onzekerheid niet moeilijk om mee om te gaan?
De NBA is gewoon heel onvoorspelbaar. Ik moet gewoon zorgen dat ik altijd klaar ben, wat er ook gebeurt. Het wordt sowieso een ongelooflijke ervaring. Een seizoen duurt heel lang, er kan zoveel gebeuren. Ik probeer mentaal solide te blijven door te focussen op de dingen die ik kan controleren. Dus ik heb geen stress. Ik zorg ervoor dat ik altijd klaarsta om het beste van mezelf te geven. En alles wat ik dit seizoen kan meepakken, zal me helpen voor de toekomst.
Wanneer zal het voor jou een geslaagd seizoen zijn?
Dat is nog vroeg om daarover iets te zeggen. Ik heb mijn doelen nog niet echt vastgelegd. Ik wil elke dag sterker worden en klaar zijn als ze me nodig hebben. En dan zie ik wel.
Leven van dag tot dag...
Ja, maar ik ben ook al wat met de toekomst bezig. Wat ik na mijn carrière wil doen. Een basketbalcarrière kan lang duren, maar het kan ook snel voorbij zijn. Ik hou van basketbal en ik wil het de rest van mijn leven doen. Maar ik wil ook dingen buiten het basketbal doen. Basketbal is niet wat mij definieert. En dat zorgt er ook voor dat ik mentaal fris blijf.
Ploegmaat van Victor Wembanyama
Als zoon van voormalig prof Barry Mitchell, die zelf onder meer bij Oostende en Luik speelde, is basketbal je met de paplepel ingegoten. Krijg je nog veel goeie raad van je vader?
Hij zegt me om elke keer alles te geven wanneer ik op het veld sta, of het nu voor een training of een wedstrijd is. En hij leert me ook om me geen zorgen te maken over de fouten die ik maak en nog zal maken. Iedereen maakt fouten en ik ben nog jong.
In welke mate heeft je vader jouw carrière beïnvloed?
Papa was een van de eerste spelers die ik aan het werk zag als kind. Dat op zich heeft ervoor gezorgd dat basketbal altijd een deel van mijn leven zou zijn. Ik wist wel dat ik altijd zou willen basketballen, maar hij heeft me nooit gepusht.
Je doet nu eigenlijk al beter dan je vader, want hij speelde nooit in de NBA.
(glimlacht) Het is nooit een competitie geweest, maar ik heb er wel altijd naar gestreefd om beter te worden dan hij. Het is altijd mijn drijfveer geweest om zo goed mogelijk te worden. Door de jaren heb ik veel goeie raad gekregen van hem. En hij zei me ook altijd dat ik beter kon worden dan hij. Dat heeft me veel motivatie gegeven.
Papa was een van de eerste spelers die ik aan het werk zag als kind. Dat heeft ervoor gezorgd dat basketbal altijd een deel van mijn leven zou zijn.
Je vader kennen we vooral van bij Oostende en Luik, maar zelf speelde je op jonge leeftijd ook nog even op het hoogste niveau in België. Wat weet je nog van je periode bij Limburg United?
Dat heeft me echt geholpen om klaar te zijn voor de NCAA. Door die eerste profervaring kon ik me snel ontwikkelen. Daardoor had ik in het college-basketbal in Amerika een streepje voor, zeker op het vlak van basketbal-IQ. Dus die periode bij Limburg United is heel bepalend voor me geweest. Ik ben heel dankbaar voor die ervaring.
Voor je Limburgse periode had je een kort Frans avontuur bij Nanterre. Daar speelde je bij de jeugd zelfs nog even samen met ene Victor Wembanyama...
Dat klopt (lacht). We horen elkaar af en toe nog wel eens, maar niet zo vaak. Hij heeft me wel een bericht gestuurd toen ik gedraft werd. Onze moeders zijn wel nog steeds vrij close. Toen we in de voorbereiding tegen San Antonio speelden, hebben we ook even gebabbeld. Het was cool om elkaar weer te zien.
Met Toumani Camara bij de Belgian Lions
Samen met Toumani Camara zet je nu vanuit de NBA het kleine België op de basketbalkaart. Weten jouw ploegmaats überhaupt iets over ons landje?
Frieten kennen ze wel (lacht). In het begin dachten ze dat frieten uit Frankrijk komen (French fries, red), maar ik heb hen wel duidelijk gemaakt dat frieten Belgisch zijn. En ze weten hier ook wel dat we heel goeie chocolade hebben en dat onze wafels heel lekker zijn, maar voor de rest kennen ze België niet echt. Ik moet ze nog wat opvoeden.
Met Val (Valentin Moniquet, de broer van wielrenner Sylvain Moniquet, red) is hier ook een Belgische kiné bij de club. Samen vertellen we hier aan iedereen die het horen wil dat België heel cool is. En iedereen snapt ook wel dat het maf is dat zo'n klein land 2 NBA-spelers heeft.
Voel je daar in de VS ook dat het in België iets losmaakt dat er met jou en Toumani twee landgenoten in de NBA spelen?
Zeker. Sinds ik gedraft ben, voel ik enorm veel steun vanuit België. Dat is heel speciaal voor mij en het doet me plezier dat ik mijn land trots kan maken.
Heb je een boodschap aan de Belgische jeugd die nu opgroeit met twee NBA-Belgen om naar op te kijken?
Blijf dromen! Alles is mogelijk. Ik ben ook opgegroeid in België. Mijn ontwikkeling in België heeft me echt geholpen. Dus je mag niet denken dat het onmogelijk is, want alles kan. We hebben veel talent in België. Ons land is tot veel in staat. Dus geloof in je dromen, want het kan echt.
Het is een kwestie van tijd voor we nog meer spelers in de NBA hebben. Voor mij was het een droom en is het een doel geworden. Nu sta ik hier. Dus kinderen moeten blijven dromen. Kijk maar naar Toumani en ik. Dat wij hier nu staan, kan ook veel jongeren helpen.
Mijn boodschap aan de Belgische jeugd: blijf dromen, want alles is mogelijk.
Je zegt dat er veel talent is in ons land. Mogen basketbalfans in de toekomst dan ook dromen van mooie resultaten met de nationale ploeg? Wanneer zien we jou en Toumani bijvoorbeeld eens samen bij de Belgian Lions?
De nationale ploeg is heel speciaal voor mij en ook voor Toumani. Ik wil absoluut voor de Lions spelen en tonen waartoe we als land in staat zijn. Het zou geweldig zijn om samen met Toumani bij de nationale ploeg te spelen.
Maar internationaal basketbal en de NBA zijn wel moeilijk te combineren...
Dat klopt. Tijdens het NBA-seizoen is dat sowieso onmogelijk, dus het moment moet kloppen. Ik zit al wel met het EK volgende zomer in mijn hoofd, maar ik zal ook moeten kijken hoe ik me voel na een zwaar NBA-seizoen. Als ik fit ben, wil ik er zeker bij zijn.
Het zou geweldig zin om samen met Toumani Camara bij de nationale ploeg te kunnen spelen.
De laatste jaren zijn de Belgian Lions een vaste klant geweest op het EK, maar op een WK stonden de Belgische mannen nog nooit. Kunnen de Lions in de toekomst ook de Belgian Cats achterna?
Met je land een WK of de Spelen meemaken, dat is een droom. Als speler is dat het niveau waar je mee wilt strijden. En waarom zou het niet kunnen? Als we daarin niet geloven, dan is er iets mis met onze manier van denken. We hebben veel goeie spelers en er komt nog veel talent aan. Ik denk echt dat we bijzondere dingen kunnen bereiken.
