Misschien wel de beste doelman ter wereld en enkele weken geleden nog winnaar van de Champions League met Real Madrid, maar toch zal Thibaut Courtois er straks niet bij zijn op het EK. Hij is niet de eerste topspeler die een groot toernooi moet missen door onenigheid met de bond of bondscoach. En dat pakte niet altijd verkeerd uit.
Karim Benzema (Fra): EK 2016 en WK 2018
Voor de meest recente en misschien wel meest bekende voorganger van Thibaut Courtois steken we de grens over naar Frankrijk. In 2015 zit Karim Benzema in de fleur van zijn leven: bij Real Madrid staat hij bijna wekelijks aan het kanon en stapelt hij de trofeeën op.
Tot de zaak-Mathieu Valbuena. De collega-international van Benzema wordt afgeperst met een sekstape en Benzema zelf zou daar een dubieuze rol in gespeeld hebben.
In Frankrijk is Benzema meteen persona non grata. Didier Deschamps neemt hem, al dan niet onder druk van de Franse federatie, niet op in de selectie voor het EK in eigen land. Zonder Benzema haalt Frankrijk toch de finale, maar verliest die van Portugal.
Eric Cantona (Fra): EK 1996
Karim Benzema was niet de eerste Fransman die zichzelf onmogelijk maakte bij de nationale ploeg. Eric Cantona maakt midden jaren 90 furore in de Premier League, bij Manchester United.
Maar overal waar Cantona gaat, is de controverse nooit ver weg. In 1988 is hij al eens gedumpt bij de nationale ploeg, omdat hij bondscoach Henri Michel "un sac de merde" (een zak stront) had genoemd.
In de aanloop naar het EK van 1996 wil bondscoach Aimé Jacquet zijn hele ploeg rond Cantona bouwen, die ook zijn aanvoerder wordt. Maar in januari 1995 slaan de stoppen bij de kolerieke Fransman door tijdens een competitiematch tegen Crystal Palace. Cantona krijgt rood en geeft een toeschouwer een karatetrap wanneer hij het veld verlaat.
Cantona kan maar net een gevangenisstraf vermijden en werd 8 maanden geschorst. Hij verliest in die periode zijn plaats bij Frankrijk aan een beloftevolle jonge middenvelder van Bordeaux ... Zinédine Zidane.
Zonder Cantona wordt Frankrijk op het EK in Engeland in de halve finales uitgeschakeld na strafschoppen. Jacquet legt op dat toernooi wel de kiem voor de latere successen, met de wereldtitel van 1998 als hoogtepunt.
Ruud Gullit (Ned): WK 1994
Gouden Bal, 2x Europacup I met Milan, Europees kampioen met Nederland, ... De erelijst van Ruud Gullit is, zowel individueel als bij zijn clubs, al ellenlang wanneer het WK van 1994 voor de deur staat.
Hoewel Gullit al bijna 32 jaar is, is hij nog altijd de grote ster in een team met onder meer Dennis Bergkamp, Ronald Koeman, Frank Rijkaard en de broers De Boer.
Maar de charismatische Gullit ligt in de clinch met bondscoach Dick Advocaat over de tactiek. Advocaat zweert bij een aanvallende speelstijl, terwijl Gullit meer defensief wil spelen.
Enkele dagen voor de Nederlanders naar de VS afreizen, barst de bom. Gullit laat Advocaat weten dat hij niet meegaat. Op het WK zelf strandt Oranje in de kwartfinales tegen latere winnaar Brazilië.
Michael Laudrup (Den): EK 1992
Het is een bekend verhaal in de geschiedenis van het EK voetbal: omdat Joegoeslavië zich door de burgeroorlog terugtrekt, wordt Denemarken in allerijl opgetrommeld.
Het zogenaamde "strandelftal" (omdat veel spelers al van hun vakantie aan genieten waren) is geboren. Letterlijk vanuit het niets worden ze zowaar Europees kampioen.
Bekende spelers van toen luisteren naar de namen Peter Schmeichel, Flemming Povlsen en de broers Laudrup. Toch zou enkel Brian Laudrup naar Zweden vliegen.
Michael Laudrup, op dat moment een van de steunpilaren van het Barcelona van Johan Cruijff, heeft geen zin om zijn vakantie te onderbreken, ook al niet omdat hij niet botert met bondscoach Richard Møller Nielsen. Een historische misrekening van de oudste van de twee Laudrups.
Gerd Müller (Dui): EK 1976
40 jaar lang is Gerd Müller topschutter aller tijden geweest van de nationale voetbalploeg. "Der Bomber" kwam tot 68 goals in amper 62 interlands, fabelachtige cijfers.
Dat doelpuntentotaal had nog véél hoger kunnen liggen, als Müller er in 1974 niet de brui aan gaf bij West-Duitsland, op amper 28-jarige leeftijd.
