In Londen is het derde grandslamtoernooi van het seizoen volop aan de gang. In zijn Wimbledon-blog legt onze reporter Dirk Gerlo uit hoe de organisatie flink wat extra terreinen wil aanleggen. En dat niet iedereen daar om te springen staat.
Het meest prestigieuze toernooi
Wimbledon is het oudste, het meest prestigieuze van de vier grandslamtoernooien. Vraag een willekeurige speler welk toernooi zij of hij wil winnen en Wimbledon staat op 1. Geen discussie mogelijk.
Even op een rijtje: eerste keer Wimbledon in 1877, 4 jaar later (en ook op gras toen) de US Open, in 1891 Roland Garros (op gravel) en in 1905 de Australian Open (op gras toen).
Wimbledon was altijd al dé maatstaf der dingen, tot pakweg eind jaren 80 van de vorige eeuw. Toen verhuisde de Australian Open van Kooyong in de buurt van Melbourne richting stad en Flinders Park, nu Melbourne Park. Het Australische grandslamtoernooi kon als eerste uitpakken met een gloednieuw stadion, met dak. Nu kan er op 3 velden onder dak gespeeld worden als het regent.
Wimbledon kwam in 2009 met een dak op Centre Court, Court One volgde een paar jaar later.
In New York kreeg het imposante Arthur Ashe Stadium een dak in 2016, Parijs volgde in 2020 en dit jaar met schuifbare daken op les courts Philippe Chatrier en Suzanne Lenglen.
Die daken kwamen er vooral op vraag van televisie. Lange regenpauzes joegen de kijkers weg en maakten een deftige planning onmogelijk.
Maar de grandslamtoernooien beseften ook dat de spelers, sponsors en ook wel de toeschouwers wat meer in de watten gelegd moesten worden. En dus werd de voorbije jaren enorm gerenoveerd in Parijs, Melbourne, New York en Wimbledon.
Het moet gezegd: de grandslamervaring is voor iedereen veel aangenamer geworden.
39 nieuwe grasterreinen
Maar, zo gaat dat. Elk grandslamtoernooi wil de absolute nummer 1 worden, de concurrentie de loef afsteken.
Zo breidde de Australian Open de voorbije 10 jaar enorm uit. De site is nu 40 hectare groot, waardoor er dus veel meer ruimte is voor alle betrokken partijen: spelers, toeschouwers, sponsors en dus… veel meer inkomsten ook.
Parijs zit voorlopig op de limiet met maar 8,5 hectare beschikbare ruimte en zoekt in alle stilte nog altijd naar meer grond. Wimbledon en New York zitten in mekaars buurt met 17 en 19 hectare.
Wimbledon, de "All England Club" heeft al een tijdje een masterplan klaar om de verzamelde concurrentie weg te blazen met het "Wimbledon Park Project".
De bedoeling is om aan de andere kant van Church Road en de huidige site 30 hectare "Metropolitan Open Land" (zeg maar de vroegere 18 holes Wimbledon Golf Club) te gebruiken voor de uitbreiding van de All England Lawn Tennis Club (AELTC) naar in totaal 47 hectare.
De AELTC betaalde de golfclub al 64 miljoen pond om zo de huur van de baan over te nemen. Het is nu wachten op de toelating om 39 nieuwe grasterreinen en een extra showcourt voor 8.000 toeschouwers aan te leggen en te bouwen.
Kostprijs van het project: 200 miljoen pond.
Merton, een dorp in de buurt met een stukje van de te gebruiken gronden stemde al in met de uitbreiding van Wimbledon. Maar Wandsworth, een ander dorp met minder grond dan Merton, ketste de uitbreiding af waardoor nog niet met de werken gestart kon worden.
Nog voor het einde van de zomer leidt Jules Pipe, de plaatsvervangende burgemeester van Londen een hoorzitting van de Greater Londen Authority over
het project, een hoorzitting die bepalend kan zijn voor de toekomst van de plannen van de AELTC.
De gespecialiseerde website YouGov deed een online bevraging bij de Londenaars en amper 8% van de ondervraagden zag de uitbreiding niet zitten.
En dan is er - stevige parallel met het stadionproject van Club Brugge - het protest van de buurtbewoners. Die verzamelden zich in "Save Wimbledon Park", een protestbeweging die vindt dat het project van de club megalomaan is, dat de club arrogant is en dat er geen plan B, C of D is.
En dus werden al 1.000 bezwaren ingediend en kreeg een petitie tegen de uitbreiding al 19.000 handtekeningen.
De AELTC zegt dat er al veel overleg is geweest met de buurtbewoners, dat de plannen al werden aangepast, dat de buurtbewoners zullen kunnen profiteren van de banen, het park, de totale transformatie van de buurt.
Met het toernooi dat volop aan de gang is stijgt de animositeit, op weg naar de club zie je zwarte vlaggen en hier en daar aanplakbiljetten van de bewoners waarop ze hun eisen kracht bijzetten.
Enkele protestborden en affiches werden door een gemaskerde in het zwart geklede man al afgerukt, waarop de club liet weten dat ze dit soort vandalisme afkeuren en dat ze hier niks mee te maken hadden.
Samengevat, strijd op en naast de banen van de All England Club. De eerste spade voor het stadionproject is nog lang niet gestoken, het gras voor de 39 extra banen is nog lang niet gezaaid. Met alle juridische procedures die ongetwijfeld nog gaan komen en een geplande constructieperiode van 6 jaar duurt het nog minstens tot 2030 voor het "Wimbledon Park Project" realiteit wordt.
Dirk Gerlo
