Het kan snel gaan in het tennis, zowel in positieve als in negatieve zin. Vraag het maar aan Emma Raducanu. Onze tenniscommentator Dirk Gerlo richt zijn vizier op de nog altijd maar 21-jarige Britse, die na een stormachtig begin van haar carrière niet meer gewerveld heeft.
Gaat er een belletje rinkelen? Emma Raducanu, de winnares van de US Open in 2021 na een tienerfinale tegen Leylah Fernandez.
Raducanu schoot in de zomer van dat jaar vanuit het niets naar de wereldtop. Terwijl ze haar A-levels, de examens in het slotjaar van de middelbare school afwerkte, stootte ze dankzij een uitnodiging van de Britse tennisfederatie door naar de 1/8e finales op Wimbledon. Daar moest ze met ademhalingsproblemen opgeven.
Een paar weken later trok ze naar de US Open. Een regelrecht wonder geschiedde. Vanuit de kwalificaties en zonder ook maar één set te verliezen won Raducanu op 18-jarige leeftijd de US Open. Niemand had haar dat voorgedaan.
Emma Raducanu werd bedolven onder de lofbetuigingen. "A new star was born." Koningin Elisabeth feliciteerde haar persoonlijk. De hertogin van Cambridge, Kate Middleton, nodigde haar uit om een balletje te slaan. Ze werd ook al geridderd door King Charles, noem maar op.
Sponsors stonden uiteraard in de rij om met Emma Raducanu in zee te gaan. De manager van Raducanu, de man die eerder Maria Sjarapova aan lucratieve contracten hielp, deed hetzelfde voor Raducanu.
Wat dacht u van Nike, Wilson, Dior, Tiffany & Co, Evian, British Airways, Vodafone, Porsche, HSBC. Raducanu, nu 21 jaar, kan eigenlijk nu al gaan rentenieren.
Maar de keerzijde van de medaille nu. Hoe gaat het ondertussen sportief met Raducanu? Na die fenomenale US Open zagen we haar nog maar sporadisch op de baan. Raducanu zakte van plaats 10 naar plaats 289, nu staat ze op 210.
Voor die spectaculaire terugval zijn er verschillende redenen.
Coachescarrousel
Emma Raducanu is op het vlak van coaches geen voorbeeld van regelmaat. Toen ze voor het eerst scoorde op Wimbledon, deed ze dat onder de leiding van de ervaren topper Nigel Sears, die nog coach was van onder meer Daniela Hantuchova en Ana Ivanovic.
Sears werd na Wimbledon ingeruild voor de jongere, maar ambitieuze en meteen succesvolle Andrew Richardson. De verbazing was groot dat Raducanu na haar winst op de US Open de samenwerking met Richardson stopzette.
Werd Raducanu ingefluisterd dat Richardson niet voldoende ervaring had en er meer expertise nodig was om het succes te bestendigen? Allicht wel.
Het was het begin van een dolle rit, want ook de meer belezen Torben Beltz, Dmitri Toersoenov en Sebastian Sachs hielden het niet lang vol, waarna een periode zonder coach volgde.
Raducanu heeft een verklaring voor haar frequente coachwissels. Coaches willen geen continue vragenstroom over het hoe en waarom van bepaalde trainingen, oefeningen en routines. Vragen die Raducanu voortdurend stelt en methodes die ze in vraag stelt. Nu werkt Raducanu weer samen met een van haar jeugdcoaches, Nick Cavaday.
Blessures
Veel kans om weer wat te bouwen aan de carrière van Raducanu heeft Nick Cavaday nog niet gekregen. Naast de resem trainerswissels was er immers ook een waslijst met blessures en andere ongemakken die de Britse van de tennisbanen hielden.
Laten we beginnen met de "kleine" probleempjes: keelontstekingen, covid, blaren aan handen en voeten, ribben en rug die een tijdlang opspeelden, maar vooral operaties aan de linker- en de rechterpols en de enkel.
In een moment van vertwijfeling zei Raducanu op de BBC dat ze de US Open liever nooit had gewonnen.
Die operaties en blessures zorgden ervoor dat Raducanu in 2022 amper 37 matchen speelde, ze verloor er 20. Vorig jaar was nog erger met 10 matchen, 5 gewonnen en 5 verloren.
In een moment van vertwijfeling zei Raducanu op de BBC dat ze de US Open liever nooit had gewonnen omdat wat er ook met haar gebeurde onder de microscoop werd gelegd.
Met andere woorden: de druk was zodanig groot dat elke beweging van haar gevolgd werd, dat alles wat ze deed buiten het tennis het onderwerp werd van commentaar en kritiek, dat mensen niet zagen hoe hard ze wel werkte, wanneer ze eindelijk weer eens kon trainen.
Keuzes
Straks is het de periode van het Engelse gras, de periode van Wimbledon waar in 2021 alles begon. Daarom besloot Raducanu na een alweer een moeilijke start van 2024 om niet deel te nemen aan Roland Garros waarvoor ze langs de kwalificaties had moeten passeren.
Het valt trouwens op, Raducanu kreeg voor 6 van de 7 toernooien waaraan ze dit jaar deelnam een uitnodiging, het waren grote toernooien.
In tegenstelling tot veel spelers die weer vertrouwen willen tanken, matchritme en wedstrijdhardheid moeten opdoen, zakte Raducanu niet af naar lager gequoteerde toernooien waar ze met haar talent ongetwijfeld meer matchen had kunnen winnen, meer ervaring had kunnen opdoen. Wellicht niet de beste keuze.
De verantwoordelijkheid voor een en ander wat fout ging, ligt ongetwijfeld ook bij de omkadering van Raducanu.
En in een iets breder perspectief: Raducanu speelde als 18-jarige een waanzinnige US Open, maar heeft haar dat echt geholpen voor het vervolg voor haar carrière?
Heeft ze de tijd gekregen om rustig te groeien als speelster, om haar lichaam te laten wennen aan week in week uit topsport, om om te gaan met alle aandacht en alle druk als jongvolwassene? Niet echt.
De verantwoordelijkheid voor een en ander wat fout ging, ligt ongetwijfeld ook bij de omkadering van Raducanu.
Ik moet mijn lichaam klaarstomen om de rest van het jaar zonder fysieke problemen te kunnen meedraaien.
Nog tijdens de tweede week van Roland Garros neemt Raducanu deel aan het grastoernooi in Surbiton. Daar traint ze nu al een hele tijd op het gras. Weloverwogen.
"Ik moet nu echt de fundamenten leggen voor de maanden die komen op gras en hardcourt. Ik ben een perfectionist en de uren en uren die ik nu besteed aan training zullen lonen. Ik moet mijn lichaam klaarstomen om de rest van het jaar zonder fysieke problemen te kunnen meedraaien."
In de gaten te houden dus de komende weken en maanden: Emma Raducanu.
Dirk Gerlo