De reden is bijna even pijnlijk als hilarisch. Na de wereldtitel op het WK in eigen land zijn de vrouwen van de spelers niet uitgenodigd op het feestbanket. Verschillende bobo's mogen hun vrouw wel meenemen en dat schiet bij Müller in het verkeerde keelgat.
Zo moet West-Duitsland het op de volgende grote toernooien doen zonder zijn doelpuntenmachine. Op het EK van 1976 wordt de finale nog gehaald (Panenka besliste over de finale), het WK van 1978 wordt een sof.
Roy Keane (Ier): WK 2002
Tegenwoordig is Roy Keane bekend van zijn snoeiharde analyses, een kwarteeuw eerder zijn dat zijn snoeiharde tackles.
Als middenvelder bij Manchester United is Keane het gewoon om de successen op te stapelen, maar bij Ierland moet hij de ploeg bijna in zijn eentje op de rug dragen.
Toch slaagt hij erin om zich met Ierland te plaatsen voor het WK van 2002, ten koste van Nederland. Maar het amateurisme van de Ierse bond kan Keane niet verkroppen. In een als brandbrief vermomd interview maakt hij alles en iedereen met de grond gelijk, ook bondscoach Mick McCarthy.
Keane mag meteen zijn biezen pakken. Zonder hun vedette doen de Ieren het lang niet slecht in Japan en Zuid-Korea. Ierland verliest in de 1/8e finales pas na penalty's tegen Spanje.
Johan Cruijff (Ned): WK 1978
Sterke persoonlijkheden, moeilijke karakters: dat lijkt de rode draad te worden in dit lijstje. Ook Johan Cruijff kunnen we in die categorie onderbrengen.
In 1974 neemt hij Nederland bij de hand op weg naar de WK-finale van 1974, die het wel verliest tegen West-Duitsland.
Vier jaar later dan maar revanche in Argentinië? Niet dus, want Cruijff weigert - net als Willem van Hanegem overigens - om zich voor de kar te laten spannen van het dictatoriale regime in het gastland.
Althans, dat is jarenlang de uitleg die hieraan werd gegeven. Maar in 2008 onthult Cruijff zelf de echte reden voor zijn forfait. Hij had aan een kidnapping in zijn huis in Barcelona, kort voor het WK, een trauma overgehouden. "Soms zijn andere dingen in het leven belangrijker dan voetbal."
Ook zonder Cruijff doet Nederland het niet slecht, al verliest Oranje wel voor de 2e keer op een rij de WK-finale.
Bernd Schuster (Dui): WK 1986
8 jaar Barcelona en 2 jaar Real Madrid: dat zijn de jaren 80 van Bernd Schuster in een notendop. De Duitser geldt in die periode als een van de beste middenvelders ter wereld en eindigt dan ook 3 keer op het podium bij de Gouden Bal.
Maar op zijn 24e zit zijn interlandcarrière er al op. Die is in 1980 goed begonnen met een Europese titel, dankzij winst tegen de Rode Duivels in de finale.
Maar enfant terrible Schuster ligt bijna voortdurend overhoop met de Duitse bond. Hij weigert een interland tegen Albanië te spelen om thuis te zijn voor de geboorte van zijn tweede zoon, wat toen blijkbaar nog een groot schandaal was.
Kort voor het EK van 1984 doet een oefenmatch tegen Brazilië de emmer overlopen. Barcelona wil zijn speler niet afstaan, omdat een dag later een match tegen Rayo Vallecano op het programma staat.
Uiteindelijk wordt afgesproken dat Schuster 45 minuten speelt. Het feestje na de match laat hij - schijnbaar wijselijk - passeren. Maar bij de bond denken ze daar anders over. Er wordt gedreigd dat Schuster nooit meer voor Duitsland mag spelen. Een poging om de plooien glad te strijken valt door enkele misverstanden in het water
Ada Hegerberg (Noo): WK 2019
Wie denkt dat het enkel mannen zijn die met hun bond(scoach) overhoop liggen, is niet vertrouwd met het verhaal van Ada Hegerberg.
Beste Speelster van Europa in 2016, Gouden Bal in 2018 en topschutter aller tijden in de Champions League: Hegerberg staat jarenlang aan de top van de voetbalpiramide.
We hoeven er niet eens 10 jaar voor in de tijd terug te keren, maar in 2017 heeft het voetbal bij de vrouwen nog niet de status die het nu heeft. Hegerberg vindt dat de Noorse federatie te weinig respect toont voor het vrouwenelftal, ook financieel.
Daarom besluit ze in 2017, op het hoogtepunt van haar roem, om de nationale ploeg vaarwel te zeggen. Met Hegerberg had Noorwegen in 2013 nog de EK-finale gehaald, zonder haar overleeft het 4 jaar later niet eens de groepsfase. Pas na 5 jaar zal ze uit haar internationaal pensioen terugkeren.
